je opvoeding bepaalt je karakter
 

Ik heb een vader die weinig tolereert (verdraagt) en die zich nogal snel kwaad maakt en alles afreageert op mijn goeie moeder die het soms zwaar te verduren heeft.
We zijn met 5 kinderen, op zich een zware taak maar het is hun eigen keuze geweest om deze verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Mijn moeder is huismoeder, mijn vader dokter. Als mijn moeder het beu zou zijn thuis en veel conflicten zou hebben met mijn vader, kan ze gewoon niet weg omdat ze zelf geen geld verdient.
Ze heeft veel dromen gehad maar was erin belemmert door de opvoeding van haar kinderen, ze is onderdanig tegenover mijn vader, zoals vroeger de meeste koppels waren.

Maar het zit dus zo, ik als kind ben vaak bang geweest van mijn vader, hij keek me met kwade ogen aan als ik een kleine fout had gemaakt of bijvoorbeeld te laat thuis was, ik wou steeds wegvluchten, we begrepen en begrijpen elkaar niet.
Ik heb een hond en soms maar niet vaak blaft hij, daar wordt hij pisnijdig door. Ikzelf ben nogal gevoelig voor opmerkingen van buitenaf en ben vaak bang geweest van hem, zo dat ik soms alleen ging zitten op mijn kamer en huilde. Ik krimp soms ineen als hij in mijn buurt kopmt en ben zo opgelucht als hij er een dag niet is.
Ik heb vaak gevoeld dat ik dingen fout deed, dat het niet goed was wat ik deed en dat drukt wel een stempel op mijn gemoed.

Nu is mijn vraag, op zich vind ik dat zo'n opvoeding niet kan (want ik word er verdrietig door, alsof ik niets goed doe) maar denken jullie dat zoiets kàn?
Waarom is de vrouw onderdanig?
Hoe zouden jullie het doen later? En denk je dat een slechte opvoeding je karakter op een slechte wijze kan beinvloeden?

mjah t moet wel kunnen zo'n opvoeding maar de ouders moeten dan goed weten waar de grenzen liggen..
de vrouw is onderdanig omdat dat altijd al zo is geweest en ik denk zelf dat t nog wel ff zal duren voordat de vrouw écht gelijk is aan de man...
ik zou me kinderen zo normaal en goed mogelijk op willen voeden... maar daar ken ik nou nog nix van zeggen want misschien krijg ik wel nooit kinderen...
en ik denk wel dat een slechte opvoeding je karakter kan beinvloeden, maar niet dat een opvoeding je karakter bepaalt, zoals je in je titel zegt.. karakter ligt vast in de genen, maar kan dus wel op een slechte manier beinvloed worden door opvoeding, milieu enz..
sterkte meid...

Het probleem is dat mijn vader soms niet weet waar de grenzen zijn, maar het is inderdaad niet makkelijk je kinderen "juist" op te voeden, en wat is "juist"?
Daardoor heb ik een afkeer gekregen van deze soort opvoeding en wil ik het later helemaal anders, de man is gelijkwaardig aan de vrouw en heeft evenveel zeggingschap, vullen elkaar aan.
Mijn opvoeding zal alleszins veel 'vrijer' en losser zijn, uit zo'n opvoeding als de mijne leer je wel veel.
Misschien wel inderdaad, je opvoeding bepaalt niet geheel je karkter maar beinvloedt die dus wel.
Alvast bedankt voor je reactie :)

Je opvoeding bepaald mede je karakter, maar (zeker?) niet alleen. Ik denk wel dat een slechte opvoeding je karakter op slechte wijze kan beinvloeden, maar ik denk ook dat het je juist op positieve wijze kan beinvloeden...

Het is niet aan mij om te beslissen of zo'n opvoeding kan of niet, denk ik. Ik heb zo iets van 'ik moet eerst maar eens laten zien of ik het beter kan, voordat ik iets van anderen kan/durf/mag te zeggen'.

Je kunt kinderen ook te los en te vrij opvoeden en dat is ook niet goed. Je moet de grens tussen die twee dingen zien te vinden en dat is denk ik erg moeilijk. Kinderen hebben behoefte aan structuur en regelmaat, zonder dat kunnen kinderen heel onzeker worden. Het zal ook per kind verschillen, het ene kind heeft liever strenge ouders en heeft die ook nodig, terwijl het andere kind beter los gelaten kan worden om zelf alles te ontdekken enz.

