niet naar de toekomst durven te kijken.
 

beste mensen

ik zit met een probleem.
ik ben bang voor de toekomst ik ben 19 jaar ik durf niet mer naar de toekomst te kijken ik ben nml voor 80 tot 100% afgekeurt door mijn psychische gesteldheid. al mijn leeftijdsgenootjes werken full time of gaan allemaal nog full tinme naar school. dat zou ik nooit meer kunnen. ik zou dat wel graag willen. want wie wil niet gewoon iets gaan werken wat je als meisjes of jongens droom had.ik heb ook moeite met dingen op zaken krijgen. ik woon op me zelf maar een toekomst zie ik niet in. daar word ik wel eens depressief van. wie kan helpen?

groetejs chretienne

helpen kan ik neit.. heb zelf ongeveer hetzelfde probleem

maarre wat kan je allemaal wel.. je zal misschien niet fulltime kunnen werken maar misshcien wel parttime

enne wat is dr mis met je psygische gesteldheid?kan het overgaan of is het voor altijd?

Misschien kun je hier beter met een deskundige over praten? Als je depressief bent, kun je medicijnen krijgen die je weer beter laten voelen. En als je met een psycholoog hierover praat, kan hij er misschien voor zorgen dat ook jij je toekomst weer positief gaat zien.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend moeilijk moet zijn dat je op je 19e niet eens meer een beroep kunt uitoefenen door omstandigheden. Ik hoop dat je over een tijdje wel kunt inzien dat de toekomst nog niet verloren is!
Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar ga hobbies zoeken, hou je sociale leven lopend. Dan zul je je in ieder geval een stuk minder eenzaam voelen en kun je er misschien ook met je vrienden over praten. Dat wil ook wel eens helpen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het is ontzettend vervelend voor je en ik hoop dat je er gauw bovenop komt... sterkte!

Niemand hier zal jou echt kunnen helpen behalve jijzelf. Je moet accepteren bepaalde dingen nu eenmaal niet te kunnen, en je leven op een manier inrichten die maakt dat dat niet zo heel erg is.

Focus je op de dingen die je wel kunt en stel jezelf daarin haalbare doelen. Je kan je wel gaan zitten opvreten over de dingen die jij niet kan en een ander wel, maar daar schiet je helemaal niets mee op. Je zal het moeten accepteren en je eraan aan moeten passen.

Ik denk wel dat ook jij een leven kan hebben wat jou bevalt, ookal is het misschien anders dan dat van anderen.. Ga je mogelijkheden onderzoeken, zou ik zeggen.

succes!

nee mijn ziekte stps gaat nooit meer over ik heb ook medicatie prozac maar dat5 helpt niet. het probleem met het sociale leven is ik woon op mezelf heb een wajong uitkering en daar kan ik maar net van rond komen. dus mijn hobbys kan ik jammer genoeg niet uit oefenen. ik ben al 6 jaar onder behandeling van het ggz.


chretienne

Misschien kun je andere hobby's zoeken, die minder geld kosten? Misschien kun je ergens vrijwilligerswerk gaan doen? En volgens mij zijn er ook wel werkgevers waar je een paar uurtjes aan de slag kunt met begeleiding oid...dat weet ik allemaal niet precies...

Maar het belangrijkste is denk ik dat je je ziekte accepteerd en dat je accepteerd dat je niet alles kan. Er blijven genoeg dingen over die je wel kunt, het is alleen zoeken, aanpassen en accepteren.

ik ben bezig met werk begeliding maar er is op dit moment geen werk wat ik kan bv in een dieren winkel. als ik zou kunnen partime werken dan kan ik ook een hobyy beoefenen. dat is het probleem ook nml het accepteren.


groetejs chretienne

het is echt een groot probleem voor mij.

Je kan vast wel meer dan in een dierenwinkel werken, toch? En als je niet werkt kun je ook best een hobby beoefenen, dingen als tekenen, lezen enz. kosten amper geld (oké, wat potloden en/of een abbonement op de bieb, maar niet super veel oid). Je moet dingen zoeken die voor jou geschikt zijn op alle gebieden en misschien zijn dat andere dingen dan je nu doet/zou willen doen.

Ik denk dat acceptatie meer dan het halve werk is; het is moeilijk, maar als je het eenmaal geaccepteerd hebt is alles een stuk makkelijker.

Dat is logisch, anders zou je geen topic openen en daarom probeer ik ook te reageren met iets waar je iets aan zou kunnen hebben, net als iedereen die hier reageert, denk ik.

sounds like me:(
Ik kan het ook totaal niet...en als ik dan bedenk van: Jaaa, ik ga toch proberen een cursus oid, dan wordt dat gelijk weer afgekraakt, want zeggen ze weer: Weet je wel hoe lang dat duurt? en daar moet je die en die diploma voor hebben:(

Kwou echt dat ik je raad kon geven:(

eej meid... sorry maar ik weet niet hoe ik je kan helpen.. maar kwil je wel ff heel veel sterkte wensen... want ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt...
take care!

xxxx fiep

* sorry nutteloze post :( *

\

klinkt heel bekend.. ik zit nu nog niet in jouw situatie maar ik moet wel binnekort met school stoppen om deze reden.. ik zal ook nooit een echte baan kunnen krijgen, verder dan parttime zal ik niet komen

mrja ik wens je veel sterkte

Het ging toch juist beter met je?

