Coming-out
 

Ik ben een meisje van vijftien en ik denk erover om me te outen tegenover mijn ouders. Ik word een beetje ziek van de opmerkingen over vriendjes en "knappe jongens". Ik wil graag eerlijk zijn, ook omdat ik het afgelopen jaar heel veel heb gelogen. Mijn zusje is nu op de leeftijd waarop ze op jongens gaat letten en ze zit de hele tijd aan me te vragen wie ik knap vind en zo. Mijn opa vroeg laatst aan me of ik al een vriendje heb.

Hele logische dingen allemaal, maar soms vind ik het gewoon vervelend. Ik ben momenteel niet verliefd, dat maakt het misschien wel lastiger om te vertellen.
Of niet?

Groetjes van Niemande

gewoon vertellen als je ouder een beetje open-minded zijn maakt het toch niet zoveel uit waarschijnlijk moeten ze wel aan het idee wennen.

ouders kunnen heel stom doen maar ze willen meestal wel het beste voor hun kinderen en dat gaat makkelijker als ze weten wat JIJ wil

leuk dat je het nou al weet dan hoef je niet eerst allemaal ongelukkig te worden met mannen voordat je het doorhebt
maar ik zou het iig gewoon vertellen

suc6 ermee ;)

Je bedoelt dat je bi of lesbisch bent? Want dat vertel je niet.

Waarom niet, als je je zo voelt, hebben je ouders maar te respecteren denk. En zullen ze ongetwijveld ook doen!

ik ken het, elke keer probeerde mijn ouders weer sexuele voorlichting te geven aan mij.

toen werd het teveel, en vertelde ik dat ik al wat sexuele relaties achter de rug had. Grote stilte in de kamer en toen met een grijns op mijn gelaat de kamer verlaten

Stoer!!

Bedankt......
Maar ik weet niet zo goed of ik het wel durf, of ik er genoeg moed voor kan verzamelen. Ik heb er al één keertje over gepraat, en was niet zo'n groot succes, weet je. Ze vond het niet heel erg, maar ze nam het niet echt serieus volgens mij en daarna heeft ze er nooit meer over gepraat. Misschien omdat ze het toch raar vind of zo, ik weet niet.

O dat ken ik zo goed... die spanning en het 'niet serieus nemen'. Gaat voorbij, op een gegeven moment wordt er gewoon over gepraat. Tenminste, hier thuis. Maar daarvoor moest ik wel opnieuw het taboe doorbreken en gewoon erover beginnen te praten. Het is niet makkelijk, ik weet het.
Het scheelde op zich heel veel toen mijn zusje het wist (ze wist het eigenlijk altijd al, maar toen ik er met haar over begon te praten). De manier waarop zij erover sprak maakte mijn ouders duidelijk dat ze er best over konden praten en creerde een heel open sfeer. Misschien is je zusje in vertrouwen nemen geen gek idee, als je denkt dat ze het begrijpt en als jullie een goede band hebben?

Kijk trouwens ook even naar mijn signature. Op comingout.nl worden voortdurend mensen geholpen met dit soort problemen, en nou ja, het is heel prettig om onder mensen te zijn die begrijpen wat je meemaakt en het acceptatieproces zelf ook doormaken/doorgemaakt hebben. Naast het feit dat het een geweldig, gezellig en gewoon lief forum is.
[/wervingsmodus]

Jou verhaal komt me heel bekend voor. Ik werd er ook helemaal ziek van, van die vragen van 'Heb je al een vriendin?' en 'Wat voor meisje vind jij dan leuk?'. Ik wist nooit echt wat ik erop moest antwoordden. Uiteindelijk heb ik het verteld (ik was toen 20), ik was niet verliefd toen ik het vertelde, maar ik wilde het gewoon kwijt. En ik kan je wel vertellen, ik wou dat ik dat veel eerder had gedaan. Bij mij viel er een soort blok van me af. Verder ben ik nooit bang geweest dat mijn ouders me niet zouden accepteren, aangezien de beste vrienden van mijn ouders 2 (inmiddels getrouwde) vrouwen zijn!

