ontmoedigd
 

ik word gewoon zo moe van mezelf nu ook weer:
ik had me voorgenomen om heel de middag aan mijn huiswerk te gaan werken ik zal wel moeten anders haal ik mijn school misschien niet, dus ik begin braaf aan mijn huiswerk maar het wil gewoon niet lukken niks dringt tot me door en daardoor lukken zelfs de simpelste dingen niet eens net alsof mijn hersenen niet werken...
en dan zie ik alles wat ik nog moet doen en wat niet willen lukken en dan raak ik zo ontmoedigd en vanaf dan gaat het helemaal fout, begin weer na te denken over hoe ik nu in het leven sta en over alles wat ik wil maar wat niet lukt en zo ga ik nog wel ff door, uiteindelijk raak ik weer helemaal overstuur en wil me weer gaan afreageren (wat ik niet heb gedaan)...
het tis zo'n cirkeltje waar ik niet uit kom, wat betreft school zou het misschien heel simpel zijn, ik denk gewoon echt dat ik het allemaal niet kan en dan kan ik natuurlijk naar het mbo gaan, alles wat simpeler en dan kan ik het ook rustiger aan doen en nieuwe start op een nieuwe school
maar aan de andere kant ik durf mijn vertrouwde (misschien niet al te beste) omgeving niet achter te laten en ik weet ook dat ik dan weer wegloop voor mijn problemen en het gewoon of geef, en ik hou niet van opgeven..
maar school is maar de kleinste van mijn zorgen alhoewel het gaat natuurlijk wel om mijn toekomst en om alles wat ik wil bereiken (en dat is nogal wat)
maar de grootste zorg is gewoon hoe ik me nu gedraag en hoe ik nu met alles om ga
alles valt me heel zwaar en daardoor lijkt gewoon alles fout te gaan als het al niet zo is...
ik voel me steeds minder ergens op mijn gemak en daardoor wil ik me weer aan steeds meer dingen gaan ontrekken: kheb zoiets van laat mij maar lekker in bed, slapen dan kom ik de dag wel door...
ik zie overal zo tegenop ben overal zo bang voor en ik schaam me overal voor en het ergste is het lijkt wel alsof ik overal jalours op ben, gewoon omdat ik nog niks bereikt heb...
ja dan ken je zeggen maar je bent nog maar 16, dat is misschien ook wel zo maar het tis gewoon ik wil iets hebben waar ik zelf trots op kan zijn maar waar ook andere trots op kunnen zijn, het hoeft maar iets heel kleins te zijn
maar op het moment lijk ik wel nog steeds een hoopje ellende waar niks positiefs aan vast te knopen is...
het klinkt allemaal zo stom en waanzin, maar het is gewoon heel moeilijk om te schrijven waar ik allemaal mee zit en natuurlijk ken ik ook niet elke gebeurtenis in mijn leven gaan opschrijven
mijn hoofd is leeg maar zit ook zo vol en veel dingen die ik voel en zeg weet ik niet eens zeker
ik weet ook niet wat ik met dit verhaal wil, ik wil het gewoon ff van me afschrijven denk, vooral omdat ik toch nog steeds bijna nergens meer over praat maar misschien hebben jullie ook wel ideeen ofzo
thx voor het lezen sorry als het een heel erg zeik verhaal is

Je verhaal is 1 grote opsomming van negativiteit, en het lijkt er ook sterk op dat dat het enige is wat jij ziet en dat dat ook is waar jij je op richt.

Ik denk dat je knopen door moet hakken en keuzes moet gaan maken, en wanneer je een keuze hebt gemaakt daar dan ook echt voor gaan.

Kies of je nu op deze school zult blijven of naar een nieuwe school zult gaan. Kies je voor het eerst, ga je hier dan ook echt voor inzetten, lukt dat niet, kies dan voor het laatste en ga daar daadwerkelijk dingen voor regelen.

Een cirkel hou je meestal voornamelijk zelf in stand, en jij bent dus ook de enige die hem kan doorbreken. Stel jezelf niet zulke hoge verwachtingen, dan hoef je ook niet zo bang te zijn voor teleurstelling. Daarbij, je bent bang voor dingen, maar wat is nu het allerergste dat er kan gebeuren? Dat het misgaat of dat het niet lukt, maar niet geschoten is altijd mis. Door het niet te doen ontneem je jezelf de kans het goed te doen, en daardoor wordt het alleen maar moeilijker en lijkt alles inderdaad fout te gaan.

Misschien kun je beginnen met elke dag de positieve punten van die dag op te schrijven, met een minimum van drie. Dan moet je je daar namelijk op richten, en word het denk ik ook steeds makkelijker om die te zien..

Ik had net hetzelfde vorig jaar.
Ik was er zo van overtuigd gebuisd te zullen zijn op het einde van het jaar, dat ik het opgegeven heb.

Ik heb me toen ingeschreven in een andere school, want ik dacht ook, jeuj een nieuwe school, een nieuw begin....
Maar dat was zo niet. Ik herviel al vlug terug in mijn oude patroon, nl. niets doen voor school.
Want dan kon ik zeggen dat ik er nix voor gedaan had. Als ik wel had geleerd en dan gebuisd was, dan zou het een afgang zijn, dus deed ik maar liever niets.

Tijdens mijn examens vorig jaar was ik dan ook druk bezig met andere dingen. Ik had me reeds ingeschreven om au pair te gaan, want dan kon ik iedereen zeggen dat ik iets had verwezenlijkt...(iets om trots op te zijn, zeg maar.)
Ik was bezig plannen aan het maken voor het volgende jaar, had heel veel voornemens (geen enkele is uitgekomen) en dacht heel veel na over allerlei prullen.

Nu ben ik eigenlijk weer slecht bezig. Ik had me reeds voorgenomen niet weg te gaan (naar vrienden en zo) en te blokken. Thuis ben ik wel gebleven, maar ik ben nog niet de boeken ingedoken...
Het enige wat ik moet doen is gewoon mij aan mijn bureau gaan zetten, mijn boeken openslaan en BEGINNEN.
(Wat ik nu al 2 dagen zeg, maar guess what? straks probeer ik het nog eens ;))

Nu ja, veel suc6.

Het is GEEN vicieuze cirkel, je zit gewoon even vast.

misschien moet je je eens volgas afreageren ergens op, als iets niet lukt en het MOET lukken omdat het belangrijk is zet ik altijd keihard muziek op, de grofste cd die ik heb, moet je ook eens proberen

thx voor jullie reacties
kweet niet wat ik er precies op moet zeggen, ik denk in ieder geval hard na over wat julie hebben gezegd...
kheb ook geprobeerd het er met mijn psych over te hebben, maar het lukt niet bij haar..
zijn mijn gedachtes en ik schaam me er zo ontiegelijk voor