Niets meer willen... terug bij af?
 

Mijn leven de laatste weken. Proberen écht te lachen. Willen huilen, maar het lukt niet. Maskers. Moe en vol. Herinneringen, veel herinneringen. Het verleden dat steeds weer terugkomt.

Het is een tijd geleden dat ik iets op Psychologie gepost heb, omdat het me niet nodig leek. En omdat het ook niet nodig was, want het ging goed met me. Ik zat prima in mijn vel, ik was gelukkig en ik leek mijn verleden geaccepteerd te hebben.

Maar dat is niet zo. De laatste tijd merk ik dat ik er weer heel veel aan moet denken.
Ik voel me futloos en moe en ik heb nergens zin in. Ik wil huilen, maar ik kan het niet meer. Alleen nog als ik muziek draai die op mijn opa's begrafenis werd gedraaid, maar ik wil hem niet gebruiken om maar te kunnen huilen. Zo hypocriet.
Ik eet bijna niets meer. Heb heel vaak een hongergevoel, zo erg dat mensen mijn maag horen knorren, en dan voel ik me trots. Even... totdat ik denk aan vroeger, toen ik niet eens meer wilde eten en me zo ongelukkig voelde. Maar aan de andere kant: toen ik controle had over mijn eigen leven. Iets dat nu heel, heel erg aantrekkelijk is.
Als ik naar mijn armen kijk, zie ik littekens die me een gevoel van walging bezorgen, maar ook een gevoel van verlangen. Iets dat ik tot nu toe nog heb kunnen tegenhouden...
Mijn hoofd is leeg en ook zo ontzettend vol. Gedachten, zoveel dat ik niet weet wat ik er mee aan moet. Alleen dit verhaal typen kost me al zoveel moeite, het onder woorden brengen van mijn gevoelens nu is te moeilijk.
Het liefst zou ik de hele dag slapen, weg zijn van de wereld. 's Nachts slaap ik prima, zoals ik een paar jaar geleden ook het liefst alleen maar droomde. Ik wilde mijn eigen leven inrichten op mijn manier, maar omdat het in werkelijkheid niet lukte, leefde ik in een fantasiewereld. En nu komt het weer terug. Ik wil het niet tegenhouden, maar het is niet leuk en niet realistisch. Dat weet ik.
Ik kan geen beslissingen nemen. Ik kom met impulsieve plannen, die ik nooit uitvoer omdat ik maar blijf twijfelen.
De controle over mijn leven lijk ik geheel kwijt te zijn. Ik wil het terug, de zekerheid die ik vroeger had. Ook al was die niet positief, het lijkt beter te zijn nu.
Ik heb toekomstplannen, maar idealiseer die ook door er nu al over te dromen, terwijl ik zeker weet dat ze niet uitkomen, omdat ik zo twijfel en steeds zo moe ben. Ik wil er echt wel voor werken, maar ik weet niet meer hoe.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Soms zit ik opeens goed in mijn vel en denk ik dat het mezelf allemaal maar aanpraat. Dat er helemaal niets is, maar dat ik alleen maar zielig wil zijn. Terwijl ik ook wel weet dat dat niet zo is.
Mijn herinneringen aan een paar jaar terug zijn heel heftig. Walging om mezelf en verlangen naar toen zijn de overheersende gevoelens. En ik weet het allemaal echt niet meer... het voelt zo heel erg leeg.

Soms zeg ik dat het ik het liefst opgenomen wil worden. Dan voel ik meteen daarna zo stom, want dat is helemaal niet leuk. En het lijkt me ook niet leuk, maar ik weet niets meer nu. Hoe ik verder moet... op lange termijn weet ik wel wat ik wil, maar ik heb nu geen zin meer. Ook niet om er voor te werken. Gewoon niet. Te moe, te zinloos.

Misschien dat het helpt als ik er met een professioneel iemand over ga praten... maar ik weet ook niet wat ik dan moet zeggen, omdat dit me al zoveel moeite kost...

Ik weet het echt niet meer.

Ook al kost het je veel moeite, ga toch praten en hulp zoeken, dit is de enige manier. Je zit flink met jezelf in de knoop....je hebt het gewoon nodig...echt.

mhh, zoals hierboven al is gezegd, k denk ook dat je hulp moet gaan zoeken..
lijkt me het beste voor je.. verder heb ik eigenlijk niks zinnigs te zeggen...
kuzz mir

eej meis,
ik heb ongeveer de helft van je verhaal gelezen. het was zo herkenbaar dat ik niet meer verder wou lezen. morgen komt dat wel en dan geef ik je een langere reactie. sorry dus...
maar waar ik van overtuigd ben is dat je moet gaan praten, je moet je verhaal kwijt. je hebt je problemen nog niet verwerkt, misschien wel opgelost, maar niet verwerkt. dat kost energie en tijd. als ik het goed heb, heb je nog niet geaccepteerd dat je ziek bent geweest.
geloof me meis, als je op de manier van niet eten je controle moet gaan zoeken, wordt die controle op een gegeven moment gewoon van je afgepakt... en dat is nog pijnlijker...
je hebt van die inzichtskaartjes en daar zit een spreuk bij die heel erg hierbij past maar ik weet niet meer precies hoe die gaat... zodra ik hem weet dan post ik hem!
sterkte meis.

