Relatie met iemand die veel heeft meegemaakt?
 

[Naar aanleiding van een post op seksualiteit]

Zou jij een relatie beginnen met iemand die heel veel heeft meegemaakt en psychisch met zichzelf in de knoop zit?
Zou je je als [toekomstige] partner geroepen voelen om je partner te helpen of zou je het te moeilijk vinden?

Zoals ik in hoogstwaarschijnlijk hetzelfde topic ook heb gezegd zou ik er niet aan beginnen. Het is voor mij belangrijk dat mijn vriendin lekker in haar vel zit, niet teveel heeft meegemaakt...om het maar even heel cru uit te drukken: ze moet geen 'verborgen gebreken' hebben. Het is niet zo dat ik haar niet wil helpen, maar ik weet gewoon uit ervaring van mezelf en om me heen dat het enorm lastig is om iets te onderhouden met iemand die echt met zichzelf in de knoop zit, of dat nu komt door interne oorzaken (geestelijke stoornis) of door externe (verkrachting e.d).

Verkering of een relatie is voor mij toch nog vooral gericht op de lol van beider personen. Als je nog zo jong bent moet je je helemaal niet bezig houden met dat soort zware materie, je moet gewoon blij zijn en lekker met elkaar vrijen en leuke dingen doen, niet een heel feitencomplex binnenhalen waarvan je de consequenties nog niet kent en wat je misschien op gaat breken.

Nee, ik zou niets beginnen met iemand die dat soort problemen heeft :)

off: Het was naar aanleiding van jouw post ;)

Maar goed. Zou jij, als je een relatie zou hebben met een meisje/jongen en je zou erachter komen dat zij/hij toch 'verborgen gebreken' had, het uitmaken of haar/hem toch proberen te helpen?

Als ik al iets met haar had en het zou blijken dat ze met zoiets zou zitten, dan zou ik het natuurlijk niet uitmaken. Dat zou ik egoïstisch van mezelf vinden. Ik zou doen wat ik in mijn post op Seksualiteit beschreef: haar er zoveel mogelijk mee helpen, met raad en daad terzijde staan en het proces van verwerking voor haar zo makkelijk mogelijk maken. Een ernstig trauma richt blijvende schade aan, ik heb niet de illusie dat ik dat kan wegnemen. Maar ik zou er wel alles aan doen om op de punten waar ze hinder ondervindt van haar trauma haar zoveel mogelijk te helpen.

Nee, uitmaken leidt er in zo'n situatie licht toe dat het alleen nog maar erger wordt. Dan ontstaat naast het oorspronkelijke trauma ook nog eens verlatingsangst of een andere nare persoonlijkheidsstoornis.

Ik zou er alleen niet aan beginnen als ik het vantevoren al wist. Maar dan hebben we het dus ook al over de gevallen waarbij het van zo ernstige aard is dat het vantevoren al kenbaar is.

mensen zeggen dat ik veel heb meegemaakt.
En ach, misschien ook wel, maar dan vind ik het rotter voor mn vriend. Want ik kan soms heel raar reageren en dan weet ie niet waarom. Dan leg ik het later wel uit, maar ik kan begrijpen dat hij zich daar niet lekker bij zou kunnen voelen.
Hij wil me wel heel erg graag helpen en dat zou ik ook doen als ik een vriend had die veel had meegemaakt.

Maar ik zou niet met een depressief iemand denk ik een relatie beginnen. Ik zou eerst proberen met diegene een oplossing te vinden voor zijn (in mijn geval heah) probleem en dan dat er later misschien ruimte is voor een relatie.
Vergeet niet dat je niet zomaar een relatie hebt. Je moet er ook tijd en energie etc in stoppen. Dat gaat niet zomaar..
Diegene moet dat ook kunnen en ik denk dat als iemand psychisch helemaal in de knoop zit dat diegene daar niet aan toe is. Dat zo iemand (klinkt heel stom, maar bedoel het niet lullig) dan meer behoefte heeft aan een goede vriend(in) dan aan een relatie.

