Voel me alleen..
 

Haay Haay allemaal.
Ik ben pas mijn vader kwijtgeraakt.
En ik ben daar nog laaang niet overheen (lijkt me logisch).
Ik heb een hele lieve vriend, toen mijn vader net overleden was was hij altijd heel lief voor me deed alles enzow.
Maar nu het ongeveer ander halve maand geleden is lijkt het net of hij me ineens niet meer begrijpt :( of dat hij het niet meer wilt begrijpen.
Hij praat niet zovaak met me over zulke dingen, gaat heel veel met z'n vrienden om en het lijkt soms dat hij meer om z'n voetbal geeft dan om MIJ..
Ik zelf weet dat voetbal heel veel voor hem betekent maar op dit moment heb ik hem gewoon echt nodig.
Ik heb al een paar keer op het punt gestaan om het uit te maken, maar dat kan ik echt niet ik hou te veel van hem!
Hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik hem op dit moment echt nodig heb? (en het tegen hem zeggen helpt niet.., want voetbal betekent gewoon harstikke veel voor hem en soms gaat dat voor)

(ik moest dit even kwijt sorry....:( :( )

xxxx mij

Hoe oud is hij? Daarbij wil ik ook nog ff opmerken dat het erom gaat dat jij met jezelf leert leven. Je kunt er niet vanuit gaan dat anderen er altijd zullen zijn voor je..

Klinkt hard, maar het is niet anders.

:rolleyes:
Nee, ze zullen er niet altijd voor je zijn, maar met jezelf leren leven betekent niet dat je dan geen hulp (luisterend oor) van anderen meer nodig hebt!

Mijn vriend is 18, en ik bijna 15.
Maar 't gaat verder met ons wel goed we hebben nu iets van 9 maanden.
Maar ik heb hem nu gewoon even nodig, ik wil gewoon dat hij me even vast houd en me troost en misschien met me praat.
xxxx

Zal ik het directer stellen?

Als die vriend er (ineens) weinig aandacht aan besteedt, kan dit 2 dingen betekenen:

1)
Hij ontloopt de situatie, omdat hij het moeilijk vindt om over zulke dingen te praten en / of haar voortdurend zo depri te zien.

2)
Het boeit hem niet genoeg. In dat geval zal de relatie binnenkort stuk lopen.

Misschien is het gewoon teveel voor hem. In het begin was het nog een reactie om er voor haar te zijn, om haar te ondersteunen en extra lief voor haar te zijn.

Maar na een tijdje wordt dat moeizaam, hij heeft ook zijn eigen leven. Juist in zo'n situatie gaat hij dan dingen opzoeken die hij leuk vindt, zoals voetballen..

Dat lijkt me iig zo..

Dankje wel ******** jij snapt er teminsten iets van.. :) .
Ik zelf denk dat hij het moeilijk vind, dat ik dit nu moet meemaken.
Maarjah daar heb ik niet zoveel aan, ik hoop dat hij er meer voor me zal zijn maar ik weet nu nog steeds niet hoe ik hem duidelijk moet maken dat ik hem op dit moment nodig heb..

xxxx

Juich maar niet te vroeg :D

Euhm, het is wel zo dat hij er in het begin wel voortdurend voor jou was, toch? Kun je het dan nu nog wel van hem eisen?

Voordurend: vanaf dat m'n vader overleden was tot ongeveer een week na de begravenis ik wil dat hij er nu nog steeds voor me is!

Ik begrijp wel dat je dat wilt :)

Maar eigenlijk geeft het een beetje weer hoe jullie relatie is. Niet om je bang te maken ofzo hoor :)

Na ja, misschien heeft iemand nog een goede suggestie .. ik ga nu naar huis :)

Ja, daar ben ik het ook wel mee eens, maar dat betekent nog niet dat ze met zichzelf moet leren leven. Dat moet ze natuurlijk ook wel, maar... argh... ik bedoel dit dus:
Met jezelf leren leven betekent niet dat je dan geen hulp (luisterend oor) van anderen meer nodig hebt! (mijn eerdere reactie)

Er is een verschil in hulp aanvaarden en het echt nodig hebben.

Hoe zit het bijv. met haar moeder?

