"vervreemden" van je vrienden
 

Een tijdje terug had ik hier gepost dat het erg slecht met me gaat. Ook dat er toen een grote spanning tussen mij en 2 vrienden was. We hadden er over gepraat en ze hebben me flink aangepakt, omdat ik de laatste weken geen goeie vriendin voor hun was. Ik dacht alleen maar aan mezelf. Hield geen rekening met hun. Dacht al voor hun, voordat ze zelf konden denken, bijv dat ze me haatten, dat ze me maar moeten vergeten etc.

Nadat gesprek zijn mijn ogen geopend, ik ben zeg maar uit "mijn wereldje" gestapt, ik begin langzamerhand dingen te beseffen. Veel dingen. Gebeurtenissen uit mijn verleden komen weer op, ik besef pas nu dat dat oorzaken kunnen zijn voor al die klote gevoelens. Ik had ze heel erg diep weggestopt, maar echt vergeten heb ik ze niet. Hun weten hier niet van. Hun weten alleen de dingen die de afgelopen 3 jaar zijn gebeurt. Ik besef nu pas hoe belangrijk vriendschappen zijn. Hoe belangrijk hun wel niet voor me zijn. En voor het gootste gedeelte ben ik degene die het heeft verpest

Ze hebben wel gezegd dat ze me niet laten vallen, al was het wel op het nippertje, omdat ik gewoon "onhandelbaar" voor hun was geworden. Ik snap dan wel dat het niet meteen goed kan zijn, omdat de vriendschap is beschadigd. Ik vraag me dan ook af of ze me niet eerder op de feiten hadden kunnen wijzen..

Maar het is nu een paar weken verder, en ik zie en voel gewoon dat de dingen niet meer zijn zoals ze waren. Ik sport 2/3 keer per week en we hebben een leuk team. Hoewel ik het nu helemaal niet naar me zin heb. Ik was hecht met die 2 vrienden, maar dat is nu heel anders, ze gaan nu goed met 2 anderen om, en ik voel me buitengesloten. Ze nodigen me niet meer uit om iets te gaan doen, en praten niet echt meer tegen en met me. Ik probeer gewoon normaal te doen, en lol te maken, maar ik krijg het niet echt terug van hun kant

Ik voel me vervreemd van hun, het is net of ze me pas kennen, of ik nieuw ben om het zo maar te zeggen. Lief en leed heb ik me ze gedeeld. Ze hebben mij geholpen, ik heb hun geholpen. En nou is het zo geeindigd en dat dat doet me pijn. Ik heb zo´n gevoel dat het niet meer zo wordt als eerst. Alsof ik langzaam aan wegvaag.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil het nog wel aankijken en proberen weer lol met ze te maken, maar het moet toch ook van 2 kanten komen? Ik wil het ook niet forceren, omdat ik dondersgoed weet wat ik heb geflikt, maar gezellig samenzijn kan toch geen kwaad? Ik voel me de laatste tijd best wel ok, maar dit maakt het weer helemaal anders. Ik wil er aan de ene kant over praten met hun, maar zoals mij al is geadviseerd, zij worden misschien ook moe van al dat gepraat en misschien moet ik maar gewoon met ze meedoen, en trekken ze me er vanzelf weer bij. Ik zit er te erg mee...:s

Herkennen meer mensen dit? Misschien zelfs wel vrienden kwijtgeraakt? Hoe gaan jullie ermee om? Ik weet me ff geen raad meer..

Ik herken het.

Misschien kun je ze een keertje mailen of schrijven? Ze kunnen dan zelf weten of en wanneer ze het lezen ed. Of er nog één keer naar vragen, als je het echt wilt weten ed. En het anders laten voor wat het is...ook al is dat moeilijk. Vrienden blijven vaak helaas niet voor altijd en vaak als er problemen zijn, zijn ze opeens weg ed. Echt iets waar je wat aan hebt, heb ik helaas niet. Sterkte en succes iig.

