jezelf ontdekken
 

Ikzelf en de meeste mede forummers zijn hard bezig "volwassen" te worden en daarbij leer je balngrijke lessen leuk en klote maar toch bv dat je eigenwaarde iets is waar jezelf aan bouwt en dat je op jezelf moet kunnen vertrouwen en dat je niet beter dood kan zijn ookal zegt iedereen dat.

ik bedoel dus wat vindt jij van het leven in de trant van wat voor "levenslessen" jij allemaal leert en hoe je je eronder voelt (over het algemeen dus) en hoe je tegen het leven aankijkt

ik heb bv bij een vriend de belangrijke "les" van eigenwaarde geleerd.
Ookal zijn de leesen hard ik ben blij dat ik leef en mag "leren leven"

wat is jullie mening hierover?

heey :)

interessante vraag, en iets waar ik ook vaak over nadenkt, maar nooit helemaal uit kan komen eigenlijk.

vroeger dacht ik dat je net zo goed dood kon zijn...
Ik bedoel, je wordt geboren, je leeft en gaat dood... net als alle organismen. Ons leven wordt (ja, wordt.... we vullen niet alles zelf in) met zoveel heisa ingevuld.. alsof het allemaal zo belangrijk is... Maar uiteindelijk, als je echt iets hebt bereikt, ben je bijna dood... Ik had het gevoel dat het geen zin had.

Ik er nog steeds van overtuigd dat we gewoon organismen zijn (nee, sorry, met bijbelverhalen en verhalen over reincarnatie kan je me niet overhalen... was dat maar zo!) en dat we een keer leven. In reincarnatie geloof ik dus niet. Maar ik ben wat positiever gaan denken. Als je toch maar 1 keer leeft, doe het dan goed... Naja, zo denk ik in mijn 'goede' periode. (nu niet denken dat ik manisch depressief ben oid, dat is niet zo... ik bedoel, wanneer ik geen dip heb ofzo) Maar soms denk ik nog steeds... 'kan er net zo goed een einde aan maken'

Toch geloof ik, dat je dat niet zomaar kan doen.
iemand zei ooit tegen mij: 'ik heb over het leven na zitten te denken, en ben tot de conclusie gekomen dat de maatschappij mij niet nodig heeft...' Maar opzich... misschien heeft niet de hele maatschappij je nodig... Maar wellicht een paar mensen in je omgeving! Die houden van je en geven om je!

Aghjaa, mijn gedachten dwalen altijd af...

Kus! Wendy

Tja, mijn levensles is dat ik maar een keer leef en het voor mezelf zo leuk mogelijk maak.
Of de maatschappij wat aan me heeft zou me een worst wezen. Dat wil niet zeggen dat ik me egoïstisch opstel, integendeel. Om het beste van het leven te maken moet je overal het beste uit halen, en dat bereik je niet met egoïsme.
Ik leer dus leuk met dingen om te gaan. Ik leer sterker te worden uit tegenslagen.
Ik leer dingen te accepteren zoals ze zijn. Daar zit ook meteen mijn intresse in psychologie; mensen zijn niet te begrijpen, de mens is zo geweldig complex dat je nooit uitgeleerd raakt.
In de pubertijd ben ik me veel bewuster geworden van 'het leven' en besef ik hoe ik tegen dingen aankijk, en hoe anderen dat doen. Ik leer mezelf kennen doordat ik veel naar andere mensen en hun levensvisie kijk om me vervolgens af te vragen hoeveel dat verschilt met de mijne en hoe ik in hun situatie zou handelen. Zo kan je ontzettend veel van mensen leren.

Tja levenslessen... Ik heb het gevoel dat ik beschermd opgegroeid ben, en nog steeds zo opgroei. Maar ik ben mezelf in sommige situaties tegengekomen, op de manier dat ik opeens dacht van het is allemaal mijn schuld. En dat was tot op zekere hoogte ook. Ook vooral de laatste tijd weet ik dat ikzelf al mijn acties in de hand heb en ook voor de consequenties op zal moeten komen.
Voor de rest heb ik niet het gevoel dat ik echt duidelijke levenslessen heb gehad, waarschijnlijk zijn ze er langzaam ingeslopen..
Ik geloof wel in reïncarnatie, maar dat betekend voor mij niet dat ik mn leven niet tot het volste leef. Want ik heb wel zoiets ik leef niet iedere keer hetzelfde leven, alle levens zijn weer anders dus daar moet ik tot het uiterste van genieten... en van leren..

