Wat wil ik nou?
 

Het liefst wil ik de tranen uit mn kop huilen om aan iedereen te laten zien dat ik t de laatste tijd echt moeilijk heb, maar aan de andere kant wil ik dat juist niet, want dat vind ik zo aanstellerig staan enzo..
Soms heb ik echt de neiging om met mn hoofd tegen de muur of iets anders aan te bonken en dat doe ik dan ook wel ns.
Ook sla ik soms heel hard op mn buik of op mn hoofd, al weet ik dat het niets oplost.

Het liefst wou ik dat iemand eens erkende hoeveel moeite ik met alles heb de laatste tijd. En dan vooral de gevoelens in mij, maar het lijkt wel alsof niemand het wil weten.
Alsof iedereen straal langs me voorbij loopt..

Maar aan de andere kant: ik ben geen mietje. Ik red t wel. Er zijn ergere dingen..

Ik word gek van mezelf!

Heej meis!

Ik weet niet wat er precies aan de hand is (van je vader weet ik), maar misschien doet dat er ook niet echt toe?

Als ik dat gevoel heb, wat je in de eerste alinea beschrijft) ga ik altijd op mn kamer zitten, zet muziek op (meestal Marco Borstao dan als ik me kut voel) en dan ga ik keiard zitten janken...Alleen...
Dat lucht soms heel erg op...

Toen ik klein was (en nog bij mijn vader woonde met psygische problemen woonde) huile ik mezelf altijd in slaap omdat ik anders niet in slaap kon komen...

Huilen is niet een teken van aanstellen...Huilen is het tonen van je emotie en dat is heel menselijk!

Ik kan verder weinig zinnings zeggen ben ik bang :(

Heel veel sterkte en een dikke knuff ({)

naja, het probleem is dus dat ik wel wil huilen, maar het vaak niet kan. Het komt altijd op de meest vervelende momenten..
Ook vaak als mijn vriend er is (want bij hem ben ik gewoon mijzelf en hoef ik me niet anders voor te doen enzo) en dat vind ik ook zo lullig voor hem..



Edit:
Het is een heel verstikkend gevoel en ik weet niet wat ik er mee aanmoet

Ik herken het wel dat dilemma tot het zwaar hebben maar niet willen zeuren. Misschien moet je eens allemaal opschrijven waarom je je zo rottig voelt dat is altijd wel goed omdat je het dan niet aan iedereen laat zien dat je het zo zwaar hebt, maar toch kun je wel even alles op rijtje zetten. Inderdaad mooie muziek luisteren kan je ook goed helpen omdat als je gehuild hebt je je daarna ook vaak veel beter(minder slecht) voelt. En misschien met iemand praten waarmee niet zoveel contact hebt maar waarmee je wel een geschiedenis hebt, die kan het vaak weer een nieuwe wending aan geven en die vind het ook niet erg dat je het verteld omdat je hem/haar toch niet zo vaak ziet. Zo doe ik het ongeveer, maar ik ben jou niet. ik hoop dat je er iets aan hebt


Jannes

Hey,

Wat vervelend allemaal dat het niet lekker loopt. Ik heb niet echt geweldig advies, maar ik wilde het toch graag ff zeggen.
Ik heb zelf namelijk gemerkt dat mensen die echt om je geven ook willen dat het goed met je gaat. Dus ookal denk jij dat het wel weer overgaat, je mag nu best wat meer aandacht vragen van mensen in je omgeving. Ik denk dat je altijd ben hen terecht kunt als je dat nodig hebt. Dus ik zou daar ook gebruik van maken. Het kan soms zo helpen om even te vertellen wat je dwars zit.
En aanstellen is het niet, want je hebt er gewoon last van. Zodra het beter gaat wil jij anderen toch ook wel helpen?
Dus als het even niet lukt, kijk dan of je hulp durft te vragen van vrienden.