Daar zat ik ook al aan te denken. Om de dingen die gebeurt zijn in het verleden die ze nog niet weten en hoe ik me nou voel op te schrijven. Maar ik blijf twijfelen, omdat ik bang ben dat ze het dan helemaal zat worden. Maar ja als dat zo is, weet ik iig dat het geen echte vrienden meer zijn.

Thx anyway

Je zou ze ook kunnen vragen hoe zij het zien (het wel/geen vrienden zijn ed) en waarom ze zo doen ed en wat jij event. anders zou moeten doen bv.

Je zegt dat je een paar weken geleden hebt gepraat met je vrienden en dat je nu het idee hebt dat ze vriendschap onderhand al verloren beschouwd moet worden: ik denk dat het weer herstellen van jullie goede banden veel meer tijd kost en dat je je vrienden de tijd moet gunnen om je als het ware op nieuw te leren kennen...
Je vrienden zullen echt wel begrip voor je tonen als ze weten wat je in het verleden is overkomen. Dus het vertellen of een brief schrijven kan een heleboel van de onzekerheden binnen jullie vriendschap wegnemen omdat je vrienden je waarschijnlijk beter begrijpen en je daarmee ook echt wel (weer) zullen steunen

ik ben het met poohbear eens.
*weet weer is niks nuttigs...*
sterkte!

Dat is zeker zo

Het is alleen zo moeilijk om aan te zien hoe deze vriendschap is beschadigt. Ze hebben ook zelf gezegd van: we willen je helpen, eventueel ook mee als je voor het eerst naar een psych gaat. Maar zo´n gevoel krijg ik nu niet van ze dat ze achter me staan. En ik snap best dat ze er niet altijd goed mee weten om te gaan, maar al zijn het maar een paar woorden, een gebaar oid, dat zou me al heel veel goed doen.

Ik ga ook een brief of mailtje schrijven naar ze en dan maar hopen dat ze er begrip voor kunnen opbrengen...thx

mjah, ik begrijp het verhaal heel goed...

ik heb in de afgelopen jaren veel vrienden verloren, en ik zal er binnenkort weer een aantal verliezen, dat weet ik zeker, omdat de vriendschap niet loopt op deze manier..
ik heb het heel moeilijk gehad qua vrienden, ik was ervan overtuigt dat ze mij niet mochten op de een of andere manier... maar ik begin ff bij het begin:
op de basisschool had ik vaak wel vrienden, maar het ging niet lekker,ik ben altijd een beetje een buitenbeentje geweest, en dacht veel te diep over dingen na, waar mijn klasgenoten van toen niet aan dachten. ik heb op de basisschool wel vrienden gehad, en er kwamen altijd veel mensen bij ons over de vloer, voormij, maar ik heb nooit met ze kunnen praten eigenlijk, nooit de dingen kunnen zeggen waar ik mee zat, op 1 persoon na, met haar kon ik echt alles bespreken en dat deden we ook met elkaar... maar we groeiden simpelweg uitelkaar toen..
ik was ook dolgelukkig toen ik naar de middelbare school kon. toen ik daar kwam, wat het eerst geweldig, mn cijfers waren goed enzow, ik zat in een groepje met nog 3 andere vriendinnen, we waren echt een 4-tal... tot ik erachter kwam dat ze steeds vaker en vaker dingen met zn 3en gingen doen en mij niet eens vroegen.. k heb met 1 van die 3 vriendinnen toen gebeld en ik vroeg haar hoe dat nou kon.. 1 vriendin van mij bleek de andere 2 tegenmij op te zetten, dat ze maar beter niet meer met mij om konden gaan, de reden daarvan weet ik eigenlijk niet. ik heb met ze gepraat, maar het maakte niets uit, want ze gingen er gewoon mee door. ik in de tweede klas, glukkig werden de klassen gemengd en kwamen er nieuwe kinderen in mn klas.. met 1 van hen raakte ik al snel bevriend, maar ik hing nog steeds een beetje bij het groepje van die andere 3, wat er inmiddels 2 waren geworden, 1 vriendin was het zat.. en wilde niet meer bevriend zijn..
goed, nieuw schooljaar, nieuwe kansen d8 ik, totdat ik uitvond, dat de nieuwe vriendin zegmaar, die pas net bij mij in de klas zat, ook goed bevriend raakte met de ''tweeling'', vond ik opzich niet erg, totdat ik weer erachter kwam dat ze met zn 3en allerlei dingen deden, ik ben kwaad geweest, maar tevergeefs...
nu zit ik in de derde klas en nog steeds met de 3-éénheid.. ik trek me er nu weinig van aan ik heb gelukkig een aantal goede nieuwe vrienden gemaakt, met wie ik nog nooit zoveel lol heb gehad, met wie ik nog nooit zo goed kon praten en die ik nog nooit zo goed heb kunnen vertrouwen, die mij gwoon begrijpen

