de hond
 

Sinds lang lagen zij weer eens daar, in het gras, het veldje waar zij voor het eerst zoenden en zachtjes met elkaar vreeën.
In het asiel die ochtend hadden ze een hond uitgezocht. Het meisje, de vrouw want dat was ze nu, had jaren een hond gehad. Toen zij ging studeren zag ze haar hond alleen nog in weekenden, na een jaar was het beest gestorven. Die hond was daar toen ook met hun geweest, vroeger in dat veldje, het beest wou spelen, wou aandacht van haar baasje en likte het gezicht van de jongen die naast haar in het gras lag. Maar nu hadden zij een nieuwe hond gehaald, de vrouw was ondertussen al een paar jaar klaar met studeren en de jongen, de man, woonde niet langer op een klein studentenkamertje maar in een heus huis met een mooie rommelige tuin met gare rieten stoeltjes en een gezellig rond tafeltje waar zij 's avonds soms samen wat wijn dronken. Deze tuin zou een plek worden waar de hond vaak loom op het gras zou liggen dutten, een tevreden grijns op de bek.
De man rekte zich uit en ging rechtop zitten, het hoofd van de vrouw rustte zachtjes in zijn schoot en hij kustte het.
'Hoe noemen we haar? Ons hondje?' vroeg de vrouw met haar ogen gesloten; de man streelde de zachte huid van haar wangen en keek met tegen de zon dichtgeknepen ogen uit over het veld waar in de verte de mooie jonge teef liep. 'Zij heeft iets wolfsachtigs zoals ze daar loopt', volgde de man met zijn blik de hond.
De hond kwam voorzichtig weer terug gelopen richting de mensen die haar hadden meegenomen, ze wist nog niet goed wat te doen met haar herwonnen vrijheid maar deze nieuwe mensen hier in het gras schenen vriendelijk en het beest voelde zich al wel op haar gemak.
'Zullen we koken?' vroeg de vrouw, 'ik heb geen zin om te gaan, het ligt zo lekker'.
De man lachtte en aaide de hond die langs hen was komen liggen, 'we blijven nog wat liggen' zei hij en kustte haar nog eens op haar voorhoofd.

Prima schrijfstijl maar waar is je slot, dit mis ik echt in het verhaal, of komt er een vervolg

yah.. het houdt inderdaad een beetje op waar het dan stopt.. :rolleyes:

Beetje flauw. Het lijkt een nogal oppervlakkig verhaaltje.

moet langer! JE STIJL IS LEUK, maareuh schrijf verder.

Als je mijn eerlijke mening wilt horen, moet je verder lezen. Heb je liever lichte kritiek en een tevreden gevoel, lees dan maar niet verder. :)
Ongezouten, maar wel nuttig, als je (veel) verbeteringen aan je tekst wil maken.
Op de spelling heb ik niet gelet, alleen op de stijl.
Je verhaaltje zelf vind ik niet erg boeiend, het is niet af, niet leuk. etc.

De schrijfstijl vind ík juist helemaal niet erg... leuk. De eerste zin doet mij al huiveren, het loopt niet lekker, staat niet mooi en is te lang voor zo'n kort verhaaltje.
"In het asiel die ochtend hadden ze een hond uitgezocht."
Die zinsopbouw is echt niet prettig. "die ochtend" hoort aan het begin van deze zin te staan.
"Het meisje, de vrouw want dat was ze nu, had jaren een hond gehad."
Kommagebruik! Correct kommagebruik, om precies te zijn. Na "de vrouw" hoort ook een komma. Ook loopt deze zin niet lekker. Heb je het stuk wel hardop voorgelezen en er kritisch over nagedacht?
"Toen zij ging studeren zag ze haar hond alleen nog in weekenden"
Welke hond, de hond die ze vanochtend heeft gekocht? Duidelijkheid, niet overdreven, maar een beetje duidelijkheid mag wel.
Je lijkt niet te schrijven, maar gewoon te noteren. Dit gebeurt, dan dit, dat, zus en zo. Kan best wel beter.
"Die hond was daar toen ook met hun geweest"
Met hen.
"Maar nu hadden zij een nieuwe hond gehaald"
Het is niet "zij", maar "ze". Ook hoor je een zin nooit met "maar" te beginnen.
"Maar nu hadden zij een nieuwe hond gehaald, de vrouw was ondertussen al een paar jaar klaar met studeren en de jongen, de man, woonde niet langer op een klein studentenkamertje maar in een heus huis met een mooie rommelige tuin met gare rieten stoeltjes en een gezellig rond tafeltje waar zij 's avonds soms samen wat wijn dronken"
Kan de zin nog langer? Het leest niet lekker. Stel voor jezelf een limiet: maximaal één regel per zin!
"Deze tuin zou een plek worden waar de hond vaak loom op het gras zou liggen dutten, een tevreden grijns op de bek."
met een tevreden grijns op de bek. Geen woorden overslaan. Dat leest nog vervelender.
Hebben de twee geen namen? Je wil de hond wel een naam geven, maar vertelt niet hoe zij er uit zien. Wat moet ik me voorstellen bij die twee, zijn ze lelijk, dik, lang, groot, wat?
En in vredesnaam, één zin hoort géén alinea te vormen, hoe graag je het ook wilt! De zin: "De hond (...) haar gemak." is walgelijk lang. Leest niet fijn.
"'Zullen we koken?' vroeg de vrouw, 'ik heb geen zin om te gaan, het ligt zo lekker'. "
Klopt niet. Het is: 'Zullen we koken,' vroeg de vrouw. 'Ik heb geen zin om te gaan, het ligt zo lekker'.
En wat bedoel je hier met 'het'? Je schrijft in spreektaal, het staat niet.

Ik ben het eens met de kritiek hierboven.

Uitgenome: zelfs Harry Mulisch begint soms zeggen met "MAAR".
Dus...

Maar hier klopt het inderdaad niet.

dankje scimmia, goede kritiek. Ik moet zeggen dat dit in een keer geschreven en gepost is dus ik heb er inderdaad (nog) niet kritisch naar gekeken. Verder ben ik het op heel veel punten met je oneens (kwestie van smaak) maar het is fijn om te horen waarom je het slecht vind, dit soort kritiek heb ik tenminste wat aan :)