Onderdanigheid vind ik geen goede basis voor een relatie (in het algemeen)...ik geloof wel dat gelijkwaardigheid en iig een ander in zijn/haar waarde laten belangrijk is.

mijn opvoeding had eerst wel invloed. mn ouders probeerden zoveel mogelijk het beste voor hun kinderen te doen, maar onbewust hebben ze toch dingen gedaan waardoor ik me steeds meer ging afzonderen van ons gezin ("ons gezin" = mn ouders, mn oudere broer en ik).
vroeger vloekte ik niet tot weinig omdat mn ouders dat niet tolereerden, ik deed er alles aan om ze trots te laten zijn, maar ik stelde ze telkens weer teleur. als is dat allemaal lang geleden, dat gevoel dat ik niets goed kan doen maakt me nog steeds moedeloos en ik krijg het niet meer uit mn hoofd dat ik minderwaardig ben.
nu is de communicatie en de band tussen mij en mn ouders dusdanig verstoord dat we maar een beetje langs elkaar heen leven. alsof er een dikke muur tussen ons zit.
dus de manier waarop ze nu nog proberen me op te voeden en me in goede banen te leiden heeft geen effect meer op me. ik woon bij hun in huis en ik eet hier, maar voor de rest negeer ik veel van hun regels.
ik zou het nog wel anders willen zien en veranderen, maar ik heb het gevoel dat dit nooit meer goedkomt. ik ben de laatste paar jaar veel te gesloten geworden om dit ooit nog goed te laten komen.

Mijn opvoeding (of het ontbreken daaraan),
heeft veel invloed op me gehad, maar 'k kan
niet zeggen dat m'n karakter alléén daardoor is gevormd.
Heel veel dingen hebben daar invloed op (gehad),
en 'k denk dat dat bij iedereen wel zo is..
Opvoeding is wèl een belangrijk punt (basis)
voor je leven denk ik.
Of een opvoeding 'goed' is of niet, kan ik niet zeggen..
Niemand, geen enkele ouder uitgezonderd,
voedt zijn/haar kinderen perfect op.
En ja, de een maakt meer fouten dan de ander.
Rollenpatroon denk ik.. Naja, fout woord ervoor..
Bedoel meer dat het erin 'gegoten' is,
omdat dat vroeger ook zo was, bij haar ouders oid..
:S Lama zitten, ben heel onduidelijk ws.
Weet ik niet. Àls ik al kinderen neem,
wil ik iig proberen om een goeie, betrokken moeder
te zijn, mja, wanneer is een moeder goed..?
Kan nu wel zeggen van; ik wil mijn kind(eren) zo en zo
opvoeden, maar je kan het pas ècht zeggen
als je zelf kinderen hebt. Dat verandert een hoop denk ik.
Of laat je zien dat het helemaal niet zo makkelijk
is als je zou willen/had gedacht.
Ja.

Ik dacht eigenlijk dat je karakter vast ligt. Karakter is de "blue print" van wie je bent. En je eigenschappen zijn de schil om je krakter heen. Die kan je aanpassen en wijzigen.

Dus karakter is wie je bent en eigenschappen zijn wat je bent aan de buitenkant.

Of zie ik dit nou helemaal verkeerd??

Ik denk dat je karakter in de eerste plaats aangeboren is, maar wel heel sterk beïnvloed kan worden door je opvoeding. Als ouders duidelijke regels stellen (die nog niet eens zo heel erg streng hoeven zijn), dat een kind zich daar dan goed aan kan houden. Als de regels niet duidelijk zijn, moet een kind daarnaar op zoek gaan en dat kan nog weleens pijn doen als een kind te ver gaat (en dat zelf niet zo door heeft).

Ik denk dat ik bij een opvoeding van kinderen een paar dingen wel anders zou doen dan mijn ouders. Mijn ouders zijn altijd heel vriendelijk geweest en hebben me duidelijk geleerd wat wel en niet hoort, maar ze waren bijna nooit thuis. Ik zou dus zorgen dat ik er voor mijn kinderen was en dat ik ook op positieve manier betrokken raakte in de rest van hun leven (school, activiteiten etc.). Mijn ouders konden ook vaak moeilijk over bepaalde onderwerpen praten (nog steeds trouwens) zoals drugs en seks. Daar zou ik veel meer open met mijn kinderen over willen praten. (ik kwam er geloof ik pas op mijn elfde achter wat seks nou eigenlijk inhield...)