de vrienden waarvan ik denk dat ik die zal verliezen zijn 2 van de 3-éénheid...

hmz.. eigenlijk heb ik helemaal geen antwoord gegeven op dit onderwerp, maar ik wilde eignelijk laten zien dat je niet de enige bent die vervreemd van zijn of haar vrienden en daar kan je heel erg mee zitten, wat ik dus doe.. omdat ik het gevoel heb dat sommige vrienden mij niet snappen...

Ik snap je laatste zin niet helemaal (zal aan mij liggen, maar goed). Bedoel je dat veel vrienden jou niet begrijpen waardoor jullie uit elkaar groeien?

Dat heb ik dus ook, het gevoel dat vrienden mij niet snappen. En het is ook moeilijk te begrijpen wat er in me omgaat, maar ik denk dat veel dingen voor hun toch duidelijk moeten zijn, het niet meer willen leven, verwardheid, leegte, machteloosheid etc. Het lijkt net of ze dat willen ontkennen op de 1 of andere manier, omdat ze zelf niet zulke gevoelens hebben. Ze weten niet hoe het is om dat te hebben.

Ik herken ook wel weer delen van jou verhaal. Dat er echt zo´n groepje is dat jou er niet meer bij betrekt om 1 of andere vage reden. Heb ik ook paar keer meegemaakt, alleen is de situatie van nu heel anders. En ik had nooit gedacht dat het zo zou gaan kunnen lopen en dat ik er nu zo erg mee zit..

hm, nee ligt niet aan jou, het komt ook vaag over eigenlijk,
ik heb best een rotperiode achter de rug, waar ik eigenlijk nog steeds inzit, en dat begrijpen zij niet denk ik, dat ik veel moeite heb met bepaalde dingen, dat is wel een van de redenen waardoor we denk ik uit elkaar groeien...

het is ook moeilijk om het uit te leggen aan je vrienden dat je denkt dat ze jou niet begrijpen, een gedeelte van mijn vrienden wil het ook wel ontkennen denk ik, eroverheen praten, onderwerpen mijden, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil en er wel over wil praten...

Denk je niet dat je sowieso wel eens uit elkaar zou groeien? Niet met iedereen, maar met veel van de vrienden die je hebt/had?

nee, ik denk niet dat je sowieso uit elkaar groeit. Het moet al een tijd slecht in een vriendschap gaan, voordat je uit elkaar groeit...

Ik weet niet of ik het daar mee eens ben...ik geloof het niet...maar ik heb geen zin om een voorbeeld te geven, sorry.

Hmm, bij enkele vrienden is het uit elkaar groeien "zomaar" gegaan. Eentje ging verhuizen naar de andere kant van het land. In het begin is het dan vaak bellen enzo, maar het contact verwaterde vanzelf. We hadden geen ruzie ofzo. Zo eens in het jaar zie ik haar en dan is het zo van: hoi hoe gaat het blablabla, en dan zie je elkaar weer een heel jaar niet.

