moeilijke jeugd, hoe veel zijn dat nou eigenlijk?
 

hay,
ik heb eens gehoord dat er velen met een moeilijke jeugd zijn...
is dat nou eigenlijk waar?

ik weet dat ik zelf geen makkelijke jeugd heb ( ik kan hierbj niet had zeggen al had ik dat graag gedaan, want ik zit er nog lekker in :( )

en dan nog een tweede ding....mensen zeggen ook dat kinderen uit een scheiding sneller volwaassen worden en anders denken....
Mijn ouders zijn ook gescheiden en ik merk wel dat mijn leeftijdgenoten over sommige dingen heel anders denken...maar is dat nou bij iedereen?

ik denk dat het maar net is wat je onder een moeillijke jeugd verstaat en hoe je daar zelf mee omgaat. Ik ken mensen van wie je zou denken dat ze gebroken zouden moeten zijn door de gebeurtenissen die ze hebben beleefd in hun jeugd, toch gaan ze er goed mee om. Bij weer andere mensen vind ik dat ze een relatief goede jeugd hebben gehad en zij gaan daar gebukt onder.

Kortom, ligt aan de factoren

Hm...Ik denk dat het ook wel een beetje te maken heeft met het feit dat je er nu nog middenin zit.... Misschien kijk je over een paar jaar heel anders terug op je jeugd...Terwijl je nu vindt dat alles verrot gaat... Ik denk daar ook vaak over na... Ik ben het helaas ook niet altijd eens met wat er om mij heen gebeurt... of zelfs de acties die ik onderneem...daar kan ik ook nog spijt van krijgen...Maar dan vraag ik me maar weer af...of mensen dan toch gelijk hebben wat betreft dat hormonen gezeik (ik vind het eigenlijk als bullshit klinken, maar `t zou wel verklaren enigzins, waarom ik me voel zoals ik me soms voel)...

Ja. Maar realiseer je ook dat er een heleboel zijn
die wèl een goede jeugd hebben (gehad).

Verschilt per persoon. De één zal er ontzettend
veel van leren, en op bepaalde punten idd
sneller volwassen zijn dan anderen,
de ander maakt het mee, en ontwikkeld zich normaal. Denk ik.
Hangt ook van de scheiding af, de ene scheiding is de ander niet.
En het heel anders denken.. hoeft niet persé
met de scheiding te maken hebben denk ik.
Iedereen heeft wel dingen waar anderen een totaal
andere mening over heeft.

mijn ouders zijn bijna 25 jaar gelukkig getrouwd en hebben vrijwel nooit ruzie. en toch heb ik voor mezelf geen echt prettige jeugd gehad en ben ik snel volwassen geworden.

dus ik weet niet of dat wel zoveel zegt.

Idd.

tja, idd wat is een moeilijke en wat is een makkelijke jeugd? Ik denk dat het iig van meer dan van alleen ouders ed afhankelijk is. De één reageret op een bepaalde manier op iets, terwijl een ander er heel ander op kan reageren. De één ziet ergens geen probleem in, terwijl de ander het als een ramp ervaart. Enz. Een beetje wat Acey zegt dus ook.

Moeilijke jeugd hoeft niet samen te hangen met problemen om iemand heen, kan ook veroorzaakt worden door problemen IN iemand

hoi,

ik heb hier geen getallenreeks liggen met het percentage nederlandse kinderen, netjes gesorteerd op leeftijdscatogorie en wel of geen gescheiden ouder en of ze wel of geen moeilijke jeugd hebben gehad.... Maar ik denk dat er vast veel mensen zijn die min of meer een moeilijke jeugd hebben gehad.

zoals iemand anders al zei, moet je je ook realiseren dat er veel mensen zijn die dit niet hebben gehad, en gewoon een leuk, vrolijk, onbezorgd leventje hebben gehad (maar zo kan ik doorgaan, want soms hoor / lees ik ook, dat juist het onbezorgde leven voor veel problemen zorgt)

Het kan zijn dan mensen door een scheiding van de ouders volwassener zijn geworden. Dit kan echter ook door allerlei anderen dingen komen, dat iemand sneller dan gemiddeld volwassen is.

Ik ken ook veel mensen waarvan de ouders zijn gescheiden, en die mensen zijn 16, maar werkelijk net kleuters hoor! Dus het hoeft niet, maar het is, volgens mij, wel een factor waardoor je volwassener kan worden ja.