Als ik het allemaal nog eens over mocht doen, was ik er veel eerder mee gekomen. Trouwens, ik kan er thuis ook heel goed over praten met mijn ouders. Alleen, ik snap iets niet uit jou verhaal. Je hebt het dus wel al verteld, maar toch blijven ze vragen wat voor jongens je leuk vindt? Misschien moet je het dan maar nog eens tersprake brengen. Erover praten helpt, wie weet zullen je ouders dan inzien dat het niet zomaar een 'bevlieging' ofzoiets was.

Sterkte!

hmmm ik zou er voor gaan.. ik zeg je wel op voorhand dat het niét gemakkelijk is! zie eerst wat je ouders denken van holebi's, want als ze er nu errug tegen zijn zou het je wel eens tegen kunnen vallen! pak het ondanks heeeeeeeel voorzichtig aan! het kan mss een 'schok' zijn... het lukt je wel :) als je je coming out doe, sta je al verder als mij ;) suc6

Ja, die site ken ik wel... Ben er vorig jaar weleens geweest, en mijn ex had het er laatst ook nog over. Zij heeft nog veel meer problemen dan ik, want haar ouders geloven niet in biseksualiteit en bovendien komt het niet in hun familie voor dus kan ze het niet zijn. Volgens haar ouders dan.

Maar goed, mijn band met mijn zusje is niet zodanig dat ik er met haar over kan praten, helaas. Zij is zo'n typje dat alles nogal makkelijk opneemt, vaak vrolijk is en daardoor neemt ze mij vaak niet zo serieus. Bovendien durf ik er niet echt over te beginnen...

Ja, dat heb ik ook als ik het aan iemand vertel. Aan de ene kant voel ik me dan hartstikke rot, omdat ik wéér iemand in vertrouwen neem en ik het voel als zeuren, teveel praten over mezelf.. Aan de andere kant vind ik het heerlijk dat ik niet meer zo hoef na te denken over wat ik allemaal zeg.

Nou ja, het is vooral mijn familie, vader en zusje die dat aan me vragen, en ik heb er alleen met mijn moeder over gepraat.
O ja, dat was ik nog vergeten te zeggen, maar ik weet dus niet of mijn moeder het toen aan mijn vader heeft gezegd. Soms denk ik van wel, soms ook van niet.

Ik durf gewoon niet, stom hè? Hoeveel moed is ervoor nodig, vorig jaar was ik zo wanhopig dat het allemaal vanzelf ging of zo, ik weet niet meer precies...

Maar in ieder geval bedankt voor je reaktie, die van jullie allemaal trouwens!!!!!

Misschien is het een idee om wat je allemaal denkt in een brief op te schrijven, en deze brief aan je moeder te geven. Het geven van een brief is vaak veel makkelijker. Je kan bijvoorbeeld de brief achterlaten als je naar school gaat, dan ben je er niet bij als je moeder alles leest. Onderaan de brief schrijf je dan dat je heel graag een reactie wil van je moeder. Ik denk dat ze je dan vanzelf wel aanspreekt als je terugkomt van school. En op het moment dat zij het eerste woord zegt, is het veel makkelijker praten!

Ik ben bi-seksueel maar me ouders nemen me tot op de dag van vandaag nog niet serieus.
Maar het ging mij erom dat ze het wisten.
Anders moet je constant bij gesprekken of discussies thuis uitkijken dat je je mond niet voorbij praat.

Goed idee! (y)

Ik weet het niet... Aan de ene kant denk ik: "Ja, je hebt gelijk, dit is een goede manier!"
Aan de andere kant durf ik dat jaar zwijgen niet te doorbreken. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik mijn moeder in vertrouwen probeerde te nemen, daarna hebben er nooit, nooit meer iets over gezegd. Ik weet nog niet, maar het is in ieder geval een idee.
Bedankt!

Ow ja, gave signatuur trouwens

:rolleyes:

Maar eh veel succes met vertellen iig :)

Bedankt:(

Gewoon er vooruit komen, er zal verder niks veranderen hoor, behalve dat ze gaan vragen of je al een vriendin ipv een vriend hebt. :p

Jij bekijkt het ook altijd zo heerlijk positief, hè:o

het lijkt me inderdaad heel moeilijk, je moet er echt een keer goed voor gaan zitten eigenlijk. ik ken mensen die midden in de nacht naar hun ouders zijn gegaan omdat ze het echt kwijt moesten. Misschien kun je het zeggen als zij weer eens beginnen over "je vriendje"...
succes ermee in ieder geval!