mijn dood-gedicht..
 

het prikt..
gevoel van verstikking..
eenzaam..
alleen..
water vult langzaam mijn longen,..
mijn benen vast in het net..
ikzelf; vast in het web van verdriet..
vermoord,
door de dood hemzelf..
ik zal worden gepakt,
door satan of door god..
en zal ik elders zijn..
dit is mijn lot en daar boven het oppervlak.. daar was mijn leven..
mensen..
ze leren je kennen..
en nog sneller vergeten..
zullen ze mij missen?
vast.
ik was ooit zeer geliefd..
ook gehaat door velen...
dit waren mijn laatste gedachten tot ik daar mijn ogen sloot..
verdronken in mijn verdriet..
dieper zinkend..
maar het ergste van dit was..en is..
dat ik alleen zou sterven..
geen geliefde en geen mensen..
geen vrienden en geen geluk.. nee..
stervend..
uit het leven gerukt..
alleen..
helemaal..
alleen..









naja het was maar een klein bronnetje van inspiratie *(dood/alleen) nou ik hoop op veel reacties.. thnx..

die te lange zinnen storen je bij het lezen en de inhoud is niet erg veelzeggend of orgineel...

probeer er iets meer jij in te lschrijven en iets minder "gewone" zinnetjes in te zetten...

Dit vind ik echt een uitlaatklepgedichtje, kan dat? Ik vind het niet zo mooi eigenlijk, te veel zelfmedelijden, dat vind ik niet zo mooi.