Trouwens, over een moeilijke jeugd. Dat is maar net wat je moeilijk noemt. De een vind een jeugd moeilijk omdat zijn ouders zijn gescheiden en de ander vind het moeilijk omdat hij mishandeld is, en weer een ander vind het moeilijk omdat hij krulhaar heeft en liever stijl haar heeft gehad ;) dit is slechts een voorbeeld. Ik wil gewoon zeggen, het is maar net wat je moeilijk vind en wat niet :)

En ook hoe je ermee omgaat natuurlijk.
Ik ken mensen die er heel veel moeite mee hebben dat haar ouders gescheiden zijn... zij maakt het zichzelf dus moeilijker dan iemand die opgelucht is dat zijn ouders eindelijk uit elkaar zijn! (dit is geen verwijt, overigens :))

Maargoed... misschien beetje onzinnig...

-xxx- en liefs, Wendy

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was en ik vind van mezelf toch echt wel dat ik een stuk volwassener ben dan de rest van mijn klasgenoten, ik kijk ook heel anders naar het leven, kijk naar de echt belangrijke dingen en laat me niet verleiden door onbelangrijke dingen, vooral toen mijn ouders net gescheiden waren scheelde het veel met klasgenoten, dat is nu al minder maar ik ben zeker een stuk praktischer en ik heb ook een hoop meer levenservaring dan anderen (of klinkt het arrogant als ik dit allemaal over mezelf zeg :confused: )

Dit verschilt ook per persoon.
Stel, iemands ouders gaan na jarenlang geruzie eindelijk scheiden.
De een is opgelucht, want nu is er geen ruzie en is het eindelijk rustig in huis. De ander is er helemaal kapot van, ook al ging diegene bijna onderdoor aan de vele ruzies.
Dus de een wordt sterker en vaak ook volwassener na een bepaalde ingrijpende gebeurtenis en de ander blijft er als het ware in hangen.
Trouwens er hoeft niet eens wat gebeurd te zijn, het is maar hoe jij je voelt in je eigen omgeving.
Als je er mee om leert/weet te gaan, hoeft jouw jeugd niet 'moeilijk' te zijn. Daarnaast ligt het ook aan andere factoren, dus o.a. de omgeving waarin je je bevindt.

Mijn ouders zijn niet gescheiden, die van m'n vriend ook niet en die van meer mensen die ik ken niet en toch staan wij op dezelfde manier in het leven als jij. En ik ken mensen waarvan de ouders gescheiden zijn die het tegendeel zijn. Ik denk niet dat dat per se door gescheiden ouders of wat dan ook hoeft te komen. (Hoe weet je btw dat je zo 'anders' bent?)

Mijn ouders zijn gescheiden, en, nu achteraf gezien, was dat wel het beste wat me tot nu toe is overkomen eigenlijk. Eerlijk waar.

Het is maar wat je onder een moeilijke jeugd verstaat. Mijn moeder is sinds mijn zesde ziek geweest (kanker) en daardoor kwam er veel werk en zorgen neer op mijn zussen, broer en mij. Helemaal de laatste (al weer bijna) 4 jaar sindsdat ze weer heel ziek werd en uiteindelijk overleed.
Toch vind ik niet dat ik een moeilijke jeugd gehad heb, mijn ouders hebben me altijd geweldig opgevangen en er het ebste van gemaakt, ze hebben me laten inzien hoeveel het leven waard is en wat je er mee kan doen enzo. Ik mis mijn moeder natuurlijk verschikkelijk en ik ben door dit alles wel anders over veel dingen gaan denken als veel leeftijdgenoten en een stuk zelfstandiger geworden maar mijn jeugd was (of moet ik zeggen is...) zeker niet slecht. Ik heb veel liefde gekregen en dat betekend veel voor mij.

Ik denk dat jongeren qua zelfstandigheid behoorlijk onderschat worden. Op je 16 zijn jongeren in principe wel in staat zelfstandig te zijn, maar wordt dit beperkt doordat er geen behoefte toe is. Ze worden thuis 'kleingehouden', zo blijven jongeren ook steeds langer thuiswonen.
Zodra het slecht gaat thuis (en dat is relatief en persoonsafhankelijk) beginnen veel jongeren pas zelfbewuster en zelfstandiger te worden.
Dit neemt echter niet weg dat je evengoed zelfstandig kan zijn als je in een 'gelukkig' gezin opgroeit.

