tekstje
 

Van binnen schreeuw ik, jank ik. Maar ik kan het niet meer. Zo vaak gelogen tegen mezelf, en nu ben ik het verleerd, de mooiste uiting van emotie's; huilen.
Ik fiets de stad in, de zon schijnt, maar regen had beter bij mijn stemming gepast. Regen, water over je gezicht voelen stromen, niet meer weten wat jou tranen zijn of wat uit de hemel gevallen is, alles van je af spoelen.
Anderhalf uur zat ik naast je bed, somber, maar pratend over alle leuke dingen die we ooit beleefd hebben, wetend dat we ze nooit meer zullen beleven.
Kwaad ben je, op alles wat slecht is en wel een leven heeft. Op alles dat wel een kans krijgt, en die niet benut. En ik geef je gelijk, ik kan niet anders.
En ik schreeuw, huil van binnen als ik bedenk wat er allemaal in jou hoofd omgaat, en ik besef dat ik niet kan beseffen wat jij moet voelen.
Je tijd is kort, te kort om voor te sterven. Je zult leven in mijn hart, in vele harten, ik zal je nooit vergeten, ik hou van je.


Zazaa

mooi
heel mooi einde ook.