De zon zonder jou...
 

De zon zonder jou...



De dag ging weg, het komt dichterbij.
Ik kan je bijna voelen, aanraken,
de wind die door mijn haren strijkt,
en jij bent bijna weer, bij mij.

De zomerzon die zachtjes doorbreekt,
alles weer in bloei laat staan.
De bloesem die langs mij heen valt,
En de liefde die steeds harder steekt.

De levensloze dagen waarbij iedereen,
aan zijn eigen paradijsje bouwt.
De nutteloze vragen die ze stellen,
Laat me toch in mijn kou alleen.

En bijna zie ik je gezicht weer,
Is mijn liefde voor je gegroeid.
En mijn hart, het herkent je niet,
En ik wil je ook niet kennen meer.

(Je was een lang vergeten verhaal,
gegroeid in gedachten, verloren.
Ik dacht dat ik je nooit meer...
Maar jou wond heelt nooit helemaal.)

Zo zie je, de kracht van dit forum gaat niet verloren, na maanden afwezigheid, kan ik het niet meer laten, ik moet terugkeren :) En dan ontdek ik dat niets veranderd is, de goede schrijvers/ schrijfsters dartelen hier nog altijd rond. Zoals jij ;)
Ikzelf heb een hele tijd niet meer poëzie gekregen, en moet nog een beetje oefenen, terug aanvoelen hoe het zat om het te lezen, om het voelen, om de beelden te zien voor m'n gesloten ogen. Dan zie ik het beeld van de zon, de wind en alleen de stilte om je heen, en dan begrijp ik de kracht van het gedicht, de liefde en het beeld is :)

Groetjes, Dreampoet

Mwoah er ging vbeel verloren, kijk maar eens om je heen...en dit is nou ook niet echt een hoogtepuntje hier...

Ik ben blij dat je weer eens komt kijken, vraag me alleen af voor hoe lang want ik mis je eigenlijk wel...voornamelijk je werk...het kon me af en toe zo laten vliegen en dromen...je blijft mijn grote favoriet hier...

Erg mooi!!

heel mooi
(mr der hoort wel in de laatste regen jouw te staan denk ik, niet?