Sterkte hé

Liefs,
dreen

ja, dat willen ze ook wel, maar mijn moeder en mijn zusje hebben het momenteel ook heel moeilijk en mijn vriend weet niet goed hoe hij er mee om moet gaan en voor de rest heb ik niet zo heel goede vriendinnen of vrienden ofzo..

(goh klinkt triest ;))

Naar een psycholoog misschien?

ben al een keer naar maatschappelijk werkster geweest en daar lulde ik alleen maar over de dingen die me juist NIET dwarszaten zoals stomme ruzietjes met een vriendin enzo..
ik zat altijd maar op mn horloge te kijken hoe lang ik moest.. was echt vreselijk..

Is er niemand buiten je vriendengroep om niet iemand die je wel vertrouwd maar waarmee je tegenwoordig niet meer zoveel hebt waarmee je kunt praten?

in de meesten ben ik teleurgesteld door dingen die ze gedaan hebben en anderen heb ik al heel erg lang geen contact meer mee gehad..
en ja, ik heb niet zoveel vrienden (niet dat ik zoveel vrienden wil hor.. als ik maar goede vrienden heb, daar gaat het om)

Heey Lieve meid,

Er zal hier waarschijnlijk niks zinnigs uitkomen maar ik ga het toch proberen.
Om te beginnen begrijp ik heel goed hoe je je voelt.
Suus kan het zich misschien ook nog wel herinneren dat ik mensen liever niet lastig val met mijn problemen en dat ik niet wil dat ze denken dat ik me aanstel.
Dus ik wil je in ieder geval zeggen dat ik wat in je verhaal herken.
(al heb je daar niks aan.)

Wat je zegt over heel hard op je buik slaan, en op je hoofd...
Ik weet niet of je het wel eens hebt gerealiseerd, maar komt dat niet op PRECIES hetzelfde neer als ik doe.
Ik snijd me, maar óók jij doet jezelf pijn.
Doe dat nou niet!! Alsjeblieft...

Je zegt dat je het liefst aan iemand wilt vertellen dát het echt niet goed gaat.
Je weet dat je me altijd kan mailen he? Natuurlijk is dat anders dan je vrienden. Ze kunnen je een echte knuffel geven, je vasthouden, je troosten, lieve dingen tegen je ZEGGEN ipv TYPEN. Dat vind ik zo vervelend he, weten dat iemand het rot heeft, maar er niet echt voor iemand kunnen zijn!
Ik denk dat je vrienden, als je het verteld, echt niet zullen denken dat je je aansteld. Echte vrienden zijn niet zo!!

Er zijn ergere dingen? Ja, dat ken ik...
Maar als men alleen de erge dingen oplost heeft het toch ook geen nut. Stel, Ergens is een brand, in die flat wonen 278 mensen, ergens anders is ook een brand, daar wonen 200 mensen. Dan word toch niet alleen de brand van de flat met 278 mensen geblust, welnee, ze worden allebei geblust!
Misschien een raar voorbeeld, ik wil alleen zeggen; al zijn er ergere dingen, jij bent óók belangrijk!!!

-xxx- Wendy ({)

Zoek iemand die je kent, die je vertrouwd en praat daarmee. Kun je het met je moeder/eventuele broertjes/zusjes goed vinden ('t kan dat je dat al eens gezegd hebt, maar op het moment ben ik een vergiet, sorry)? Of misschien is er een leraar ofzo? 'k denk dat het uitmaakt met wie je praat. Er is vast wel iemand te vinden. Ik denk dat er meer dwarszit dan je nu in eerste instantie denkt...probeer er over te praten. Of schrijf het op, als het niet anders kan.

Ey lieverd,

ja, ik heb er wel wat aan. Er is iemand die dingen die ik voel herken. Dat is heel erg fijn.

Maar over dat slaan enzo. Dat doe ik echt heel erg weinig en ik kan wel tegen een stootje.. ik bedoel: ik krijg toch ook wel ns perongeluk een stomp van iemand?

fijn dat je gereageerd hebt. doet me goed.
dank je wel.
we mailen nog.
thnx lieverd.

kus,

Ilona

ik begon ook met af en toe een krasje...
let op jezelf he?!!!
ik wacht je mail af.... kus!

