Een wereld van verdriet...
 

Een wereld van verdriet...

Je ziet het niet, je hoort het niet.
Gebroken scherven van de spiegelwand.
Je staat daar maar, je staart daar maar.
Met de dag van gister in je hand.

En je weet het wel, je snapt het wel.
Maar echt begrijpen wil je het niet.
Je denkt maar, en je wenst dan maar.
In je eigen wereldje van verdriet.

(Kan ze me horen, of niet?)

(y)

het laatste stukje vink wel mooi :)

vinnum echt heel mooi

Wow...Mooi!!!(y)

Ik vind je gedichtje heel mooi, alleen dat wereldJE kan denk IK beter gewoon wereld zijn...
:D Vera

Mjah had ik ook eerst staan maar dan ist ritme niet meer kloppend ;)

Mooi met die herhaling zo. (y)

*zucht*

mooi...

Goed gedicht weer; alleen heb ik een dubbel gevoel over de laatste regel of die er nou echt bijhoort... maar wat zeur ik eigenlijk het is gewoon een heel mooi geheel.

Staat toch tussen haakjes?

Is meer een uitleg dan echt iets wat erbij hoort...

Ik vind de opbouw heel erg mooi en sprekend, hier houd ik heel erg veel van. alleen is het einde een beetje jammer, als ik zo vrij mag zijn (en toch een klein commentaartje mag geven;))

verder is hij echt helemaal mijn smaak en krijg ik er een bijzonder gevoel bij. (y)