Heren wat zouden jullie doen als je vriendin onverwacht zwanger blijkt te zijn???
 

Toen ik het aan mijn vriendje vroeg zei hij: nou dat is wel een moeilijke vraag hoor... Natuurlijk mogen dames ook reageren... wat zouden jullie doen als jullie onverwacht zwanger bleken te zijn...? Abortus of niet? En heren zouden jullie bij haar blijven of hard weglopen??

als het door mij komt zou ik mijn verantwoordelijkheid nemen :o

huilen als een kind, mezelf en haar een klap geven en een abortus aanvragen. Al dan niet in die volgorde. Als ze geen abortus wil dan blijf ik proberen haar over te halen want ik kan nauwelijks voor mezelf zorgen laatstaan een kind :|

abortus laten plegen.. en het niemand vertellen behalve hem..
want mn ouders zouden willen dat ik het zou houden maar ik kan nu nog niet voor een kind zorgen.. ik vind ze super leuk alleen nu nog niet..

Heel veel paniekerig heen en weer lopen.

Hier is al een topic over...toch?

Ow dat weet ik niet ik zag het niet staan en was wel nieuwsgierig... maar sorry dan..

Heb ik het pas met mijn vriend over gehad toevallig. Wat er zou gebeuren mocht het misgaan met de pil.
We willen allebei nog geen kinderen ... maar mocht ik in verwachting raken zou ik het niet weg laten halen. Mijn vriend zei dat hij dan zijn verantwoordelijkheid zou nemen en bij me zou blijven.

Maar als de situatie zich echt zou voordoen is zoiets natuurlijk veel moeilijker.

ik zou gek worden mezelf slaan ofzo......
ik zal erover gaan denken/piekeren enz.
Wat ik niet zal doen is weglopen ik zal me vriendin zeker steunen of ze het nou houdt of niet maar ik zie dan het liefst abortus want ik kan niet voor een kind zorgen en zo verziek ik me hele leven omdat ik school enz niet kan afmaken

mjah, dat ligt er dusnet een beetje aan wat ik zou doen denk ik, als ik gewoon aan de pil zou zijn, of iig veilig op wat voor manier, en ik zou zwanger zijn, zou ik het weg laten halen denk ik *zeker nu, omdat ik 15 ben* mocht ik er niets aan gedaan hebben zou ik het gewoon houden denk ik, omdat hetmijn eigen schuld is, zoals een vriendin al treffend zei: eigen schuld, dikke bult *letterlijk dus* maarja,ik kan dit nu wel zeggen, maar ik heb geen idee hoei k zou reageren als ik echt voor die keuze stond

Ik ben voor abortus, maar ik weet niet of ik het zou weg halen. Niet uit geloof of principe dus, maar ik weet niet of ik het kan.
Ik zou het er wel heel moeilijk mee hebben. Denk dat mijn vriend het wel zou willen.

kzou mezelf verantwoordelijk nemen, eigen fout,
ik kan een creatie van God niet vernietigen dus geen abortus!
en ik blijf bij haar..

Ik zou bij haar blijven maar ik zou haar ten zeerste aanraden een abortus te plegen. Zo niet zou ik niet bijdragen in de kosten van levensonderhoud. Dat klinkt misschien wel asociaal, maar men heeft de beschikking over middelen om het weg te laten halen dus daar moet je ook gebruik van maken als je het echt niet wilt. Als je het accepteert is het verder ook je eigen verantwoordelijkheid.

De schuldvraag blijft bij dit soort dingen altijd in het midden, is vaak ook niet te beantwoorden, maar ik vind dat je bij bewuste niet-abortus als jongen een soort 'opgedrongen prestatie' krijgt en die mag je weigeren. Dit klinkt wel heel hard maar ik zie niet in waarom je je kind zou houden als je eigen toekomst er zwaar onder zal leiden, alleen maar omdat je het niet 'kunt'. Natuurlijk is het voor een man niet te begrijpen wat het inhoudt een abortus te laten plegen maar dat verhindert niet dat we er een (duidelijke) mening over mogen hebben.

Creatie van God? Het was nog altijd je eigen lul waar het zaad uit kwam...:rolleyes:

Het klinkt misschien een beetje hard, maar als enige overweging gebruiken dat het een 'creatie van God' is en vervolgens de teloorgang van je eigen goede leven accepteren vind ik niet meer van deze tijd.