kheb hetzelfde probleem................ik voel me egt kut overbodig en onbelangrijk kheb zn om mn armen weer kapot te snijden maart heeft geen zin..al wil ik wel...

hey meis,
ik denk ook dat je profesionele hulp nodig hebt! en als je niet weet wat je moet zeggen dan kan je ook laten lezen wat je hier op het form gezet hebt...dat is al een goed begin.

ik vind het wel kei goed van je dat je dat je niet meer AT
dat moet je ook echt proberen vol te houde, want als je dat weer eenmaal doet dan is er meestal ook een 2e x, ik zeg neit dat dat altijd zo is hoor...

maar kwens je heel veel sterkte!!

liefs loetje

Medische hulp zoeken is niet zo gemakkelijk en voordehand ligt.

Wanneer je je zo depri voelt dat je het lichaamlijk begint te voelen, moet je proberen om te brainstormen over de oorzaak.
Je pakt een blad en in het centrum schrijf je je naam in een cirkel. dan begin je kernwoorden op te schrijven over jezelf en die verbind je met je naam.
Daarna bekijk je het blad nog eens en kijk je wat je manier van leven het meeste beïnvoeld van al die woorden.
Daarna die je hetzeflde met dat woord. Je schrijft het in het centrum en je zoekt weer woorden die met dat woord, voor jou, te maken hebben. Kijken wat oorzaken kunnen zijn van je depressie.

Wanneer je dat gedaan hebt maak je een blad met jou je vroeger was, hoe je je voelde toen je nog niet depressief was.
Ik moet nu gaan maar 'k zal straks wel verder gaan. Als je wilt zal ik je 'brainstorm-gedoe' wel nakijken en proberen om een oplossing te vinden, hoewel je dat zelf ook moet zelf kunnen doen. Stuur me dan maar een privéberichtje en dan zal 'k je mijn mailadres geven.
Succes!

Ik denk, net als de meesten en jijzelf, dat je professionele hulp moet zoeken. Dat ben je al zo lang min of meer van plan en wat iemand al schreef: je hebt het nodig. Ga iig geen gekke dingen doen (je weet wel wat ik dan bedoel).

Als je wilt mag je me altijd mailen ed, dat weet je.

P.S. Het is herkenbaar.

Wat helpt om je geest een beetje op orde te stellen, is je omgeving 'netjes en opgeruimt" te houden. Zo voel je je misschien meer op je gemak.
In het begin zal het wel niet zo aanvoelen, maar het speelt in op je onderbewust zijn.

Wat je beschreven hebt, zal vast wel helpen (of een beetje), maar ik weet niet of ik het kan. Ik zal het proberen... maar eerlijk gezegd geloof ik niet dat het daardoor beter zou gaan... Ik geloof maar niets meer, lijkt me beter.

O. :(

Ik twijfel zo over alles dat ik dat ook niet weet... daar komt bij dat er thuis ook weer veel gebeurd (net als de vorige keer) waardoor mijn ouders geen aandacht en zin hebben om echt te luisteren, denk ik...

Ik denk, en weet eigenlijk wel zeker, dat jou probleem het constant in controle willen hebben van jezelf is (zoals je zelf al toegeeft). Het is geen probleem dat je er makkelijk uitpraat, het zit erg diep en die drang krijg je er pas uit als je inziet dat dit onnodig is.
Daarom vraag ik me af hoe je er in het verleden mee gestopt bent. Heb je toen professionele hulp gezocht? Dat je toen gestopt bent met die enge dingen om je leven incontrole te houden is echt heel wat. Goed op korte termijn, maar omdat deze dwang niet zomaar een probleem is maar echt diep zit is het logisch dat je op lange termijn 'heimwee' krijgt naar het gemak waarmee je vroeger met je dwang omging.
Om het overzichterlijk te houden:
Het leren omgaan met je probleem op korte termijn is je dus gelukt, nu de langetermijn nog.

En dit is zeker niet de gemakkelijkste. Je kan professionele hulp zoeken, als je dat wilt (je maakt nl de indruk dat je het niet wil)want het is zeker wel de moeite waard.

Maar al die moeite die je in het verleden gedaan hebt om er destijds mee te stoppen, laat die niet voor niets geweest zijn.
Zie het heimwee hebben naar vroeger niet als falen maar als fase die je moet doorstaan. Val alsjeblieft niet terug.

