Geinteresseerd zijn in moorden en bloed en meer van dat.
 

En er tegelijkertijd helemaal niet tegen kunnen.
Elke dag medical detectives kijken en dan in bed liggen nagaan wat er misging.
Je afvragen wat er op het moment van iemand doodsteken door het hoofd gaat van een moordenaar.

En tegelijkertijd met al die fascinatie programmeer ik mezelf in één beweging tot nachtmerries, want ik kan niet tegen bloed en lijken. Toch blijf ik foto's en films kijken en praten over Faces of Death.

Menselijk, niet?

Ik denk dat het menselijk is...kan alleen niet precies uitleggen waarom ik dat denk. Je vindt het interessant, maar tegelijkertijd ook eng ed en misschien juist daarom nog interessanter ed enz...beter dan dit kan ik het niet uitleggen.

een vriend van mij hield erg van thriller en horror. Toen ik vroeg waarom ( ik houd er zelf helemaal niet van) wist hij het ook niet.
Toen ben ik er over gaan nadenken en ik denk dat het 'leuk' voor sommigen is omdat je jezelf dan kan indekken tegen wat nog kan gaan gebeuren... Je hebt een onzekere toekomst en ik-weet-niet-wat-voor-verschrikkelijke-dingen kunnen gebeuren. Maar op deze manier kan je je er op voorbereiden en je weet dat het in ieder geval niet erger kan zijn dan dat...

Is het misschien zoiets of slaat mijn theorietje nergens op?

Ik geloof niet dat dat hetgeen is wat me er zo aan aantrekt en tegelijk afstoot. Het is meer het idee dat deze kanten van het leven helemaal niet ver van je afstaan. En dat je het kunt aanraken wanneer je dat zelf wilt, maar daar dan ook de gevolgen van moet dragen. (Nachtmerries.)

Ofzo. :|

t lijkt mij wel menselijk, ik bedoel er zijn genoeg mensen die er geinteresseert in zijn, en die maken er ook hun beroep van, zoals die mensen die je bij Medical Detectives ziet...
ik zou me geen zorgen maken als ik jou was, tot dat je zelf gaat moorden iig :P:)

is zeer menselijk

ik keek als klein kindje stiekem horrorfilms en reality-documentaires over serie-moordenaars / verkrachters.
nog steeds ben ik er heel erg in geinteresseerd. maar ik heb nu een duidelijkere lijn weten te trekken tussen realiteit en fictie. ik krijg nu ook geen nachtmerries of angstaanvallen meer als ik een enge film of iets dergelijks heb gekeken.


maar wat jij voelt is denk ik heel menselijk..
geinteresseerd zijn en meer willen weten over iets dat je afstoot.

Ik vind die vage scheiding misschien wel "wat hebben"...

Hmm, ik had dat vroeger ook wel heel erg, maar net als wallflower krijg ik tegenwoordig geen nachtmerries meer bij dergelijke dingen. Vroeger kon ik er echter absoluut niet tegen maar ging het toch altijd kijken..

Maar ik denk wel dat het menselijk is ja. Misschien klopt wat jij zegt wel, dat je het een soort van wil zien omdat het gebeurt en dus niet zo ver weg van je staat als lijkt. (als je dat tenminste bedoelt).

Ik heb het trouwens met bepaalde dingen nog steeds wel. Dingen als verkrachting en misbruik liggen heel gevoelig bij mij en als ik een documentaire daarover kijk of iets dergelijks kan ik me er 2 dagen echt naar en misselijk van voelen en dan slaap ik ook slecht. Waarom ik er dan toch naar kijk? Omdat het gebeurt, omdat ik het op die manier misschien iets beter begrijp, omdat ik er dan meer over weet.. Een beetje van alles denk ik..

er is niets mis mee... ik bedoel... anderen zijn geïnteresseerd in raceauto's enzo...

het probleem is dat een of andere maatschappij jou in je hoofd heeft geprent dat het allemaal gruwelen zijn... bloed en lijken...
maar dat kan je er ook wel weer uitprenten...

En daar zit ook heel veel in.