Een gelukkige jeugd ja of nee? Ik denk dat het er per persoon van afhangt wat iemand kan incasseren en wat teveel voor iemand is. Wat iemand als moeilijk ervaart kan dus ook heel erg verschillen. De ene persoon heeft het er verschrikkelijk moeilijk mee dat zijn of haar ouders zijn gescheiden, de andere persoon stapt daar zo overheen. Je kan een topic openen over het welles of nietes hebben gehad of hebben van een moeilijk jeugd, maar wat schieten we hier mee op?

Lijkt het jullie niet beter om te kijken hoe je de kwaliteit van het nu kunt verbeteren? :confused:

Moeilijk te zeggen. Hangt ook van de aangeboren veerkrachtigheid van de persoon af. Sommigen kunnen er prima mee overweg dat hun ouders scheiden en vervolgens doodgaan, terwijl anderen al helemaal instorten omdat hun oma overlijdt (iets wat eigenlijk de normaalste zaak van de wereld is).

Wat me opvalt is dat leeftijdsgenoten van mij zich (vaak) bezighouden met hele andere dingen dan waar ik mee bezig ben, zoals altijd die vervelende computerspelletjes e.d. Wat me ook opvalt is dat er mensen in mijn buurt zijn die toch een paar jaar ouder zijn, maar die nog nooit alleen thuis mogen blijven terwijl hun ouders op vakantie zijn. Ik blijf sl vanaf m'n 14de elk jaar minimaal een week alleen thuis, niet omdat ik niet kan opschieten met de rest van het gezin maar ik vind het gewoon leuk om alleen thuis te zijn en zo m'n eigen verantwoordelijkheid te dragen.

juist...
sommigen vinden dat ik een moeilijke jeugd heb gehad, maar heb daar zelf een heel ander beeld van (met sommige momenten natuurlijk uitgezonderd ;))...

Okee, het hoeft natuurlijk niet zo te zijn dat je pas volwassen wordt als je ouders gaan scheiden en natuurlijk zijn er mensen zoals jij die net zo denken als ik en toch geen gescheiden ouders hebben. Je hoort mij ook niet zeggen dat iedereen met gescheiden ouders ineens volwassen is / wordt (als ik dat wel gezegd hebt is het een typfout :) ) Volgens mij is het wel zo dat als je ouders scheiden dat je ineens wel de werkelijkheid onder ogen moet zien. Ook was het bij mij zo dat ik veel meer zelf moest gaan regelen, moest voor de rechtbank komen om te vertellen wat IK wilde, de mening van mijn ouders deed er op dat moment niet meer toe, het ging op dat moment alleen om mij. Daardoor wordt je volgens mij wel volwassener, je kan je niet meer aan je ouders ophangen maar moet echt voor jezelf knokken (okee, dit zal niet bij alle echtscheidingen het geval zijn maar ik neem nu even mijn eigen situatie, andere ken ik niet).

Ik vind mezelf zo 'anders' omdat er vaak conflicten ontstaan met klasgenoten en vrienden als we het erover hebben hoe je ergens overdenkt. Ik denk dat ik van mezelf wel kan zeggen dat ik vaak toch aan iets serieuzere en belangrijkere zaken heb gedacht dan (sommige) klasgenoten. Ik ben ook al vaak genoeg vrienden verloren omdat ze heel anders dachten dan ik en nog veel meer kind waren dan ik, als je 13 bent en ineens volwassen wordt en zat mensen in je klas zijn dat nog niet, dan botst dat echt.

Het hoeft idd niet perse door gescheiden ouders te komen, dat ben ik helemaal met je eens maar ik denk wel dat het een rol meespeelt in het proces van volwassen worden, het versnelt (in veel gevallen) dat proces.

Hmm, ik weet dat dat botst.

Ik merk het nu nog met mensen die ouder zijn dan ik, dat ze anders en soms minder serieus over dingen nadenken. Of het minder belangrijke zaken zijn waar ze over nadenken, weet ik niet; iedereen heeft andere prioriteiten. Er zullen altijd mensen blijven die anders (minder serieus (maar waarom? misschien is het wel 'net als of') en over voor jou minder belangrijke zaken) zullen denken, zo is het leven. :p

Mee eens. (y)