Dead Can Dance
 

DCD is me laatst aangeraden en ik heb een paar losse nummers gedownload, maar dat vond ik niet echt boeiend. Maar nu vermoed ik dat dat komt omdat ik of precies de verkeerde nummers heb gedownload, of dat de sfeer van de CD mist.

Dus, raad me aan: De beste CD, of de beste nummers van Dead Can Dance.

Ik ken alleen het nummer dat door the Gathering is gecoverd, en dan ook echt alleen de Gath versie.

:o

Ik vind d'r ook niet zoveel aan.

Wel heel mooi vind ik Faith & the Muse. Wellicht is dat wat? Bijvoorbeeld het nummer Scars Flown Proud van hun CD 'Evidence of Heaven'.

Ík heb het album Into The Labyrinth, en dat verschilt nogal per nummer. Ik vind het zelf wel mooi, maar het is ff doorbijten. De ene keer is het meer Oosters gejengel, de andere keer Keltisch gezweef. Je moet er van houden, maar dan heb je ook wat.

Wat voor stijl is het?

Geen idee

Officieel zouden ze het 'wereldmuziek' noemen, denk ik, net zoiets als bij Afro Celt Sound System, waar het wel een beetje raakvlakken mee heeft. Maar er zit ook veel ambient in. En, zoals ik al zei, Oosterse en Keltische invloeden. Allmusic.com omschrijft het zo: Dead Can Dance combines elements of European folk music — particularly music from the Middle Ages and the Renaissance — with ambient pop and worldbeat flourishes. Their songs are of lost beauty, regret and sorrow, inspiration and nobility, and of the everlasting human goal of attaining a meaningful existence.

Hmmm, dan zouden ze die wereldmuziek avonden in het patronaat eens beter moeten programmeren. Er komen alleen joodse bands en gasten met bongo's langs :confused:

't Word alleen wat lastiger als Dead Can Dance niet meer bestaat. Zo Dead als een pier, dus...

ik heb 'a passage in time' en 'the serpent's egg'
best mooi ja :) maar sommige nummers net weer niet..

Ik heb net het Album 'A Passage in Time' binnen, en ik ben tot de conclusie gekomen dat het hele album een hele aparte sfeer heeft. Ik moet nog kijken of ik het leuk of kut vind, het is in ieder geval apart.

Maar idd, het lag aan het feit dat ik losse nummers had, dat het niet boeide.

Vaag, ik had echt precies dezelfde indruk. De nummers zijn wazig, sloom, en blijven absoluut niet steken.

Moet je eens een volledige CD downloaden, dat maakt het ineens een stuk interessanter. Of het leuk is moet ik nog oordelen.

Goh, mijn vader heeft nog een stuk of 5 tapes met die muziek. Misschien moet ik het eens uitproberen.

toward the within is volgens mijn bronnen goed gedaan

Beste is toch wel deze, vind ik:
http://image.allmusic.com/00/amg/cov...83895i54o1.jpg
[live] :cool: is allemaal opgenomen in een kathedaal.

ik het toward the within the serpents egg en gewoon een met de tittel dead can dance
ik vind het heel mooi en ontspannend en zo
soms ietwat pschydelisch
hun andere cd'tjes zijn niet zo geestig
maar die wel

Ken alleen Xavier van ze, in gecoverde versie van Paradise Lost. Vind het het slechtste nummer op de cd, skip 'm meestal ;p
(Staat op Symbol of Life, lim. ed.)

Cultuurbarbaren.

A Passage in Time is een doorsnee van eerder werk. Leuk om mee te beginnen maar de samenhang die op andere platen wel aanwezig is ontbreekt volkomen.

Dead Can Dance is Brendan Perry en Lisa Gerrard. Hij zingt de liedjes met tekst, zij zingt de liedjes met klanken en samen zorgen ze voor een perfect evenwicht.
Dead Can Dance begon ergens begin jaren 80 met platen opnemen, waarvan de eerste Dead Can Dance heet en zeer duister en zwaar klinkt, een beetje industrial-achtig. Een beetje experimenteren, hun eigen sound nog niet gevonden, zogezegd. Tweede album, Spleen and Ideal, zelfde verhaal. Derde album, Within the Realm of a Dying Sun, is een enorme aanrader en volgens veel mensen een van de beste DCD-albums. Het nummer Cantara komt daarvandaan en dat is het bekendste DCD-nummer. Het geluid is donker en neoklassiek en sfeervol.

Daarna The Serpent's Egg, iets poppier en erg mooi (lees die teksten ook eens!!!!!), lijkt een beetje op Into the Labyrinth en Toward the Within. Die zijn ook vrij poppy, met veel liedjes-liedjes. Hoewel Into the Labyrinth ook veel oosterse elementen kent. Tussendoor is er nog Aion, met zeer veel middeleeuwse invloeden en zelfs een heuse Saltarello. Tenslotte nog Spiritchaser waar ze de weg een beetje kwijtraakten en af en toe naar mijn mening teveel bleven steken in olifantengetrompetter etcetera, maar op zijn tijd, in de juiste stemming wel mooi.

Dead Can Dance is in 1996 uit elkaar gegaan. Brendan Perry en Lisa Gerrard hebben nog enkele soloplaten en soundtracks gemaakt (Lisa Gerrard onder andere voor Gladiator & The Insider & Whalerider), maar in een recent interview in een Duits tijdschrift werd gezegd dat het niet ondenkbaar is dat het ooit nog tot een reunie komt. Laten we het hopen.

En de stijl? Ik zou zeggen: gothic met invloeden van wereldmuziek en middeleeuwse muziek.

A Serpent's Egg vind ik inmiddels geweldig, dus ik ga Within the Realm of a Dying Sun ook maar eens regelen dan denk ik.

thanks voor de uiteenzetting van DCD :)

Spiritchaser vind ik wel 'n goede CD van DCD.

ik ken alleen het nummer 'the host of seraphim' .. wel mooi, sfeermuziekje/filmmuziekje.. maar ik zou er niet een hele cd van hoeven.