Moeten kinderen zorgeloos op kunnen groeien?
 

Heej allemaal
Ik hoop ff heel erg dat jullie mij allemaal kunnen helpen door antwoord te geven op de vraag: "Moeten kinderen zorgeloos op kunnen groeien?" (ondersteun je antwoord ff)
En met zorgen bedoel ik niet dat de arm van je pop afgebroken is of dat je ene stukje lego kwijt bent....
Alvast bedankt!

Het lijkt me dat dat het doel moet zijn van alle mensen?...A om hun kinderen zorgeloos te laten zijn en B om zelf zorgeloos te zijn?

Het idee achter deze topic is dat ik ff wat meningen moet verzamelen voor levo, gaan filosoferen hierover.

Wat ik vind is dat een kind onmogelijk zorgeloos op moet kunnen groeien, ik ken bv een voorbeeld van een jongen die nooit wat meegemaakt had (hij werd altijd door zijn ouders beschermd bij alles) en toen z'n vriendin het uitmaakte wist hij niet hoe hij ermee om moest gaan en heeft zelfmoord gepleegd.

Voor mijn gevoel horen zorgen nu eenmaal bij het leven, je groeit er mee op.....maar ik wil dus weten wat jullie meningen hierover zijn.....

Ik denk dat je niet moet kiezen voor een uiterste.
Ik denk dat je een balans moet proberen te vinden tussen je kinderen beschermen en je kinderen voorbereiden op zelfstandigheid. Het leven is een leerproces, en die kun je proberen zo makkelijk mogelijk te maken, maar je leert het beste door vallen en opstaan.

Dus dat zou je als ouder constant in het achterhoofd moeten houden denk ik .

En tja, ook als ouders heb je lang niet alles in de hand. 100 % beschermen kan ook niet tenzij je het kind in een isoleercel stopt.
Uiteraard moet je een kind wel blijven beschermen zodat je een veilige omgeving schept.
Het lijkt me best moeilijk om steeds die balans te vinden van wanneer laat je iets gaan en wanneer grijp je in?

Nee, het moet wel zo min mogelijk gebeuren

Een kind wordt tot 'volwaardig' mens gevormd in zijn jeugd, dan moet hij dus ook weten te handelen met dergerlijke gevoelens.

Een kind van 1-10 jaar heeft uiteraard wel zorgen, maar op een heel andere manier als volwassene. Het hoort gewoon bij de opvoeding.

Nee, als hij volwassen is moet hij niet volkomen hulpeloos zijn. Een mens moet nu eenmaal problemen op kunnen lossen.

Ik denk dat je vanaf een vroege leeftijd moet leren omgaan met bepaalde situaties.
Een opa die doodgaat, ziekte of andere problemen maken je sterker. Mits je goed opgevangen wordt door andere familieleden of vrienden. Anders ga je met 15 jaar naar het riagg omdat je het niet meer aankan.

Allemaal heel erg bedankt alvast....als je t boeiend vind, niet dat t wat is...maare de resultaten van ons gefilofeer staan op een website van ons.... www.groep55.tk
Duzz als je wilt kijken, weet je waarvoor je dit ingevuld hebt! :D

Een kind moet leren zich om de juiste dingen, en in de juiste mate zorgen te maken.

Precies.

Hangt zorgeloosheid niet voor een groot deel samen met geluk?

Ik geloof van wel, maar hoe kan een kind of ouder nou streven naar geluk(zorgeloosheid) als het nog geen ongeluk(zorgen) heeft gekend?

Joël had een goed antwoord. Daar ben ik het mee eens.

Als ik ooit een ouder wordt hoop ik een goeie balans tussen bescherming en m'n kind laten leren van z'n fouten te vinden.
Ik vind het erg belangrijk dat een kind leert van zijn/haar fouten. En daarvoor moet je een kind ook redelijk vrij laten.

Ik ben het eens met de juiste balans te vinden tussen het beschermen, en dat helemaal niet doen.
Mits er natuurlijk goede opvang is enz. alleen vind ik wel dat ouders hun kinderen niet alles zo 'realistisch' mee hoeven laten maken binnen het gezin als zij zelf doen, dan bedoel ik met financiele problemen, sociale problemen (scheiding) als kind komt er dan een druk op je, zeker als je daarnaast nog problemen hebt die je als kind sowieso hebt. Daar moeten ouders hun kinderen een beetje voor beschermen vind ik, als kind heb je niet zoveel te maken met deze problemen tussen ouders of wat dan ook.