Een stomp krijgen van iemand is anders, dat snap jezelf denk ik ook wel. Jezelf slaan ed, is jezelf bewust pijn doen en dat is niet goed. Probeer het dus niet te doen.

hm.. als je bij je maatschappelijk werkster echt op de klok zit te kijken van, jemig, hoe lang nog, kan je bij haar blijkbaar niet zo goed je verhaal kwijt, misschien moet je óf een andere maatschappelijk werkster zoeken, of misschien gewoon een leraar op school ofzo die je vertrouwt.. ik heb eerst ook een tijd met mijn levensbeschouwingslerares gepraat, en dat luchtte mij altijd op, nu zit ik bij een vertrouwenspersoon, omdat mij dat gemakkelijker leek en mij dat ook aangeraden werd door mijn coördinator...
tis vervelend als je niet kan huilen eigenlijk.. dat niet kunt laten zien.. vertel het gewoon aan iemand.. desnoods aan iemand die je helemaal niet zo goed kent, maar wel vertrouwd...
verder uhm.. heel veel succes!!!!

Liefs Charlotte

juist ja! :)

je mag me wel mailen als je je verhaal kwijt wil

dank jullie wel allemaal.
ik ga nu paardrijden (gelukkig iets waarbij ik gewoon even aan niets hoef te denken en kan ontspannen) en dan reageer ik morgen op al jullie reacties.
kus,
Ilona

Heel veel sterkte in ieder geval .. ik wilde ook nog even reageren op je signature: die vind ik echt heel lief.

Hey ik zit op msn voor je he! Enne, ik wil ook wel een keer langskomen als je dat liever heb. Je komt er weer helemaal bovenop he! En doe geen domme dingen he?! :(

Mark :cool: (die er graag wil zijn voor Ilona!)

zo, nu moet het toch wel duidelijk zijn dat jij (en ik, maar dat heb ik ge pm't en gemailt) zeker niet vinden dat ze zich aanstelt. De rest op het forum btw ook niet, dus dat zullen haar vrienden ook niet doen, toch?!!

dat is ook zo kut..
naja, ik weet niet of je het al gelezen had, maar bij mn zusje en mn moeder kan ik niet echt terecht.. Als het echt nodig is wel, maar wil ze liever niet belasten.
Dat geld ook eigenlijk voor mn vriend.

(schat als je dit leest. ik bedoel het goed.. niet lullig ofzo..ik weet t ook niet)

en vroeger schreef ik heel veel in dagboeken enzo en gedichten, maar dat kan ik nu niet meer.. dat is zo frustrerend!

ja doe ik.
Jij ook?
thnx wen..
kus

Ik wil via deze weg iedereen even willen bedanken dat jullie zo lief zijn!
Dat doet me echt goed.
Ik voel me de laaste tijd zo erg alleen terwijl ik allemaal lieve mensen om me heen heb. Ik weet ook niet hoe dat komt.

Dank jullie wel allemaal..
Dit doet me goed..

Kus,
Ilona

Lieve Loontjuh,

Ik herken het heel goed wat je zegt!Het lijkt nu zelfs alsof ik dit wel kon typen...Hoe ik me een tijd geleden voelde dan...
Ik was toen 14 en had een hele close verkering met een jongen van 17...Het ging in het begin heel goed enzo, maar steeds vaker kon ik janken om de kleinste dingen...Een meningsverschil die dan uitmonde op een kleine ruzie enzo...Ik deed soms niets anders dan huilen bij hem en dat was zo klote!
Toen ik op school ook zo werd, in de klas ben ik een keer zo in janken uitgebarst dat de hele klas doodstil was en me aankeek, (best vernederend als ik terug denk maar op dat moment denk je daar absoluut niet aan!) kon het niet langer! Ik moest wat doen!
Een vriendin van me (toen, nu niet meer) is achter me aangegaan toen ik de klas uit vluchtte en raadde me aan naar de receptie te gaan om te vragen of de maat.werkster er was...Bla Bla te lang verhaal....
Ik ben een half jaar 'bij haar geweest', om te praten, en dan vooral over m'n vader en thuis, soms ook gesprekken over niks...School en de verkering enzo...Gewoon een prettige vrouw was t!Nu nog wel, absoluut, maar ik praat nu niet meer met haar!
Het gaat nu weer goed met me...(Voor zover dat vandaag mogelijk is, maar das een ander verhaal).