Over vrouwen die een onderdanige rol spelen: als een vrouw hier nou eens bewust voor kiest en deze rol ook heel graag op zich neemt zal ik haar niet tegenhouden, maar ik vind wel dat iedere vrouw de kans moet krijgen vrij te zijn, en wel net zo vrij als een man. Ik offer me bijvoorbeeld graag eens een keer voor mijn vriend op, maar hij moet mij ook gelukkig maken en dat mag ik hem vragen. Ik mag precies hetzelfde leven leiden als hem, inclusief baan, huis, eigen bezigheden enzovoorts.

Nona

nee, je opvoeding bepaalt je karakter helemaal niet, je karakter ligt vast in je DNA ofzoiets.. en heeft niets te maken met je opvoeding. het kan je karakter wel beïnvloeden, als jij bijvoorbeeld opgevoed bent met een bepaalde godsdienst, bepaald dat jou manier van denken, dus je karakter, op bepaalde problemen..

Als het je karakter beinvloed, dan bepaald het toch gedeeltelijk je karakter?

Nature + nurture. Oftewel: aanleg + opvoeding.

Jij laat je misschien onderdrukken, iemand anders met dezelfde opvoeding rebelleert (nature). Maar misschien zou je meer durven met wat steun (nurture).

ik denk dat je opvoeding wel wat uitmaakt maar ik denk niet dat dat het enige is wat je vormt

vaak ga je lijken op de mensen uit je omgeving, dat is meestal zo maar het hoeft niet.. ik lijk bijv met mijn karakter en eigenschappen op niemand uit mijn omgeving, ewaar zou ik het dan van gekregen hebben?? ik denk dat je karakter gevormd word door de omgeving, niet alleen door opvoeding..

ik denk neit dat een slechte opvoeding je karakter meteen nadelig beinvloed.. en aan elk nadeel zit een voordeel

jij zegt dat je bang bent voor je vader dat kan je zien als voordeel, je past op voor enge mannen en zo zorg je beter voor jezelf en je kan eruit leren dat je het nooit zelf zover laat komen dat jou kinderen later bang voor jou worden.. je kan het ook zien als nadeel, je zal hem nooit als normaal aan kunnen kijken en echt dichtbij hem zal je nooit komen.

Hier sluit ik me geheel bij aan. :) Je brengt het perfect onder woorden. :)

Ik denk ook dat je karakter voor een klein deel al vast ligt, maar dat het wel kan worden beïnvloed door bijvoorbeeld opvoeding.
Misschien zou je eens met je vader gaan moeten praten. Klinkt misschien heel moeilijk, vooral omdat je zo'n vader hebt, maar bij ons thuis was het ook ongeveer zo.
Mijn vader was altijd boos, schreeuwde alleen maar. Niemand deed iets goed en hij zou je nooit vertellen wanneer je iets wèl goed deed.
Dat is zo uit de hand gelopen, dat we huilend met de hele familie bij elkaar erover hebben gepraat. Zo kon het niet langer. We waren een gezin en je mocht niet bang zijn voor je vader (dat waren mijn zussen en ik namelijk ook). Mijn vader heeft zich aangepast, wij hebben ons aangepast en nu gaat het redelijk.
Soms heeft mijn vader nog uitbarstingen, maar bang ben ik niet meer. Ook hij is een mens en hij wist niet dat wij er zo onder leden. Hij wist niet dat hij alleen iets tegen ons zei als hij boos was.
Mensen leren van hun fouten, dus praat met je vader.... Misschien leert hij er ook van...

Karakter ligt vast bij geboorte. Iemand met een driftig karakter die 'goed' opgevoed is, laat zijn opvoeding zijn karakter deels onderdrukken, en zal dus niet zo snel kwaad worden.

Karakter en opvoeding bepalen beide je gedrag. Lijkt mij.