Als het niet van mij is, kan ze door de stront zakken.
Is het wel van mij, dan zal ik haar vriendelijk doch dringend verzoeken om het te aborteren. Mocht ze daar niet op in gaan zal ik mijn wettelijke verplichtingen nakomen, maar niet veel meer dan dat: de liefdesrelatie is voorbij. Ik kan haar natuurlijk wel op bepaalde punten steun en toeverlaat geven.
Klinkt heel asociaal, maar ze heeft de mogelijkheid om het weg te laten halen en ik ben nog niet toe om mijn leven te wijden aan een kind.

tja, vindt jij. ik geloof in God en respecteer ieder voor wie die is...

Dat ligt eraan hoe ze dan denkt over abortus. Ik weet zelf niet of ik een abortus zou willen of niet, ik ga haar iig niet dwingen als zij het niet wil. Verder zou ik mijn verantwoordelijkheid nemen, uiteraard.

Waarom denken jullie allemaal zo alleen maar aan jezelf? Ik neem MIJN verantwoordelijkheid, of: eigen schuld dikke bult, of nee, want dat kost mij mijn leven.

Wat dachten jullie van HET KIND? Betrekken jullie die in de beslissing? Wat zou het voor een kind betekenen om nu als jullie kind geboren te worden?

Is dat een wenselijke situatie voor HET KIND of niet?

Natuurlijk, jij bent belangrijk, maar het schaap in kwestie ook.

Het feit dat jullie dit niet zien, maakt jullie sowieso al ongeschikt als ouders.

heb het er laatst nog over gehad, mijn vriend zou willen dat ik het weg laat halen, mijn vriendinnen waren heel stellig: zwanger? ooh abortus...
zelf ben ik daar niet zo makkelijk over.. je hebt een levend kind in je zitten dat door jou schuld daar is gekomen, dat laat je niet zomaar weghalen. hier komt bij dat ik heel veel van kinderen houd en een abortus denk ik niet zou kunnen...
toch ben ik nog veel te jong en kijk wel uit, want ik heb zelf ook nog een leven

Hier hebben vriendinnen en ik het best vaak over. Twee keer heeft de schrik er in gezeten omdat er iemand over tijd was... testjes waren beide keren negatief gelukkig. Het lijkt me echt vreselijk als me dat nu zou overkomen (ik zorg dus ook -voor zover dat kan- dat me dat niet overkomt). Als het toch zou gebeuren, zou ik nu zeggen abortus, maar misschien dat je daar wel heel anders over denkt als je het kind daadwerkelijk in je lichaam hebt zitten...

eieren voor mijn geld kiezen


(het hazepad kiezen dus)

Oef. Van mij dus hè?
Ik zou op abortus aandringen, en ik neem aan dat ze dat wel zou willen laten toepassen op haar. Zo niet, dan heb ik dus een probleem.

Ohh dat lijkt me echt zooo vreselijk, als ik nu zwanger zou blijken te zijn..! Ik ben wel aan de pil enzo.. maar je weet het natuurlijk maar nooit!! Er kan altijd wel iets gebeuren..
Ik zou het nu in ieder geval nog niet willen, ik ben 17, ga volgend jaar studeren, dus wat moet ik nu met een kind?! Ik ben daarom ook altijd heel voorzichtig en ik en mijn vriend doen het eigenlijk altijd veilig..

Maar als ik dan toch zwanger zou zijn dan denk ik niet dat ik het weg zou durven laten halen, maar ik denk dat ik dat dan toch wel zou doen.. Ik weet eigenlijk niet hoe mijn vriend erover denkt, maar ik weet wel dat hij nu nog geen kinderen wil..

Maar je weet maar nooit hoe je in de situatie reageert als je er eenmaal in beland bent..

