Een berg, een wolk, een planeet en een vulkaan
 

Even een kleine voorgeschiedenis...

Zaterdag zat ik in de auto beetje suf uit het raam te kijken. Kwam net terug uit het ziekenhuis waar me oom ligt enzow, dus was al erg in gedachten. Toen viel mijn oog op de hemel, waaraan een groot wolkenveld ruimte tot zijn bezit nam. Het was zo groot, zo machtig en mooi. Toen keken mijn gedachten weer neer op mijn kleine lichaampje en bekrompen geestje. Ik was nietig, nietsbetekend, tegenover zo'n wolk lijkt het alsof ik niet besta, alsof ik er ben, maar dat mijn bestaan tot niks zal leiden. Dat ik geen recht heb om hier te zijn.

Wie heeft ook weleens zo'n soortgelijke gedachte? Je ziet iets als een berg, wolkenveld etc en realiseerd je dat je misschien helemaal niets voorsteld in deze wereld...

daar hoef ik geen berg of wolk voor te zien hoor :(

Op een gegeven moment lag ik in bed en ik dacht eraan hoe groot het universum wel niet was; ik probeerde het echt voor te stellen. Ik voelde me toen heel klein maar ook wel heel veilig.

Erg ruim, en de cijfers kloppen waarschijnlijk niet maar stel je voor
Het heelal bestaat 13700000000 jaar, de aarde bestaat in het heelal 4600000000 jaar. Leven, en daarmee een wat bekendere vorm van bewustzijn bestaat "al" 3500000000 jaar. De mens, althans de mensachtigge bestaat 3500000 jaar en de mens zelf, met het lichaam die wij kennen, bestaat 200000.. enuh hoe oud waren jullie nog maar??


En dit is alleen nog maar tijd, als je je ook bedenkt hoe weinig inhoud (zowel letterlijk als figuurlijk) we in "beslag" nemen vergeleken met de rest van het universum..

jah precies,
daar heb ik geen suggustie of beeld van wolken of onmetelijke ruimte voor nodig.
(ookal zal het ongetwijfelt die gedachten wel invloed hebben)

Ik heb wel heb als ik bijv naar zoiets kijk waar kazanka het over had is hoe erg we ons soms druk kunnen maken over dingen die eigenlijk zo enorm weinig waarde hebben, dingen die eigenlijk zo onbelangrijk zijn. Of in dingen geloven die we zelf verzonnen hebben of gemaakt hebben.

Onbegrijpelijk.. vaag.. raar.. dom.

Mensen kijken te weinig naar de lucht of ze staan te weinig stil.
ofzo vind ik.

Bij het zien van de zee of de lucht (met of zonder wolken) heb ik echt het idee dat ik toch wel heel erg klein ben en voornamelijk dat ik ook zo verpletterd kan worden. :o

Wij als mensheid zijn alleen al op de planeet aarde 3 cm op een tijdlijn van 3 kilometer.
(ruwe schatting)

Ik bedoel, hoeveel invloed hebben we dan eigenlijk?

Alhoewel dan heb je die chaos theorie die zegt dat het fladderen van een vlinder in tokio een onweersbui in New York kan veroorzaken. (dan vraag ik me af hoeveel wij als mens de wereld toch beinvloeden)

Maar het mooiste vind ik dat wij ondanks al onze moderne hulpmiddelen in feite helemaal NIKS zijn.
Onze planeet hoeft maar te kuchen om te laten zien hoeveel we eigenlijk waard zijn. Een tornado, een vulkaanuitbarsting, een zware aardbeving. Dan hoef je niet eens het universum te zien om te zien hoe klein en zwak we eigenlijk zijn.

ik heb wel eens dat ik me heel erg klein voel, als ik dan denk aan allemaal dingen die gebeuren (oorlog en al dat leed) en dan denk ik, ik wil daar zo graag verandering in brengen.. maar jah wie ben ik... alleen kun je dan zo weinig,
maar het gevoel van machteloosheid ken ik dus wel:S

Oh da wist ik al kei lang.

Eh ... :D ... droog.

Maar agreed, ik had het niet beter kunnen schrijven.

ik ook, maar daar gaat de topic niet over....

Vaak genoeg... Ik voel me soms, als mens zijnde, zo nietig als ik er aan denk dat we elkaar afslachten. Een volk dat zichzelf afslacht, das toch absurd?! In de natuur komt dit zelden voor..