Je kan ook mij altijd mailen, natuurlijk :)

heey meid...

voor mij zijn enkele dingen ook herkenbaar, maar gelukkig, het meerendeel van wat jij verteld niet...

Ik wil ten eerste zeggen dat ik het heel goed en knap van je vind dat je zelf inziet dat prof. hulp zo gek nog niet is!

Een psycholoog kan je vaak goed helpen het verleden te verwerken. En dat bedoel ik echt verwerken, niet verdringen...

ik hoop dat het je gaat lukken meissie!

kus en knuffel! Wendy (sorry, misschien onnuttig, heb ik wel vaker last van... :o)

Dit hele verhaal is voor n deel ontzettend herkenbaar :(... Ik heb me zo verdomd lang ook zo gevoeld... Ik ben naar n psych gegaan, wilde me beter voelen. Het helpt me, binnenkort hoef ik niet meer te komen. Ik raad je aan een prof. persoon te zoeken. Als je wilt mailen, mag dat altijd. Sterkte, knuf Heleen.

Ik wil het op zich wel, zeker omdat ik er al jaren tegen aan loop te hikken. Weer zoiets: zelfs over dit kan ik niets beslissen. Ik zie er ook heel erg tegenop om die stap te zetten. Voor mezelf, maar ook voor mijn ouders. Omdat ik het gewoon niet durf te zeggen, niet weet hoe ik moet beginnen. Het is net als een paar jaar geleden, toen ik die stap ook probeerde te zetten. Er was toen net een familielid opgenomen in een kliniek en dit keer ook de beste vriendin van mijn moeder. Alsof ik de momenten uitzoek ofzo.

:) Nee hoor.

Wat moest je daar precies doen?

Ik kon over de dingen die me dwarszaten niet praten. Zij heeft op haar manier mij aan het praten gekregen. Mij deed het goed om aan een vreemde mij hart te luchten. Ook liet ze mij een brief aan mijn moeder schrijven (mijn moeder is overleden, en ik kan beter schrijven dan praten.) Met die brief ben ik begonnen, en tussendoor ben ik steeds meer gaan praten. Die gesprekken hielpen echt! xxx

meis, wat een mooi verhaal hierboven, mooi in woorden gebracht, zo herkenbaar, het is mij nog niet gelukt om het zo neer te zetten...

ik weet wat je doormaakt het is echt kut en niet veel aan te doen

heel veel sterkte,
en je kan me mailen als het nodig is ok..

knuff en kuzz me

Misschien juist daardoor.

Maar je hoeft niet meteen opgenomen te worden of wat dan ook, ik denk dat een psycholoog een kleinere stap is. Misschien kun beginnen met je ouders voor te bereiden dat het helemaal niet zo goed met je gaat als je doet. En dan steeds iets meer. Op een gegeven moment ga je dan een keer met je huisarts praten oid en dan vindt hij/zij het misschien ook wel een goed idee om eens met iemand te gaan praten. En dan vertel je je ouders dat. Tuurlijk is het niet makkelijk, maar als je het langzaam opbouwt, denk ik dat het wel gaat. En dan hoef je ook niet zelf te beslissen, dat doet je huisarts dan al min of meer, jij moet dan alleen de stap nemen om ook te gaan enz. Ik heb je een hele tijd terug ook al wat verteld over andere mogelijkheden voor hulp, dat kan natuurlijk ook. Als je echt niet wilt dat je ouders iets weten...ze hoeven het natuurlijk niet te weten...'k denk alleen wel dat het makkelijker ed is, zeker voor jezelf...en eerlijk duurt het langst. Ga anders om te beginnen een keertje met je huisarts praten en kijk wat er uit dat gesprek komt.

Iedereen zakt wel eens terug. Maar hey, in de tussentijd ging het toch beter met je? Kortom: het kán wel.

Je moet gewoon niet bij elke tegenslag gelijk opgeven.

een langere reactie zoals beloofd ;) .
zoals ik al zei herken ik het heel erg. vooral het geen beslissingen kunnen nemen. vorig jaar was ik daar ook. als mensen vroegen hoe het ging was het altijd gaat wel en op alle andere vragen antwoordde ik weet ik niet.
toen een leraar erachter kwam wat ik mezelf aandeed moest ik naar het riagg maar daar konden ze me niet helpen omdat ik niet praatte. toen ben ik naar een kliniek gegaan en daar hadden ze ook andere therapieen en werd je niet op een stoel neer gezet zo van praat maar. we aten samen en we gingen sporten en spellen doen en muziek en dan kon ik veel beter uitten hoe ik me voelde.
wat ik wil zeggen is dat als je proffessionele hulp gaat zoeken, dat dat niet alleen maar praten hoeft te zijn. trouwens, je hebt ook ambulante hulpverlening die met sport enzo werkt, dat was alleen niet bij onze riagg zo.
zo door het jaar heen heb ik leren praten. misschien helpt het om het onderwerp niet te zwaar beladen te maken, dus gewoon es tussen neus en lippen door laten blijken dat je je niet zo goed voelt. vroeg of laat komen je ouders er waarschijnlijk toch wel achter en dan kan de klap een stuk groter zijn.

