Duisternis
 

Gemen woorden
ze steken in mijn hart
de pijn schiet door me heen
ik krimp in één

Ik kruip in een hoekje
dat ik nu al zo goed ken
want elke keer maar weer
komt mijn vluchtroute uit op deze plek...

Ziet niemand mij daar?
door een waas van tranen
zie ik alleen de duisternis
Verweg hoor ik een vaag geschreeuw
maar ik besef dat die afkomstig is van mij

Niemand zal mij ooit uit de duisternis kunnen halen
zelfs de zon niet..
Mijn eigen duisternis in mijn eigen eenzaam hoekje
zelfs de zon niet...



<dit gedicht heel lang geleden alweer geschreven dus niet super goed, maar wou hem toch even plaatsen>

Oh, ik vind hem wel goed. Maar ik ben maar een klein wupje. Wie ben ik nou helemaal?