Scholieren.com forum - Marinka (ik weet nog steeds geen titels)

Het was een verschrikkelijke dag, Marinka voelde zichzelf gewoon zinken. Op zich waren er niet echt vervelende dingen gebeurd, het lag aan iets anders, iets ongrijpbaars. Iets dat ervoor zorgde dat ze haar gevoel voor realiteit verloor, iets dat haar liet verdrinken in een zwart gat met vele wangedachten.
Ze zat op de fiets naar huis, en fantaseerde over een andere, betere wereld en over het feit dat iedereen iets verborgen voor haar hield. Het geheim van hoe je gelukkig kon worden. Zoiets moest het zijn, daar werd ze steeds meer zeker van. In haar fantasiewereld bestonden geen leugens en geheimen, iedereen was er gelukkig en zij was de leider.
Een auto toeterde en Marinka kon nog net een aanrijding voorkomen. Soms vergat ze op het verkeer te letten, ging ze zo op in haar gedachtewereld dat ze alles vergat. Nu probeerde ze zich toch te concentreren op de rest van de wereld. Ze dwong zichzelf naar de weg te kijken, de auto’s, het weiland… Opeens zag ze een prachtige blauwe reiger staan. Automatisch remde ze, hier wilde ze even van genieten. De statigheid, trots en grootsheid van de reiger riep een vreemd soort verlangen bij haar op. Hij stond daar zo mooi, trok zich van niets of niemand iets aan.
“Mooi hè?” nu pas zag Marinka dat er nog een meisje voor de vogel was gestopt. Sprakeloos knikte ze, het meisje aanstarend. Ze was van haar leeftijd, had halflang bruin haar en een hoop sproeten. Maar het waren haar ogen die haar van haar stuk brachten. Donkerbruin, twinkelend en vrolijk, ze moest er wel naar blijven kijken.
“Ik stop altijd als ik een mooie vogel zie, jij ook? Het maakt me zo gelukkig, ik weet niet precies waarom, maar…” het meisje zweeg en richtte haar blik weer op de blauwe reiger. “Ze zien er altijd zo statig en vrij uit.” Marinka’s stem klonk schor.
Het meisje knikte heftig. “Ja! Ik houd van vogelen, en jij?”
Marinka haalde haar schouders op. “Vroeger was ik echt een vogelgek, tegenwoordig ben ik vooral druk met andere dingen. Maar als ik dan zo’n reiger zie staan…” “Ik ga wel eens in mijn eentje vogels kijken, niemand heeft er ooit tijd of zin voor,” glimlachte het meisje. Marinka zweeg even verward. Wat bedoelde ze precies? “Zullen we anders een keer samen gaan?” “Ik… ik weet niet eens hoe je heet,” aarzelde Marinka. Ze kon niet geloven dat dit meisje, dat er zo mooi en lief uitzag, het werkelijk meende. “Janne,” zei het meisje. “Ik zou het wel leuk vinden met je te vogelen, denk ik. Misschien kunnen we e-mailadressen uit wisselen?” Marinka knikte. “Ja, dat is goed. Ik heet trouwens Marinka.”
Een kwartier later fietsten ze samen naar het dorp toe. Er was een levendig gesprek ontstaan, over hun hobby’s, en later over het onbegrip van de samenleving. Ze waren het volledig met elkaar eens dat de samenleving iedereen dwong gelijk te zijn, terwijl zij nu juist anders waren. “Maar ik moet hier af.” Janne stak haar hand al uit. “Ik vond het heel gaaf dat ik je heb ontmoet, ik vind je een leuk meisje! Ik hoop dat we elkaar snel weer spreken, dag!” “Dag, ik hoop het ook, hoor!” en toen fietste Marinka weer alleen. Zielsgelukkig en smoorverliefd.
Haar fantasiewereld en wantrouwen over het leven waren verdwenen door dit wonderlijke, aardige en mooie meisje.