Ik zal ook nooit fulltime kunnen werken, een aantal andere dingen zal ik ook nooit kunnen doen. Bij mij heeft het alleen een 'lichamelijke oorzaak'. Ik heb geaccepteerd dat ik nooit fulltime zal kunnen werken, zou het ook niet meer willen, simpel omdat het voor mij niet vol te houden is. Dat ik niet kon/kan sporten vind ik een stuk moeilijker, ik heb geprobeerd om andere hobby's te vinden en gedeeltelijk is dat ook gelukt. Nu ben ik vanavond wezen waterpolo'en om te kijken hoe het ging en ging redelijk, dus ik ga het volgende week weer proberen en hopelijk volgend seizoen weer wedstrijden spelen. Maar goed...wat ik wil zeggen is weer dat acceptatie erg belangrijk is. Ik val in herhaling, sorry. :o

ja, gaat het ook.. alleen zoals ik al gezegd heb zijn er nieuwe problemen bijgekomen... ja ik heb dingen van jaren geleden grotendeels verwerkt maar net toen ik uit de depressie was kreeg ik deze ziekte te verwerken.. nou, ziekte is ook maar een verzamelnaam voor allemaal kleine dingetjes die ik heb die het me bij mekaar onmogelijk maken om ooit fulltime te werken (laten we er even van uit gaan dat het neit overgaat)

je moeder had precies hetzelfde toen ze een tijdje die pil nam, hallucinaties en dergelijken... is er na een tijdje mee gestopt, en had nergens last meer van. Dat zijn je voornaamste klachten, dus waarom stop jij er dan niet mee? of neem een andere...

ik heb meer dan allen migraine en ik heb zeker weten geen migraine vanwege de pil.. en tegen die andere dingen helpen pillen neit.. amar waarom zou jou dat boeien.. jij denkt nogsteeds dat ik me aanstel en dat ik het allemaal verzin

maar genoeg over mij..

cretienne ik zou gewoon proberen het te accepteren, te kijekn wat je wel kan en je daar dan op richten

heey, wat zou ik jou graag willen helpen zeg!! ik heb alleen zo'n idee dat ik dat niet zo goed kan. het klinkt misschien stom, maar als ik jou was, zou ik vrijwilligerswerk gaan doen in bijvoorbeeld het ziekenhuis, bij gehandicapten, of bejaarden. die mensen staan te springen om gezelschap en afleiding.
richt anders een club op, waar mensen met hetzelfde probleem als jij zich kunnen aanmelden. kunnen jullie samen over jullie problemen praten, en kijken of jullie samen een oplossing kunnen vinden.

succes!

het probleem is dat bijna niemand mijn "ziekte"heeft'.(stps) ik ben echt heel bang en daar door kom ik alleen in de problemen ben ban dat mijn ouders me iedere keer afkraken. mijn zus doet hbo en ze vinden dat ik dat ook moet kunnen. ik woon op mezelf maar hun zeggen dat ik dat uit eigen wil heb gedaan terwijl het aan hun ook gedeeltelijk ligt. en dat ik daarom me ook verantwoordelijk en volwassen moet gedragen. dus ipc is dat psygische mishandeling. maar ik durf er niks van te zeggen.

groetejs chretienne help me

ik zou je graag willen helpen op elke manier, maar ik weet niet eens wat stps is :o :o
misscihen moet je een hobby zoeken, is al vaker gezegd, maar ik zeg het nog een keer, en het klinkt heel hard en moeilijk, maar probeer het te accepteren dat je nooit fulltime kunt gaan werken.. maar daar moet je het niet bij laten zitten, je moet gewoon doorgaan met leven...
wat WooF ook al zei, en meerder ook al, naar ziekenhuizen en gehandicapten enzow.. al ben je er alleen maar om gezellig met ze te praten, een spelletje te doen, tv te kijken ofzo.. door je aanwezigheid kan je al zoveel betekenen voor mensen!!!
hééééééél veel succes!!!!!

Liefs,


Charlotte

Er zijn toch wel mensen die het hebben...? Zoek anders eens op inet of vraag het eens bij het ggz, misschien hebben zij wel adressen van een patientenvereniging ofzo.

Waarom is het psychische mishandeling? Ik vind het wel een beetje logisch dat als je op jezelf woont je ook zelf dingen moet doen ed. Misschien niet alles, maar toch wel het merendeel van de dingen. Als je dat (nog) niet aankunt moet je kijken of er naar een oplossing gezocht kan worden. Ik weet ook niet hoe ver je van je ouders vandaan woont, wat jullie relatie is, wat zij van jou zouden moeten doen voor jou, wat ze wel doen, wat ze niet doen enz. enz. enz.

er zijn heel weinig mensen die het hebben. patiente verenigen zijn er niet en sites erover zijn er ook maar sporadies.
waarom het psygische mishandeling is dat is moelijk uit te leggen maar het komt er op neer dat ik niet thuis meer kon wonen en dus op mezelf MOEST wonen. ik kan bepaalde dingen niet door mn ziekte doen en daar beginnen ze juist ook om te zeuren ik krijg al hulp er bij en binnen kort misschien nog meer.
we zijn bezig met een hobby of werk maar vanwegen de vogelpest kan ik bepaalde dingen niet doen. en bij bejaarden of gehandicapten werken kan niet want dat hebben ze me afgeraden.

groetejs chretienne
alvast bedankt

Wel algemene patientenverenigingen voor mensen met een persoonlijkheids stoornis.

Er zijn meerdere mogelijkheden dan thuis wonen.

En vanwege de vogelpest kun je toch alleen niet met vogels edwerken? En er zijn meer dingen en ook meer dieren dan vogels.

Maar wat wil jij? Je hoeft niet altijd precies alles te doen wat anderen zeggen, anderen hebben het ook niet altijd bij het rechte eind.