Maar als het zou gebeuren als we een relatie hebben dan zou ik t zeker niet uitmaken ofzo.
Ten allen tijden zou ik proberen diegene te helpen met zijn/haar probleem..

Tja wat is veel? Ik heb een aantal rotte dingen meegemaakt maar er zijn nog steeds miljoenen mensen op de wereld die het slechter hebben dan ik.

En of ik een relatie met iemand zou aangaan die veel heeft meegemaakt? Hmm het is in ieder geval niet iets waarop ik afknap. Nu ben ik zelf best wel labiel (correctie: Ik kan labiel zijn). Misschien is het wel daardoor dat ik niet op jongens val die ook erg labiel zijn. Ik val juist op hele nuchtere jongens, die zoiets hebben van: "waar maak je je druk om, de wereld vergaat niet". Dat heb ik nodig om me met beide beentjes op de grond te houden.

alleen als de ander t ook bij mij zou doen, de tijd dat ik mezelf weg cijfer voor de ander is voorbij, wat ik krijg krijgt de ander terug

Phoehee dat lijkt me echt niet makkelijk, zeker als diegene er nog heel erg mee in de knoop zit.. dan zou ik niet zo snel aan een relatie beginnen met die persoon denk ik.. niet omdat ik te beroerd ben om in die situatie te helpen, integendeel ik zou die persoon graag willen helpen als ik dat kan, maar in een relatie wil ik toch ook leuke en gezellige dingen doen/meemaken, je moet lekker in je vel zitten en niet dat de ander meer met zich zelf in de knoop zit..

Als er tijdens de relatie moeilijke tijden aanbreken dan zou ik het niet uitmaken ofzo, maar zou ik proberen zo goed als ik kan te helpen om hem uit het dal te halen..

liever niet..... k ben zelf niet echt stabiel genoeg om daar niet in meegetrokken te worden...

d'r zijn natuurlijk uitzonderingen :D

ja, als ik verliefd op iemand ben, wil ik diegene ook helpen. Natuurlijk is het wel de bedoeling dat hij mij dan ook zou helpen.

Meestal kom je daar toch pas achter als je er al middenin zit, en om zo iemand dan te dumpen omdat het je teveel moeite is, is niet bepaald sjiek. Wel eerlijk, als je al weet dat jij het niet aan zult kunnen. Bespaart jou en die partner veel tijd en ellende.
Dan ben je wel een harde!

Daar begin ik absoluut niet aan. Zo iemand gaat maar eerst netjes in therapie.

Ik zit in zo'n relatie.

Hij heeft teveel meegemaakt voor een heel mensenleven en nu overkomt hem opnieuw het ene afschuwelijke na het andere.

Toen ik met hem begon, waren die problemen er nog niet, maar nu begint hij heel erg weg te zakken, ook al toont hij het niet altijd.
Hij zegt dat ik de enige ben voor wie hij nu leeft.
Het legt wel een heel zware last op je (als vriendin). Hmm ik weet eigenlijk niet wat te doen want ik word er gek van.

Is best wel verkeerd dattie dat denkt dan...
Dat moet op een of andere manier toch veranderen

Heb het zelf gehad, dat iemand onwijs op mij leunde, maar ik dacht eigenwijs dat ik dat wel kon veranderen... tevergeefs...

Mja. Mijn vriendin heeft een hoop nare dingen meegemaakt en zit psychisch behoorlijk in de knoop. Daar was ik me al goed van bewust voordat ik iets met haar kreeg, maar dat heeft me niet van een relatie met haar weerhouden. Integendeel, ik wil niets liever dan haar helpen, maar het lijkt vaak alsof ik niks voor haar kan doen. En dat voelt zwaar kut. Want ik wil het zooo graag! :(

Het probleem is dat ik zelf ook niet bepaald 'stabiel' ben, ook al is dat voor de buitenwereld nauwelijks merkbaar. Maar m'n vriendin weet dat heel goed en probeert mij weer te helpen.