Ik wou alleen ff zeggen dat ik dat dus wel herken van het huilen bij je vriend en ik vond dat ook heel rot voor hem...Dat was ook de druppel dat ik het praten toch door heb gezet en natuurlijk de uitbarsting op school...
Ik hoop voor je dat je wel iemand vind die echt de tijd voor je neemt enzo en waar je terecht kan...

Praten is echt het beste medicijn meid!
En wat je zegt over goede vrienden en niet zo veel heb je helemaal gelijk in! Ik stik er ook niet in ofzo, maar degene die ik heb, zijn zo tof!
(he Wen? :p)

Dikke knuf en bij kij geld ook voor jou...De pm functie staat aan bij mij dusse dat mag altijd! XXX

Suus

Zo kun je iedereen ontlopen, terwijl er genoeg mensen zullen zijn die graag naar je willen luisteren en je willen helpen. Je maakt het jezelf op deze manier alleen maar onnodig moeilijk, denk ik. Misschien is er iemand buiten je moeder, zusje en vriend (hoewel die drie je denk ik erg graag zouden willen helpen ed) waar mee je kan praten?

ejz Iloon,

ik heb net je mailtje gelezen (ik hoef pas om 12.10 op school te zijn, dus alle tijd :D) en ik denk dat het goed is dat je het je vriend hebt verteld dat hier een topic van jou staat enzow.
als hij het leest zou hij er misschien zelf over beginnen, en dan heb je iemand om te praten, (of denk ik nou te luchtig).

Je hoeft iig niet zelf het onderwerp bij hem aan te snijden.

-xxx- en ik mail je zo back

vlak na het overlijden van mn vader moest ik een repetitie wiskunde maken en t lukte helemaal niet en die man hielp iedereen, maar wou mij niet helpen en toen werd t me echt teveel en toen moest ik heel erg huilen.
ik schaamde me kapot. gelukkig was het daarna vakantie dus zijn ze het hopelijk vergeten...
heb ook een keer gehuild toen een meisje die ik kende overleden was en ik naar mn vader was geweest sinds een paar jaar (was vlak voordat hij dood ging) en toen kreeg ik ook te horen dat ik uit een les was gezet (heel verhaal) en toen was ik zo boos en zat t allemaal zo hoog dat ik moest huilen en toen keken ze ook heel verbaasd op..

vervolg:
dat IK huilde verbaasde ze geloof ik heel erg.. ik ben namelijk altijd heel vrolijk..
en dan hoor je mensen over je praten enzo en dan heb ik ook zoiets van: kom dan naar me toe als je zo graag wilt weten wat er is en vraag het.. dan vertel ik t wel of niet...



vandaag ging iets beter.
gister lekker paardgereden en 's avonds heb ik nog met mn vriend gebeld (was beetje overstuur) en toen werd ik weer rustig..
slecht geslapen en vroeg weer op om naar school te gaan..
saaaai..
gister moest ik dus wel huilen en toen vroeg mn moeder wat er was en standaard zeg ik dan dat er niets is omdat ik weet hoe ze gaat reageren.. zo in de trand van: stel je niet zo aan.. er zijn ergere dingen...
en daar heb ik nooit zin in
dus toen ging ze vragen: heb je ruzie?
Ik: met wie moet ik ruzie hebben dan?
Zij: maar wat is er dan.
ik: nihiks.. laat me maar even..
en toen ging ze nog ffies door over ruzies met mensen ofzo (ik zou niet weten met wie ik ruzie moet hebben) en of er misschien wat was met roelof (mn vriend) blabla.. maar ze vraagt dan niet of ik niet ergens anders mee zit ofzo..
en vandaag vroeg ze weer: wat was er..
ik zei: ik kan het gewoon niet uitleggen.. en heb geen zin om er over te praten.