Of als ik naar boven kijk en besef dat ik slechts één van de vele schakelingen ben... Het besef dat er meer is dan slechts het leven dat ik nu leid. Dat wanneer ik sterf er wel weer een andere schakeling komt die mijn plaats (al dan niet met dezelfde mensen) zal vervullen.

Maar tegelijkertijd kijk ik ook vol bewondering naar mijn omgeving, de natuur... :)

Het is machtig om te zien joh:p

*tot zo ver mijn dromerige, filosoferende reply*

Ik had het laatst in de auto. We kwamen terug uit six flags en ik zag de zonnestralen tussen de wolken door. Dat was zo machtig.
:)

Jaaaaa das waar! Heb ik soms als ik smorgens vroeg naar school fiets en de zon precies zo valt dat het net lijkt alsof de wolken een gouden randje hebben.. Prachtig:)

mjah, ik heb dat regelmatig eigenlijk.
en dan ook van waarom we eigenlijk rondlopen op deze aardkloot.. maar je voelt je vaak zo klein als je hier loopt..

daar heb ik geen wolk of wat dan ook voor nodig
ik denk het namelijk constant
maar ik weet ook wel ergens ver in mijn hart dat we allemaal deel uitmaken van het grote geheel dat ieder van ons belangrijk is en nodig zijn, we maken uit van een 1 of ander groot plan
maar ja ken het niet bewijzen voor mezelf dus kheb er zelf helemaal niks aan :(

Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Daar heb ik de laatste tijd ook wel last van, in ieder geval van verwondering. Waarom zijn wij hier, wat hebben we te betekenen in een universum dat zoveel groter is dan wij? Op macro-schaal (lees: het universum) bezien hebben we inderdaad vrij weinig te betekenen. Zelfs al zou de mens erin slagen om de aarde te vernietigen (onbewoonbaar te maken), wat voor invloed zou dat hebben op Ursa Major of op Betelgeuze? Vrij weinig, lijkt me.
Toch moet je de dingen ook in verband zien: we zijn dan wel klein in vergelijking met de rest van het universum (en zelfs het leven), we zijn nog altijd mensen. En bij mensen tegenover elkaar hoef je je weinig nietig te voelen en onze geest is perfect geschikt voor het menselijk verkeer (althans, voor de meeste onder ons). Maar niet te vaak denken aan dat groter universum :)

*is te lui om alle reacties te lezen*

ik heb die gedachten ook vaak.
dan denk ik van, sjonge, wij zijn eigenlijk ook maar organismen.
Sommige mensen denken dat ons bestaan een betekenis heeft, maar ik ben nogal overtuigd van de revolutietheorie... wat dus ook wil zeggen dat zowel wij als apen van een of andere muis afstammen. Wat men denkt over dat wij van de aap afstammen klopt niet, hij is alleen een andere revolutie ondergaan, om het kort te zeggen.

Ik denk dus dat het helemaal geen betekenis heeft hier te zijn.
Eigenlijk moeten we dus allemaal het beste van ons leventje maken.

Mn pa is bijna 50. En hij zei laatst, meer als grapje maar goed,
'doe nou eens even liev tegen mij, ik heb het grootste gedeelte van mn leven erop zitten hoor, ben blij als ik nog 15 jaar leef'
Hij heeft hartproblemen dus vandaar...
Maargoed.

Ik denk dus niet dat we in principe van betekenis zijn.
Iemand zei ooit tegen mij ' ik heb na lopen denken he, over het leven, en ik ben tot de conclusie gekomen dat men mij wel kan missen in de maatschappij'
Mijn antwoord daarop: 'De maatschappij in het algemeen zou jou (en mij en zoveel anderen) best kunnen missen, maar niet de hele maatschappij kan dat, wat denk je van familie, vrienden enz? Die zouden niet zonder je kunnen hoor'
dus zo kijk ik ook wel weer.

Niet van, o, we hebben verder toch geen nut, dussuh, kan net zo goed zelfmoord plegen...

nou, vaag verhaal weer, maar dat ben ik he... ;)

-xxx- wendy

nou zeg, ik had alle reacties gelezen,
toen bedacht ik dat je als mens wel betekenis hebt, maar dan voor je vrienden, familie, kennissen, het beroep wat je uitoefend ed, en dat samen maakt de mensheid, iedereen betekend wat voor elkaar, als mens alleen beteken je voor de wereld in het geheel niets idd, maar wel voor je omgeving... (vind ik)
:mad: zegt Wendy wat ik wilde zeggen :mad:

geeft niet hoor wen

hahahha!!! (sorry :D, daar meen ik dus niks van!)

Ja prcies.

Kan t nie betr zeggeh:)