Ehm, levenlessen das best een goeie vraag. Weet het niet echt of ik die hebgehad. Ja van die dingen als je leeft maar 1 keer enzo. Datje vrienden belangrijk zijn. Maar voor de rest nee, niet dat ik echt weet. Momenteel wel veel problemen thuis, dan merk je wel dat je ze echt nodig hebt die vriendinnen.

Ik geloof zekersteweten wel in reincarnatie. Ikzelf heb het idee dat je in je leven een aantal 'lasten' krijgt die je op moet zien te lossen/leren mee om te gaan. En dat kan heel lang duren, maar als je alles hebt opgelost ben je volgensmij min of meer gelukkig. Jammer alleen dat dat zo lang duurt :P

Ik heb veel geleerd, en uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat je gewoon een enorme schijt aan alles moet hebben, want uiteindelijk sta je er in je eentje ervoor.

De dood is niet iets waar je bang voor moet zijn, ik ben niet bang voor de dood. De dood is immers het einde, en je moet gewoon zorgen dat het een leuk einde word.

Ik ga liever dood tijdens een parachutesprong dan dat ik op me 86'ste wegrot met allerlij rare ziektes. Je leeft maar 1 keer, veel mensen beseffen niet dat al hun dromen werkelijkheid kunnen worden. Er is meer dan Nederland, meer dan deze maatschappij.

Er is een hele wereld vol interessante dingen, en leuke mensen, en er zijn miljarden manieren om je brood te verdienen.

Waar ik echt op neerkijk is de constante drang van veel mensen om veel geld te hebben. Natuurlijk lijkt het me leuk om en paar mil te hebben, maar eerlijk gezegd heb ik er totale schijt aan. Geld is iets zelfbedachts door de mensen, geld brengt geen geluk, het kan je helpen met geluk. Maar als je eenmaal geld gewend bent (veel geld is nog erger) dan kan je nooit meer zonder.

Wat ik heb geleerd over de jaren is dat ervaring en zelfbeeld heel erg belangrijk zijn, en vooral het volgen van je eigen pad, als je niet kan doen wat je wilt wat is dan de zin van leven?

Waarom zou je niet beter dood kunnen gaan?

*Niet iedereen is je vijand
*Er zijn mensen met dezelfde gevoelens als jou
*Jij bent anders, maar dat is juist goed
*Je moet niet dood willen, maar juist het beste maken van je leven

En nog zóveel meer eigenlijk...

Ik geloof overigens ook in reïncarnatie.
Ik bedoelde het één keer leven meer in de trant van :
Je leeft dít leven één keer.

Dat is wel zo ja, maar ik heb het idee dat als je in dit leven iets niet doet wat je eigenlijk wel moet doen, dat je het dan in een volgend leven alsnog moet doen.

Heb ik ook wel eens aan gedacht, ja.
En dat verklaart dan ook meteen de déja-vus.
Maar aangezien ik me (denk ik) niets van vorige levens kan herinneren kan ik ook niet weten wát ik dan alsnog moet doen en wat al gedaan is. Of het 'lot' zou dat dan sturen.
mja...

Ik heb weleens wat 'gezien' uit een vorig leven zegmaar. Als ik het niet zelf zou hebben meegemaakt zou ik iedereen compleet voor gek verklaren die dit zou beweren, maar nu heb ik het zelf meegemaakt en geloof ik dr wel volledig in. Deja-vus heb ik ook weleens gehad, maar de laatste tijd veel minder. En wat ik dan had, ging over nogal onbelangrijke situaties.

En als je niet weet wat je moet doen......, ik weet het ook nog niet, maar volgensmij kom je daar vanzelf wel achter. Jij hoeft niet te zoeken wat je moet doen, het zoekt en vindt jou wel.

(Damn, wat filosofisch op de vroege ochtend :D)

Hoe weet je dat het van een vorig leven was? Of dwalen we nu te ver van het onderwerp af ? :p
Dat bedoelde ik met het 'lot';)
idd, hehe

De laatste jaren ben ik heel volwassen geworden.
Ik ben een klein tijdje een zielig pubbertje geweest(beetje meelopen enzo) maar gelukkig zie ik al lange tijd in dat ik gewoon mezelf blijf en het me niet kan schelen wat andere mensen van mij vinden.
Ik neem de laatste tijd me eigen verantwoordelijkheid en niemand die nu meer verantwoordelijk is voor mij.