dat heb ik dus bij mn moeder..
ik wil ook niet met haar praten omdat ze vaak doet alsof het helemaal niet zo belangrijk is en er veel ergere dingen gebeuren en dat ik het me allemaal niet zo moet aantrekken (krijg ik heel vaak te horen) en dat ik me er gewoon overheen moet zetten en dat soort dingen en daar heb ik geen zin in....

hey lieve loon...

*slikt en is stil* *wacht even, maar er komt nog niks zinnigs uit*
je kan dus duidelijk niet met je moeder praten? je wilt sowieso al niet dat je zusje jou ziet huilen toch?
mm, ik weet dat je naar een mw'er bent geweest, en dat dat niet zo ging, als het eigenlijk zal moeten.
misschien een idee om eens een andere te proberen?

-xxx- en hug wendy

ja, misschien wel..
maar dat moet ik dan wel tegen mn moeder zeggen :S
en kost dat niet veel geld?
en ze wil vaak ook weten wat ik besproken heb enzo :S
trouwens..., ik heb je mail niet gehad.. (toen je zei: check je mail... ik bedoel: nadat ik trug gemaild had)

kus

raar dat je me mail niet heb gehad
maar ik zal het later nog eens proberen, kan niet op hotmail nu.
een maatschappelijkwerker kost meestal niks, maar dat ligt ook aan je verzekering.
wat je je moeder moet vertellen? een weervraag; wat vertelde haar toen je bij die andere mw'er zat?

van alles, omdat ik toch niets boeiends vertelde..

ohjah, dat is ook zo! *stom*
agh, vertel haar oppervlakkig waar jullie het over gehad hebben ofzo?

Maak je moeder duidelijk dat het voor jou WEL belangrijk is, dat het voor haar misschien onbelangrijk lijkt, maar dat dat voor jou dus anders is. Ik denk dat ze dat uiteindelijk dan ook best in zal zien. En ik denk dat je moeder best begrijpt dat je met bepaalde dingen zit. Maar soms willen moeders ook liever dat het goed gaat met hun kind ed. Of denken ze niet verder na ed, voor hun lijkt/is het immers onbelangrijk.

Maatschappelijk werk is soms (vaak/altijd?) gratis, in Rotterdam in wijkcentra ed iig wel. Psychologen ed worden vaak (altijd?) vergoed via je verzekering (als je door verwezen bent door je huisarts). Of probeer de vertrouwenspersoon op school of een andere leraar (misschien heb je dat al gedaan en ook al gezegd, maar ik ben ff een vergiet, sorry, als ik iets stoms zeg dus).

He meid, het lijkt net alsof ik mezelf weer hoor praten!! Ik had t net zo! Als ik huilde en ze zag het, altijd die vraag ''Wat is er nou??'' en bij m'n vriend net zo...Domweg wist ik dan nooit iets te zeggen, gewoon omdat ik zelf niet wist waarom ik nou eigenlijk zo down was...

Meid, het moet er echt uit! Dat is wel duidelijk!
Beter te vroeg dan te laat...Op deze manier krop je alles op en tegen de tijd dat alles (maar dan ook alles!)eruit komt is de klap nog erger! (en jah, ik kan t weten, bij de bio les :o)

Zoals Wen al zegt, kijk hoe t zit met de verzekering en praat erover met je moeder...Als ze bv. weer vraagt zeg je bv.;''Jah mam er is wel iets maar daar praat ik liever over met een maat.werkster...''
Misschien hard, maar het is de waarheid toch?

