[Geen titel]
 

Ik probeer
Steeds probeer ik weer
Slik ik, accepteer ik
Twijfel ik van buiten niet
Steeds weer probeer ik
Ziet niemand mijn verdriet

Ik wil slaan, schoppen
De dood omarmen
Zacht het leven huilen
Schuil zoeken in de armen
Van het eeuwig leven

Krijsend, pijn diep daar
En nooit, nooit genoeg
Altijd fout, en maar kijken
Zielig doen, zoveel pijn
Om de waarheid te ontwijken

Geef me mijn leven
Dat ik leven wil
Zonder vergeten woede
Die niemand, geen wezen
ooit van mij kon vermoeden

Laat me leven
verminking van jouw Zijn
Om eeuwig en zonder twijfel
Verlost te zijn van pijn



Gisteren in een boze bui geschreven... Verder zou ik graag ff wat kritiek hebben op de vorm enzo, want hij loopt niet echt lekker volgens mij.

Hij loopt idd niet lekker...Ik denk dat je te boos was...
Vooral de eerste strofe slaat niet echt aan (vind ik) :o
De derde moet je ook veranderen denk ik...
Vraag me niet hoe...dat moet je zelf doen

Verder issie wel mooi, alleen leest hij niet lekker weg

Eigenlijk kan ik beter het hele gedicht veranderen:p

Ik geloof dat ik het dichten echt verleerd ben ofzo..WAAH..:(

Het lijkt soms net alsof de zinnen niet af zijn...Niet compleet in ieder geval...Een beetje een stilleven (als je weet wat dat is?)

Tjah, daar kan ik niets over zeggen...Zou wel heel jammer zijn!

Tuurlijk weet ik wat een stilleven is;) Ik snap het ook wel... Het is gewoon woede die eruit moest, maar de zinnen vormden zich niet zoals ik wilde. En dat was nog frustrerender..Dus uiteindelijk werd het dit:p