Karakter ligt juist gedeeltelijk vast bij geboorte, maar wordt ook gedeeltelijk gevormd door opvoeding. En dat karakter bepaald je gedrag.. Opvoeding heeft een grote rol, maar niet de volledige rol...
Een slechte opvoeding kan dus een karakter 'fout' maken, daarom is het ook zo belangrijk dat kinderen - zeker in de eerste paar jaar - goed opgevoed worden...

mjah, ik bedoel het eigenlijk ook anders, maar ik kan het niet zo goed onder woorden brengen, maar ik ben bezig :)

de vrouw is onderdanig doordat vroeger het standaard was dat de vrouw voor de kinderen zorgde en de man het geld binnenhaalde

ik zou mn kinderen heel veel vrijheid geven en ze zelf dingen laten uitzoeken, maar ze wel een klein beetje te sturen in wat goed en slecht is.

of een slechte opvoeding het karakter op slechte wijze kan beinvloeden? ik weet het wel zeker, maar opvoeden gebeurt niet alleen door je ouders. school, vrienden, sportvereniging, zelfs media (TV, radio, krant etc.)

ik ben zelf ongeveer zonder ouders opgevoed, m'n moeder overleed toen ik 2 was en m'n vader die werkte altijd. ik had wel 2 oudere broers. vanaf m'n 11e ben ik hier gaan wonen, en heb ik m'n vader alleen nog in zomervakanties gezien.
ik heb dus niet echt een opvoeding van ouders gehad, maar ik heb altijd veel aan m'n broers gehad.
ik vind wel dat ik heel goed terecht ben gekomen, ik heb hoe gek het ook klinkt heel veel aan TV en kranten gehad, vanaf dat ik goed Nederlands sprak en kon lezen (rond m'n 13e) begon werd ik echt helemaal mediageil... ik las elk artikel, keek elk nieuwsprogramma en daar kreeg ik volgens mij wel een goed idee van normen en waarden door (en op school natuurlijk ook).

lang verhaal, maar om het simpel te zeggen:
opvoeding is niet alleen wat je ouders je meegeven

Opvoeden is in de eerste plaats modelleren. Je ouders bieden zich aan als een model voor het volwassen worden. Modelleren en voor doen. Maar mensen maken fouten... we blijven doorleren.
De belangrijkste fout die te maken is, is te denken dat juist bij fouten in de opvoeding het kind geestelijk teloorgaat en dat door gebrek aan liefde het kind opgroeit tot een geestelijk wrak...

De meeste opvoedingen 'mislukken' omdat vele ouders denken dat ze 'niet goed genoeg' zijn. Net als lucht hebben we het allemaal nodig, maar niemand kan je helder vertellen 'hoe' zuivere lucht smaakt, voelt, ruikt... een perfecte opvoeding kan gewoon niet.. het beste dat te doen is, is opvoeden met liefde en een werkelijkheidszin...

Dus, deels ligt het aan hoe je van nature bent, maar ook aan wat je tijdens je opvoeding( eigenlijk je gehele leven )geleerd hebt.

-- You live what you learn ---

:p ;)

ik ben er absoluut mee eens dat je opvoeding voor een groot deel bepaald dat je wordt zo als je bent. je vraagt waarom de vrouw onderdanig is, dat is ze omdat ze als ze weg zou gaan geen kant uit kan gaan, met 5 kinderen en geen eigen inkomen kom je niet ver, ze blijft dus onderdanig om geen ruzie te krijgen en zodat ze niet op straat komt te staan, ze denkt waarschijnlijk: liever onderdaning dan problemen. ik zelf heb besloten om als ik later kinderen heb, ze heel anders op te voeden dan dat ik ben opgevoed.

Om op je laatste vraag maar te reageren, d'r hebben het al meer gezegt, ik denk dat de karakter vastligt, maar je opvoeding bepaalt wel een beetje hoe je er na de buitenwereld toe uitziet, laat maar zeggen...
want wij zijn met vier kinderen thuis, en krijgen dus ongeveer dezelfde opvoeding, maar nu zijn m'n broer en zusje, die durven een heleboel, het scheelt ze niet wat mensen van ze denken, enz
maar mijn broertje en ik zijn juist heel verlegen en durven juist heel weinig, wij zijn dus eigenlijk elkaars tegenpolen en mensen geloven me vaak ook niet als ik zeg dat ik een zusje van Johan (m'n broer) ben... dus dit lijkt me wel een voorbeeld van dat je opvoeding je karakter niet beinvloedt

(naja, zul je wel niet zoveel aan hebben)

btw, in ieder geval sterkte

kusje, Wiltine