Ik ben zo vreemd bezig volgens mij.....
 

Ik zit de laatste tijd nogal in een moeilijke periode. Scheiding ouders, verhuizing vriendin enz.

En ik ben heel vaak kwaad op mijn vriend. Ik probeer vanalles aan hem te vinden wat hij fout doet zodat ik kwaad op hem kan zijn.
Heel vaag allemaal. Mijn vriend is daar de dupe van.
De ene keer ben ik heel er boos op hem en daarna barst ik ineens in huilen uit als ik bij hem ben.
Hij kan totaal geen hoogte meer van mij krijgen, maar toch wordt hij niet kwaad op mij en blijft hij me steunen en troosten. Zo lief van hem. En dan weet ik weer niet waarom ik kwaad op hem was.
herkend iemand dit? Of is het gewoon vreemd gedrag van mij?

hoi.
Ik herken het niet echt, maar ik kan me jouw acties wel heel goed voorstellen. Als ik jou was, dan zou ik me de scheiding van m'n ouders én een verhuizing ook heel erg aantrekken, en dat reageer je af op je vriend. Dat is niet erg voor een keertje, maar ik zou wel oppassen, dat je het niet blijft doen. Probeer redelijk na te denken als je woede voelt opkomen (ik weet dat het heel erg moeilijk is, ik reageer altijd vanalles af op m'n ouders). Loop desnoods even weg (licht event. je vriend van tevoren in, dan krijg je geen gekke situaties als je wegloopt :)). Ik hoop dat je hier wat aan hebt, en sterkte met de scheiding en de verhuizing. Laat niet de relatie met je vriend verpesten hierdoor, dat zou zonde zijn. Succes!

ik weet dat ik moet oppassen. Ik heb me de laatste 2 keer ook ingehouden toen ik weer kwaad wilde worden. Toen heb ik me gewoon een tijdje stil gehouden en toen moest ik weer huilen. Hij vraagt dan altijd waarom. Ik kan het dan niet uitleggen omdat ik het vaak zelf niet weet. Het komt gewoon doordat alles tegelijk komt denk ik. Maar inderdaad het verpesten van onze relatie zou zonde zijn en dat is ook echt het laatste wat ik wil.
thx voor het reageren.

denk je niet dat je misschien in een depressie zit? Ik heb dat een jaartje of 2 geleden ook gehad, en dat was echt vervelend. Ik ben toen een hoop vrienden kwijt geraakt omdat ik steeds moest huilen en zij er genoeg van kregen dat ik steeds zei dat er niets was (maar dat was echt zo!). Achteraf heb ik eigenlijk pas bedacht dat ik depressief was (dat wilde ik voor mezelf niet toegeven), en ik had mezelf een hoop verdriet bespaard, als ik even langs de dokter was gegaan. Er zijn namelijk medicijnen voor. Misschien een ideetje? Ik denk niet dat jouw vriend zo bot is, als mijn vrienden toen waren, maar je weet maar nooit... Het is ook wel heel moeilijk om steeds iemand te troosten, zeker als er op een gegeven moment "niets" meer aan de hand is... Bij mij kwam er ook van alles tegelijk, en dan dacht ik dat ik moest huilen omdat m'n oma was overleden, maar eigenlijk was dat niet écht de reden (was ik wel verdrietig over, maar da's toch wel anders), waardoor mensen ook dachten dat ik me aanstelde. Natuurlijk mag jij gewoon huilen als je ouders gaan scheiden, maar als je ook vaak moet huilen als er niet echt iets aan de hand is, dan zou ik echt even langs de dokter gaan. Succes. Sorry voor de lengte van dit bericht!

maakt niks uit hoor :). Mijn ouders zijn mijn huisarts. En ik heb geen zin om tegen hun te vertellen dat ik er zo mee zit, zo wordt het voor hen alleen nog maar moeilijker. ik ben niet depressief, dat weet ik zeker. Er zijn momenten dat ik me echt heel erg gelukkig voel, zoals laatst toen ik een video-avond met mijn vriendinnen had.
Het komt de laatste tijd ook vaak voor dat ik mezelf dus echt helemaal niet meer snap. Heel vervelend is dit. Ik hoop dat het na de scheiding een beetje over is.

Ik herken het. Ik zie het als heftige fase, omdat ik zelf zowiezo al heftig ben aangelegd ben ik het wel min of meer gewend van mezelf. Die moeilijke periode die je beschrijft is ook een versterking van die onrustige gevoelens. Met periodes word je rustiger, heb ik zelf ook.