~Ooit~
 

Haar ogen schieten beelden,
naar de kijkers van haar ziel

Waar zachte hand en lieve lach
Voorheen geluidloos heelden

Nu hardBlind gemaakt, het zicht geraakt
De toekomst die genadeloos,
uit handen valt en kreten slaakt;

Zo alleen

Het hemelslicht, nog ver boven haar gericht.
Waar mama dan en broertje,
als hersenschimmen dwalen

Daar zal zij ooit weer stralen, Zien,
met vier handen om haar heen

Niet langer meer alleen

Raar dat hier nog niet op gereageerd is, ik vind m namelijk erg mooi. Je creëert een sfeer die de lezer kan proeven, maar houdt het net abstract genoeg dat er ruimte is voor eigen interpretatie, waardoor de mysterie het gedicht kracht bijzet.

Inderdaad vreemd. Tenminste nog pretentie aanwezig in deze.

mjah, vreemd dat er weinig reacties zijn,
ik vind hem ook erg mooi