Een ander ging eerder van school af, had het heel druk met haar nieuwe opleiding. Ik had het ook druk. We belden en smsten af en toe, maar dat werd ook minder. Hier kwam ook geen ruzie in te pas. Ik zie haar ook nauwelijks meer. Het bellen en smsen is nu ook verminderd naar 1 keer per jaar ofzo

Ook bijv van de basisschool, met een paar was ik heel goed bevriend, die spreek ik ook nooit meer. We wonen allemaal bij elkaar in het dorp. Een paar keer per jaar zie ik ze en dan is het alleen vriendelijk gedag zeggen en verder nix.

Ik denk niet dat een vriendschap slecht hoeft te gaan, wil het uit elkaar groeien. Er kunnen veel andere factoren (zie de voorbeelden) bijkomen die er de oorzaak van zijn.

Ik herken het ook.

Misschien dat je idd een kunt schrijven, mailen.
Om alles uit te leggen. Misschien dat dan " de breuk " in jullie vriendschap dan hersteld kan worden. Maar het zal wel tijd nodig hebben denk ik. Voorderest weet ik niet wat je kan doen. Vrienden kunnen uit elkaar groeien, en soms kun je er weinig tegen doen.

Succes en sterkte ermee...

:mad: :o :confused:
Ga niet een excuus verzinnen waardoor je vrienden je op voorbehoud niet zouden kunnen begrijpen.
"Ze weten niet hoe het is om dat te hebben."
Das niet hun schuld.
Misschien willen ze het niet graag over dat soort dingen hebben.
Vind je dat gek?
Moeten ze je eigenlijk nog extra steunen omdat je het (nog) moeilijk hebt? Ze willen je wel helpen opzich.

je zou veel kunnen zeggen over "vervreemden"

Goed/slecht,
schuld

Deze dingen moet je iig niet aan denken. Heeft er namelijk niet wat mee te maken. (denk ik)
Maar in het geval dat je die 2 vrienden als "echte" vrienden beschouwd heeft "schuld" er misschien wel wat mee te maken.
(hoe belangrijk (denk je) dat je vrienden voor je zijn? Wat betekenen ze voor je? Nu, niet vroeger)
Ik snap de betekenis van "echte vrienden" niet zo. Ken ik niet zo, dat ligt dan misschien aan mij maar ik vind het iets dat gauw overrated is.
Maar ik zou het eigenlijk niet weten.

Ik zou iig niet "verwachten" dat je niet snappen en dat ze niet over dingen willen praten waar jij over wil praten.
Probeer uit te leggen wanneer het kan zodat ze jouw opnieuw begrijpen.
Er is denk ik wel wat extra moeite nodig om ervoor te zorgen dat je niet verder vervreemd wordt van je vrienden.
Dat moet wel van 2 kanten komen,
begrip van jouw kant tegenover je vrienden, en wat extra's van jouw (uitleg) over jezelf
en begrip van je vrienden en beetje xtra vertrouwen denk ik.

Dit wil ik er even bij zeggen:
Het heeft geen zin iemand wat proberen uit te leggen of duidelijk proberen te maken wat ze niet willen kennen.
Over het algemeen hebben we het met ze alle liever niet teveel over gevoelens, ik denk dat zeker deze gevoelens niet echt een gewenst iets zijn om te begrijpen, te voelen of zelfs te snappen.
Ik zou d'r maar niet teveel vanuit gaan dat je ze dat echt duidelijk moet maken.
En dat is misschien ook wel beter ook, voor beide partijen.

naja stom blaat verhaal van mij, maarehm..
- geef het niet op
- blijf helder denken
- probeer niet teveel te letten op "wat we hadden is weg" maar meer op "wat heb ik" en "wat kan nog komen"
sterkte succes ermee, met alles, btw.