heel veel succes meis,
knuf
mir

heej meis
ik herken zoveel in jouw verhaal en het doet me veel pijn om te merken dat er nog zoveel meer mensen zijn die zich zo voelen
zo moet de wereld toch niet zijn (maar nou dwaal ik af)
ik weet niet precies wat ik kan zeggen behalve dat het inderdaad verstandig is om misschien eens met een psycholoog ofzo te gaan praten, probeer uit te zoeken waar alles vandaan komt, want om het op te lossen moet je toch echt beginnen bij de kern
ik denk ook dat je controle wilt over het leven maar vaak ken je dat gewoon niet hebben, het enigste wat jij kan doen is zorgen dat je jezelf en je leven een beetje terug vind en dat zal natuurlijk niet zomaar 1 2 3 gebeuren
maar ik weet zeker dat je er niet alleen voor staat
als je een keer wilt praten advies of gewoon iemand om tegen aan te lullen mag je me altijd pmen of mailen
heel veel sterkte

hey proud...
misschien een stomme vraag, maar heb jij ook een andere nickname op dit forum?

Geheimen zijn er om bewaard te blijven, Wendy. ;):p

was het een geheim dan? sorry... ik had een klein beetje een vermoeden... laat maar :) *doet alsof dr neus bloedt*

Misschien klopt je vermoeden wel, ik weet niet wat het was. :p Niet dat ik ga vertellen of het klopt ed, maar dat snap jezelf, denk ik, ook wel. ;) 't 'geheim' was alleen of ze een tweede nick heeft enz. :D Ach, wie heeft er hier geen tweede nick. ;) :p

ik denk (weet bijna zeker) dat mijn vermoeden klopt.
het maakt ook niet uit.
en ik ben juist blij dat je het niet wilt vertellen. (het zou niet best zijn als je dat deed, juist goed dat iig jij het geheim houd). Ze moet zelf weten of ze het wil vertellen of niet... en het is ook helemaal niet noodzakelijk... Sorry dat ik het vroeg.
-xxx- Wendy

Nee, joh, geeft niet...voor mij iig niet...ik zit gewoon een beetje te mierenneuken oid...trek je van mij iig niks aan. :)

heyzz...
kzou je adviseren om hulp te zoeken, als je (nog) geen proff wil een vriend(in) vragen...
kzou het verder ook nie weten...

keep care
darklight

p.s.: wat zijn jullie on-topic zeg
p.p.s.: Leonoor, welke is die van jou dan??? sorry mag knie vragen...

hihi, nee okay... maarreh (y) dat je het ondanks mijn gezeur niet zegt hoor :) :D
btw, ik heb geen tweede nick... :p
en jij wel, wel een stuk of 3 :p

@ darklight: ja, erg he?! :D
maarreh, Leonoor hoort het goede voorbeeld te geven, zij is tenslotte fb! :) ;)

okay dan, ik zie je nog net als mens.... :p
maar proud is niet jouw tweede nick!

Ik niet in ieder geval.
*Of was jouw vraag retorisch bedoeld? :D*

[melige bui modus]Als je die arme beestjes nou eindelijk eens met rust laat...:D[/melige bui modus]

:)

Iedereen bedankt voor de reacties. Mijn computer was kapot, dus ik kon niet reageren, maar bij deze. Het gaat nu wel weer wat beter (ik denk dat het door de zon komt :)) en als ik dit nu lees denk ik meteen dat ik me aangesteld heb, maar dat is ook wat ik al schreef... dat denk ik altijd meteen, dus ik weet niet in hoeverre ik dat serieus moet nemen.
Ik heb mijn ouders nog niets verteld, ik wacht op een geschikt moment. Nu vind ik het opeens niet meer nodig, maar dat zeg ik al 2 jaar, het is wel nodig denk ik...

Hey Meiske,

Je denkt dat de hulp wel nodig is.....dat zegt wel genoeg toch?
Trek je vriendinnen aan de arm en vraag of ze je hierbij willen helpen/steunen!. Neem desnoods een vriendin mee naar een 'riagg' instelling. In ieder geval niet zo alleen. Alles gaat in overleg met jou, dus er kan niets gebeuren wat jij niet ziet zitten.
Een laagdrempeligere (wat een woord;)) hulp kan je ook krijgen op school van een schoolpsycholoog. Die geeft soms ook wel therapiegroepjes. (heb ik ook ingezeten).

Suc6 ermee en zet 'm op!

Liefs,
Mariamne