Hoebedoel je met m'n moeder, die heeft het zelf harstikke moeilijk.
En ik ben niet echt een open meisje meer verlegen enzow.
Ik vertel het eerder tegen m'n vriend dan tegen m'n moeder waarom weet ik niet.
Ik kan wel goed met m'n moeder omgaan hoor.
En ******** wat bedoel je met hulp aanvaarden en echt nodig hebben? Ik heb het echt wel moeilijk ben net m'n vader verloren en denk maar niet dat dat een jaar ofzo geleden vind jij het dan raar dat je dan iemand nodig hebt die je af entoe is even vast houd :confused: :confused:

he blue*angel,

allereerst: nog gecondoleerd met je vader..
lijkt me echt heel erg..

ik snap dat het echt ontzettend kut is dat je vriend er op dit moment niet voor je is. juist nu heb je iedereen extra hard nodig en misschien je vriend juist wel wat harder..
maar het kan natuurlijk dat hij je ontloopt, of het onderwerp, net zoals ******** al zei.. het is natuurlijk niet makkelijk om iemand in deze situatie te steunen (and ìve been there twice) want je weet niet goed wat je moet zeggen, je weet niet hoe je moet kijken en je weet niet hoe je moet reageren.... je hebt het zelf namelijk niet meegemaakt..
hoe moeilijk het ook is, en hoe bitchy dit ook klinkt misschien, maar je kan niet al zijn tijd opslokken. hij is 18, heeft zijn eigen vrienden en zijn eigen dingen... op deze manier zet hij zijn gedachte op iets anders. (denk ik iig) je kan niet van hem verlangen dat ie 24/7 naast je zit. begrijp me niet verkeerd hoor, ik bedoel het niet kwaad...
en misschien is het ook een heel klein beetje het leeftijdsverschil.
jij bent 14 en hij is 18.. misschien kan hij er niet tegen om bij jou te zijn, jou alleen maar te zien huilen want ik neem aan dat hem dat veel verdriet zal doen...
waarom praat je niet met een goeie vriendin? waarvan je weet dat ze luisterd? zo kan je bij haar uithuilen en heb je misschien niet zo in de gaten dat je vriend er niet is.

meteen uitmaken lijkt me ook geen optie.. het lijkt mij beter dat je er eerst met hem over praat. vraag hem waarom hij jou ontloopt? waarom niet, je hebt niks te verliezen want uitmaken kan altijd nog maar als je het al doet zonder gepraat te hebben ben je hem zowiezo kwijt, door misschien een hele simpele reden. (dat ie er niet tegen kan om te zien hoeveel verdriet je hebt...)


ik wens je heel veel succes en als je wil praten kan je me mailen:
me_da_diva@hotmail.com


veel liefs,
~*DeathlyDiva*~

Om te beginnen wil ik je, mede namens de andere forumbezoekers, condoleren met het verlies van je vader en jou en je andere familieleden veel sterkte toewensen met het verwerken ervan.
Ik ben zelf net als jij ook een gesloten iemand en praat zelf ook makkelijker met anderen over waar ik mee zit dan met mijn eigen familieleden.
Dat je er behoefte aan hebt dat je nu iemand nodig hebt die je af en toe even vast houdt en je een schouder geeft om tegen uit te kunnen huilen (waar je ongetwijfeld ook behoefte aan zult hebben) is niet meer dan begrijpelijk. Toen mijn eigen moeder in maart 1994 op 53-jarige leeftijd aan de gevolgen van een inwendige bloeding overleed kwam dat bij mij hard aan omdat ik met haar altijd een betere band had dan met mijn vader. Ik heb de mensen met wie ik correspondeer over haar dood geschreven en heb het zo weten te verwerken. Je moet er hoe dan ook over kunnen praten omdat dat de eerste belangrijke stap in het verwerkingsproces is, en op welke manier dat gebeurt (bijvoorbeeld hier op het forum) is daarbij niet zo van belang.
Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

Het is niet raar hoor :) De vraag is meer of je het nodig hebt om verder te gaan of niet. Je mag je misschien wel rot voelen, maar dat hoort erbij..

Na ja, laat maar :D ben zowiezo vaag op het moment, ben in een melige bui, misschien niet het juiste moment om op Psychologie rond te zwerven :D

Alles is mogelijk ineens :eek: gaat wel weer over (alhoewel) :o :D

Sorry lathelis ik vind het nu ni leuk dat er grapjes ofzo worden gemaakt kan ik ni zo goed tegen nu (sorry)
dankje mathfreak aan jou heb ik wat!:) aan jou ook hoor deathly diva bedankt allemaal! Kuzzzies moi..

Hmm, ok .. ik hou al op :)

Sterkte iig..

thanx ********.. xx