net zoals kinderen ook langzaamaan met geld leren omgaan, door bijvoorbeeld kleine beetjes zakgeld te geven, moeten ze ook langzaamaan met "de echte" wereld in aanraking komen. Natuurlijk is dat niet leuk, de echte wereld is alleen maar meer problemen en zorgen, maar de stap moet zeker niet in 1 keer komen,... want dan redden ze dat niet, sterker nog; ik kan niet begrijpen waarom iemand wél zou beweren dat een kind zorgeloos moet opgroeien, omdat je dan naar mijns insziens vrij sadistisch bezig bent op de lange duur; je hebt het beste met het kind voor, maar op een gegeven moment moet het kind helemaal zelfstandig zijn, en als hij dat dan niet is geef je hem alleen maar enorm veel problemen en kan hij die problemen dus niet oplossen omdat hij daar geen ervaring mee heeft, en dan ziet hij zelfmoord of autmutilatie bijvoorbeeld als enig redmiddel

ik sluit mij hier voledig bij aan, mede forrumer!

Kinderen moeten niet zorgeloos opgroeien omdat ze dan in een wereld opgroeien die niet goed aansluit aan het 'echte leven' dat niet zorgeloos is.

Iedereen moet de kans krijgen fouten te maken om er vervolgens van te leren. Leren van je eigen fouten heeft het voordeel dat je daadwerkelijk beseft wat je fout is, een besef dat je niet door je ouders aangeleerd kan krijgen.
Als je nooit de kans krijgt je eigen fouten te maken is de kans groot dat een kind zich enorm van de ouder gaat afzetten om vervolgens zelfstandig te leren leven en dus de fouten waar hij zij altijd voor behoed is te gaan maken (niet bewust, maar er valt niet aan te ontkomen).
Dus als je je kind constant beschermt heb je hem/haar op den duur niet meer in de hand (en het kind zichzelf in sommige gevallen door naïviteit ook niet). Je moet een kind zijn vrijheid geven om door vallen en opstaan van het leven te leren.

Een zorgeloze jeugd sluit dat niet uit, toch?

Ligt er aan wat je nut is van je opvoeding, je doel.

Leg uit?

Steeds zo zorgeloos als gezien hun positie in de wereld nog mogelijk is.
Je zult ze dus als peuter moeten leren dat ze niet aan de hete oven mogen zitten, als kleuter dat ze geen snoepjes van vreemde mensen mogen aannemen, als ze naar school gaan moet je ze leren uitkijken met oversteken, enzovoort. Steeds een stapje meer. Je hoeft een zesjarige niet lastig te vallen met de grafische datails van het bestaan van oorlog en hongersnood en milieuvervuiling en de neutronenbom. Ook voor de concentratiekampen en de wantoestanden in de bioindustrie zijn ze dan nog wat te jong.

Maar tegen de tijd dat ze twaalf zijn, moeten ze daar toch wel enig benul van hebben.

Ik snap de relevantie van de vraag niet helemaal.

Een kind moet opgroeien, ongeacht de inhoud van het opgroeien. Natuurlijk is het wel het best om te streven naar zo min mogelijk verstoringen van het proces van opgroeien. Een kind wat opgroeit met beide ouders, zonder ruzie, zonder het verlies van een dierbare zal een grotere kans hebben een stabiele en evenwichtige persoonlijkheid te ontwikkelen dan een kind wat opgroeit met één ouder, een leven vol ruzie en armoede in een achterstandswijk.

Dus in die zin kun je zeggen dat een kind zorgeloos op moet groeien, maar dat is niets nieuws onder de zon. De vraag of een kind zorgeloos op moet kunnen groeien is daarmee ook beantwoord: de vraag echter hóe dat gewaarborgd moet worrden is echter niet te beantwoorden.

Waarom voed je een kind op? Om er voor te zorgen dat die sterk staat in (nuttig is voor) de maatschappij, om er voor te zorgen dat hij zo gelukkig mogelijk is in zijn jeugd, om er voor te zorgen dat die jou zo snel mogelijk van nut is, dat het kind zo veel mogelijk op jouzelf gaat lijken of om er voor te zorgen dat je kind later zelf gelukkig is??

Ik vind wel dat ze goed moeten kunnen opgroeien, maar niet zorgeloos. Ze mogen wel een beetje gehard worden want stel dat ze dan later een keer iets meemaken komt de klap harder aan. En zijn de gevolgen mischien erger.

Da's leuk gedacht, maar het omgekeerde is waar. Kinderen die in hun jeugd dingen meemaken worden daar niet 'hard' van maar geschokt en dat heeft invloed op hun latere persoonlijkheid. Als je ouder bent en je maakt iets gruwelijks mee, dan ben je daar veel meer tegen bestand.

kinderen zouden op zich zorgeloos op moeten kunnen groeien, maar ik denk dat het niet slecht is als het leven af en toe niet over rozen gaat...