In een bepaald opzicht is het heel erg fijn als je elkaar begrijpt; het wekt de gedachte op dat je elkaar kunt helpen.. Maar aan de andere kant is het heel zwaar, als dit eens niet zo blijkt te zijn. Sommige problemen zijn gewoon te gecompliceerd.

En als je jezelf niet eens kan helpen met soortgelijke problemen, hoe kan je de ander dan van iets overtuigen, waar je (voor jezelf) niet in gelooft??

Ja, het is moelijk.
Maar ik hou zoveel van haar.. <3

na aanleiding van mijn topic en nare man's post neem ik aan?
maarreh, ik zit niet echt psychisch met mezelf in de knoop verder hoor. dit is alleen maar een probleem(pje)

Het is niet zo dat hij heel de tijd zielig zit te doen, maar ik bedoel dat het een zware last is om te weten dat hij er zo slecht aan toe is. Je bent er hoedanook de hele tijd bij betrokken.
Soms denk ik: evelien je bent nog veel te jong om je hier teveel door te laten meesleuren, maar aan de andere kant zie ik hem doodgraag en hebben we nog altijd veel lol samen, dus het is niet dat er een grauwe stilte rond ons hangt ;) . Ik zou mezelf ook een oppervlakkige taart voelen als ik hem daarvoor zou laten vallen.
Maar het blijft wel wegen.

uhm. tja... vastwel. :(

ik ken het

(droog, maar ik weet ff niks expressiefs derover te zeggen)

Ik doelde ook niet op jou, maar op de inhoud van nare man's post, idd.
:)

Laat ik het zo zeggen, ik zou het niet niet doen.. Mocht ik verliefd worden op iemand die met zichzelf in de knoop zit, dan ga ik dat niet tegenhouden.. Ik zou dan wel kijken of het zou werken of niet, proberen kan nooit kwaad. Ik kan daarin dan wel goed mn grenzen trekken, zodra die relatie meer een last wordt dan dat het leuk is stop ik er dan mee..

Ik heb het wel meegemaakt met een ex.. Hoe verliefd ik ook op hem was, ik heb het uitgemaakt.. Ik ging er gewoon aan onderdoor. Ik zal altijd een zwakke plek houden voor die jongen, nog steeds kriebelt het als ik hem zie, maar spijt heb ik niet. Het was beter voor mezelf om ermee te stoppen, en het was de goede keuze. Ik mis em ook verder niet, ik weet gewoon dat het niet werkt.

Zou een relatie wel werken en de ander zich kut voelen ben ik er uiteraard voor diegene, zolang diegene mij maar blijft zien als zn vriendin, en niet als zn hulpverlener of iets dergelijks.

als ik verliefd ben ben ik verliefd en wil ik diegene... ongeacht wat ze heeft meegemaakt of niet... of wat voor familie ze heeft... of dat ze 6 tenen heeft...

en uiteindelijk... zegt het weinig positiefs over je karakter dat als je daarom iemand links laat liggen...

eigenlijk... zijn zulke mensen ook veel minder oppervlakkig... om het maar zo te zeggen zou het mensen interessanter kunnen maken... en de relatie... dieper denk ik...

en als 2 van dat soort mensen elkaar zouden treffen... zouden ze er al helemaal voor elkaar kunnen zijn...

Maar wat als diegene wel wat heeft meegemaakt, maar het grotendeels achter zich heeft gelaten? Dus niet depressief of wat dan ook...

Zou je dan nog steeds geen relatie met zo iemand willen?

Ik heb een vriend gehad die heel veel problemen had. En voor zo ver ik weet is ie nog hartstikke labiel. T is nu gelukkig uit want het ging niet meer. Hij steunde zo erg op mij, ik moest altijd zoveel doen om hem te helpen enzo. Er was altijd wel wat! T werd toch wel teveel want ik ben 9 jaar jonger dan hem en om nou op je 14,15,16 problemen op te lossen van iemand van iemand die 9 jaar ouder is..............Ben blij dat t uit is! En als ik nog een keer zo'n iemand tegen kom denk ik niet dat t iets word.