Nogmaals, je bent niet raar ofzo, je zou eigenlijk mij kunnen zijn een tijdje terug, ik herken t zo!
Ook mij mag je mailen/pmen als je er meer over wil weten/praten

xxx Suus en sterkte!

het is heel fijn om te horen dat er mensen zijn die dit herkennen.. dank je wel...

Anytime meis...Graag gedaan dus :)
Misschien geloof je het nu niet, maar er komt echt een tijd dat t beter met je gaat...Als je praat komt die tijd eerder, das een ding dat cker is...

ow, ik weet wel dat er een tijd komt dat het beter gaat hoor.. dat is altijd.. heb ik zo vaak meegemaakt en nu gaat het ook goed.. dus niet echt iets om zorgen over te maken..
kus

Ik weet hoe je je voelt met dat huilen. Ik huil me vaak in slaap maar als ik een keer ech wil huilen dan lukt me dat bniet. Ik praat dus met een lerares op school en dan loop ik altijd met een "big smile" rond al voel ik me klote. Ze denkt dan dat ik het niet altijd serieus meen. Ik wil gewoon een keer bij haar gaan huilen maar dat lukt gewoon niet!!!!! Ook zou ik een keer in de klas in huilen wille uitbarsten van de ene kant om te laten zien dat ik me slecht voel ondanks mijn lol die ik altijd heb. Leraren denken: die is druk dus het gaat goed mey haar maar ik ben juist druk om dat klote gevoel te verbergen!!!! ik herken het dus heel goed. Probeer bij iemand die je verterouwd of mee zou willen praten te gaan huilen. Dan weten ze tenminste dat het serieus is want je gaat in het bijzijn van je klas meestal niet zomraa huilen.
Veel sterkte en veel liefs.........
*knufz* esther

hi.. zo herkenbaar..
vooral de smile op je face..
ik heb dat heel erg.
ik ben altijd een vrolijk meisje en ik praat wel ns over dingen, maar dan heel oppervlakkig en ik heb een manier ontwikkeld dat ik over dingen kan praten zonder mn echte emoties erbij te tonen.. zo op zo'n verhaalmanier vertellen... mn emoties mogen er niet bijkomen...
Ben ook heel druk en actief en vrolijk (al is dat na het overlijden van mijn vader een stuk minder geworden geloof ik)
Ik wil ook dus wel tonen dat ik me slecht voel als teken van: hallo, ik ben er ook! maar aan de andere kant wil ik het ook niet, want ik wil niet zielig gevonden worden enzo.
ik heb dus 2 keer gehuild in de klas en ik schaamde me dood.. echt waar! iedereen was geloof ik ook in een soort van shock ofzo dat IK, het altijd zo vrolijk en onbezorgde meisje, in huilen uitbarstte....

ik heb al een keer op een topic op psychologie gereageerd en dat ging over huilen enzo. ook over het feit dat ik het niet zo snel doe en dat ik het een teken van zwakte vind.
ik kreeg toen zoveel positieve reacties (dus ze zeiden dat het juist goed is enzo blabla) dat ik het nu wat meer laat komen.. ik huil ook wat vaker, maar toch krijg ik dan het idee dat ik me aanstel...
dank je wel voor je verhaal.
ik hoop dat het jou snel lukt.
succes!
kus

Ja, ik heb laatst ook gehuild, om iets wat me erg sterk aangreep. Dr was iets vreselijks gebeurd met mn allerbeste vriend, DE vriend waarmee ik alles deed (bijv. relaxen, film, muziek, concerten, achter de dames aan, fietsen, nieuwe en wazige plaatsen hier in Gelderland ontdekken, enzzz....blabla... zo kan ik nog wel een heel eind doorgaan............)


Ik was toen aan het dansen (zat toen op dansles) en ineens kon ik t niet meer aan..... t schoot helemaal verkeerd en die lieve danspartner van me wilde toen direct met me praten wat er was enzo.. ik kon het gewoon bijna niet vertellen. Vanaf dat moment voelde ik me helemaal alleen, ook al was die lieve meid in de buurt....... dat voelt heer erg raar, ik weet t ook........