Vriendschappen zijn leuk maar als je er zo afhankelijk van bent dan is er iets mis. Het zou kunnen zijn dat jij zonder het te weten teveel energie van hen opslurpt. Dit “zuigen” kan heel vervelend zijn. Het kan ook zijn dat dit bij jou gebeurt dat zij of een van hen jou leeg trekken.
Als er een verandering in energie ontstaat, bijvoorbeeld omdat één van de partijen niet meer toelaat dat er energie wordt gezogen dan kan er ineens heel veel mis gaan. De vriendschap kan uit elkaar vallen.

Volgens mij zou het beter zijn als je eerst op je eigen energie gaat leven. Zorg voor jezelf, onafhankelijk van je vrienden. Pas als je weer iets beter in je eigen vel zit ben je eigenlijk weer klaar voor echte vriendschappen. Maargoed, dit is mijn mening…

Het staat er misschien zo geformuleerd, maar ik heb het niet als excuus gebruikt voor dat mn vrienden me niet begrijpen. Ze weten het nu iets van een jaar. En ze hebben ook gezegd van: "wij hebben ook allebei een hele moeilijke periode gehad (daar weet ik van), maar het is niet zover gegaan als bij jou". Tot op zekere hoogte konden ze dingen begrijpen, maar daarna was het gewoon niet meer te begrijpen voor hun. Ik ben de laatste maand volledig de weg kwijt, vooral aan het begin, en dat was voor hun de druppel geweest, omdat het voor mezelf én voor hun niet meer te begrijpen was.

Ik geef hun niet de schulde van het vervreemden, het grootste gedeelte is mijn schuld (als je daar wel van kunt spreken in mijn situatie), omdat ik te ver ben gegaan met bepaalde dingen. Ik wantouwde hun zelfs, terwijl ik dondersgoed weet dat dat niet hoeft. Ik trok een chagerijnige smoel bij hun, maar diep van binnen wou ik gewoon praten, maar ik durfde niet, omdat ik bang was dat ze er geen zin in zouden hebben.

Ik vind mijn vrienden nog steeds belangrijk voor me, het is niet veranderd na dat gesprek. Daarom doet het me ook pijn dat de vriendschap op een heel laag pitje staat..

Ze willen het wel begrijpen, maar het gaat niet, omdat het zo diep zit. En dat kan ik ook begrijpen.
En het moet van 2 kanten komen ja. Ik ben er ook mee bezig, maar voorlopig komt het ff alleen van mij kant. Ik hou me dan ook maar een beetje afzijdig, want ik wil het niet forceren.

Ja, idd, ik kan het wel blijven zeggen, maar daar schieten we allemaal nix mee op...

Het gaat dan nu wel iets beter, ik ben me heel veel dingen gaan beseffen nu, helaas dat het zo laat was, maar ik doe me uiterste best.

Bedankt!

Ja dat klopt, er was hier ook een topic over "mensen meesleuren". Heb ik ook in gereageerd. Ik heb ze onbewust meegetrokken. Ik besef nu pas dat dat ten koste is gegaan van de vriendschap. Ik hoop dat het hersteld kan worden. Ik moet idd maar eerst voor mezelf zorgen zoals je zegt en dan maar hopen dat het weer goed komt met mezelf en de vriendschappen..
Thx

ik herken het helemaal en ook wat betreft dat andere topic mensen meesleuren dat herken ik ook helemaal
het is belangrijk om toch alles voor jezelf op orde te krijgen, zolang je dat niet doet blijft toch alles wel een beetje fout gaan
je wilt het niet, maar soms vecht je te hard voor een vriendschap terwijl je het eigenlijk nog helemaal niet aan kan (dat was bij mij)
maar laat je vriendschappen niet kapot maken door problemen laat het echt niet tussen jullie komen
als jullie echt vrienden zijn komt het meestal wel weer goed
maar soms is afstand gewoon nodig
sterkte

Je vervreemd allemaal wel is beetje van je vriendjes...gewoon ff wat meer tijd in stoppen en niet alleen naar de negatieve kant kijken.....heb zelf beetje met me vrienden hier, omdak tegenwoordig vaak in rotterdam zit...maar een paar x weer lekker stappen hier en alles is weer net als vroeger...