Gedicht over ontzag.
 

Gladiolen vloeien voort
uit verticale verflijnen,
terwijl het plafond wegschroeit
onder het opkomen van de maan.
Ondertussen
is het koolzuurhoudende gezelschap
sterk het spoor bijster geraakt.
Panelen van angst
vervormen de realiteit,
alhoewel er altijd nog
hoop is op een
einde.

Ik.
Appelsientje is schadelijk.
Terwijl het monster der maatschappij
ingewikkeld rondbonjourt,
is Frans tekeningen aan’t maken.
Momenteel is binnen wat buiten is
ontoegankelijk voor ongeïntresseerden.
Het snoep is op,
ik stop.

Drenhendse knecksofnehksch.
Ongezwuendraliorischee stoncknahbeiheickerende stijghijgher!
Ick heb ten teide van nijghsgebreikelijkheid sterk moeten improviseren.
Gestandaardionismotische gebruikelijkheidsstoornissendokter.
Knuppelfluk met schervengerecht in de knotschnabijheid.
Alhoeweliteitsgerechtelijk de pannekoekiaanse verkneukelingen sterk gedemolatiseerd zijn,
kan Johan Gielen zijn boeltje wel mengholiajiseren.
Hasj is lekker.
Peace.
http://home.wanadoo.nl/dijkstra.fedd...leys/smoke.gif

Kijk.
Om je heen.
Ontdek.
Alles.
Iedereen.
Overal.
Is nergens.
Jij,
ontzaggelijk.
Alhoewel,
tijdelijk.
“Do you want to?”
Je reageerde
niet.
Je heup.
Mijn tandvlees.
Ik schreeuwde nog,
maar je lachte niet.
Hoer.

Ten tijde van tijdelijkheid,
is de tijdloze gedachte niet weg te denken.
Mijn gevoel voelt meerdere gevoelens.
Maar gedachten willen niet gevoed worden.
Ik zei nog, ‘Hee!’.

Op het moment dat ik momenteel
becommentariseer spelen meerdere factoren
een cruciale rol.
‘Goed, hè?’

Nu moet je niet denken van ‘Shit!’,
want een gegege.
Is ook niet dat je zegt van.
Dus.

vind het opzich wel leuke gedichten,
ik moest er alleen wel ff wat langer overna denken..

Drugs... grote jongen.