Maar sinds ik goeje gesprekken heb met haar, (en ze begrijpt t ook, dat wil wel helpen :) ) voel ik me weer bijna de oude....


x Me

ja, dat heb ik dus ook..
ik heb heel veel lieve mensen om me heen en ze willen me ook allemaal helpen enzo en mijn vriend is gewoon de enige die met zijn aanwezigheid (zonder iets te zeggen of doen ofzo) mij rustig kan krijgen.. maar bij hem kan ik ook heel goed uithuilen enzo.. dat is zo fijn!
maar soms voel ik me, ondanks dat hij bij me is, zo ongelooflijk alleen... (ik zie m alleen in de weekenden, omdat hij in amsterdam woont en ik in baarn, vlakbij amersfoort en hilversum..) en dat ligt niet aan hem, want hij is zo lief voor me enzo.. ik ben ook bang dat hij dat dan verkeerd opvat.. maar we gaan dit weekend eventjes praten (volgens mij heeft hij dit alles nog niet gelezen, anders had ik denk ik wel reactie gehad) over vanalles.. dat is wel fijn.

alleen ik ben zo bang dat mijn buik zo heel blauw word van het slaan.. wat moet ik dan zeggen? :confused:

kus,
Ik

Heey, plezz.. doe dat nou ff niet. T is al een keer door iemand anders gezegd, maar daar schiet je niet veel mee op...

Je kent vast wel de uitdrukking (van als er iets fout gaat) : Ik kan mezelf wel voor me kop slaan (of iets dergelijks) ..

Hou dat nou bij een uitdrukking, maar doe t niet echt... op een keer ga je dr nog verder mee, en verder, en verder, en.................... te ver. Je weet niet HOE ver je dr mee kan gaan. Beloof dat je dat niet meer gaat doen. (en dan hoef je t ook niet uit te leggen, want dan is je buikje nie blauw !! )

Dat gevoel had ik toen ook, na het incident met die vriend...... ik wilde mezelf .... najah.... k wilde nix meer, snap je.... maar dr is toch een andere kant van al dat trieste, en dat heb ik gezien en gemerkt...... nu ben ik dr weer bovenop.

Xxx P.

Niet wachten tot het zo ver is, maar nu vast wat zeggen. Lijkt me een veel betere oplossing. En als jullie dit weekend praten, alles vertellen. Het lucht vast op en misschien voel je je ook wel minder alleen als iemand weet waar je mee zit. Ik denk dat ook het gevoel van alleen zijn kan veroorzaken/versterken, je zit alleen met je gedachten, niemand lijkt je te snappen (hoewel dat ook niet kan, omdat ze niet weten wat er is ed), enz. Praat er dus over. Succes en sterkte iig.

ik heb de stap genomen.
ik heb mijn mentrix verteld dat ik me niet zo goed voel de laatste tijd en heb met haar afgesproken dat ik met de vertrouwenspersoon van school ga praten als zij dat wilt (ze heeft kanker en werkt bijna niet meer bij ons op school) en anders gaan we naar een andere oplossing (iemand anders) op zoek...
ik weet nog niet wat ik van deze stap vind, maar ik zie wel hoe het gaat.
kus,
Ilona

(y)

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het heel knap en goed van je vind, dat je dat gedaan hebt. Hoewel ik wel nog steeds denk dat het ook belangrijk is je vriend iig iets te vertellen...maar dat moet jezelf natuurlijk weten, dit is iig al een goede stap, denk ik.

goedzo meid! Praat het van je af, praat erover met anderen dan verwerk je het makkelijker dan dat je alles alleen moet doen.

nou, ik heb mijn vriend de link gegeven en hij moet zelf beslissen of hij het wilt lezen of niet.
ik denk dat ik het normaal wel had verteld, maar omdat hij nu ook een beetje in de knoop zit met zichzelf (ook wel over mij waardoor ie in de knoop zit met zichzelf, maar we gaan praten van t weekend) heb ik het hem niet verteld en laat ik de beslissing aan hem..