[edit] Ik ben het trouwens ook wel wat met Poesiefox eens; Ik zou een hoop dingen op moeten geven als ik dat kind zou krijgen.. Maar ook voor dat kind is het niet ideaal.. 2 mensen, die er nog helemaal niet aan toe zijn moeten het opvoeden, ouders die graag nog willen gaan stappen en studeren.. [/edit]

kortom het is een lastige situatie, en ik denk dat je pas echt weet wat je zult doen als je in die situatie terecht komt, dan moet je wel een beslissing nemen.. :(

Ik stel niet expliciet dat de belangen van het kind ook meespelen omdat ik vind dat abortus op grond van de belangen van het kind zelfs bijna verplicht zou kunnen zijn. De kans dat een kind in zo'n situatie normaal opgevoed wordt of kan worden is dermate klein dat het bijna asociaal genoemd zou kunnen worden om het te krijgen. Het antwoord op de vraag of het al dan niet gunstig voor het kind is, is voor mij zo vanzelfsprekend dat ik er niet eens meer op inga.

ik zou mn vriendin laten kiezen en achter haar besluit staan.

Simpel

Abortus, zo moeilijk is dat toch niet ?

Ik wil geen kinderen, nu niet, nooit niet

Ik ben het met je eens. Ik schreef al dat ik niet toe ben om mijn leven aan een kind te wijden.

Met 20 jaar oud kan ik gewoonweg geen goede vader zijn. Mijn kind verdient het beste van het beste, en dat kan ik hem/haar nu niet geven.

Ik zou het niet kunnen. Nu, hoe ik me voel etc, en op deze leeftijd een kind opvoeden.
Dat zou ook niet goed voor het kind zijn. Het zou ook heel vaak met mijn moeder zijn enzo...

Vroeger zei ik altijd: als ik onverwacht zwanger zou worden dan zou ik echt nooit een abortus laten plegen.
Maar nu weet ik het niet meer zo zeker.
Het is ook zo dat mijn moeder niet weet dat ik sex heb en dan gelooft ze me meteen ook niet meer en beschadig ik haar vertrouwen mij.

Zoals ik het nu bekijk zou ik abortus laten plegen en het alleen tegen mn vriend zeggen (ik zou wel willen dat hij meeging). Heel misschien nog tegen mijn beste vriend ofzo, maar niemand anders.
Ik weet wel dat mijn vriend niet zou aandringen op abortus. Hij zou mij laten beslissen en als ik beslis om het kind te houden, dan zal hij zn verantwoordelijkheid nemen..

En zo hoort het..

Ik zou heel hard wegrennen en nooit meer terug komen.

wat zijn jullie een stelletje slappelingen zeg. ennuh mannen, ik vind het echt BELACHELIJK dat jullie net doen alsof het de schuld is van het meisje, jij bent toch gvd ook mede verantwoordelijk! ennuh abortus kan ook wel consequenties hebben in de zin van onvruchtbaarheid etc. ik denk dat het echt niet zo makkelijk is voor een meisje om abortus te laten plegen en die jongens moeten daar maar wat meer respect voor tonen! tss alsof zij er nix meer mee te maken hebben :mad:

Wat is er dan zo moielijk aan abortus, ik zie het echt niet :confused:

Het is natuurlijk emotioneel een zeer aangrijpende gebeurtenis.
Als verwekker dien je je partner natuurlijk goed te ondersteunen tijdens zo'n proces.

Ook al zien wij mannen dat niet echt in, kan ik nog wel begrijpen dat het voor vrouwen wél lastig kan zijn.

Emotioneel hoe dan?? :confused:

Het is snel en pijnloos zeggen ze, gewoon niet denken maar doen ;)

Mwah als je zwanger bent krijg je andere hormonen, hormonen die je vanalles ''zeggen'' behalve dat kleine mormel weg te laten halen :p Met gezond verstand kan je dus wel nee zeggen, maar op het moment zelf is dat echt niet zo makkelijk!! Je schijnt je toch wel heel anders te voelen als je zwanger bent, iets wat ook logisch is want de natuur is er niet op gemaakt om een gezonde foetus weg te laten halen.

Toch als ik nu zwanger zou worden, het zou een onwijs moeilijke situatie worden. Mijn vriendje en ik, het is redelijk serieus, niet dat we het over samenwonen hebben hoor, maar toch het is al ruim 8 maanden wat, en tsjaa ik geef echt super veel om hem. Maar toch, ik denk dat mijn moeder, en de rest van de omgeving me heel erg afraden om het kind te houden, en ik denk, en hoop, als ik ooit in deze situatie kom dat ik toch verstandig kan blijven nadenken, en het kind weg zou laten halen.
Ik heb het er ook wel eens over gehad met mijn vriendje, het zou allemaal wel heel moeilijk worden... daarom gewoon zorgen dat je nooit in deze situatie terrecht komt!

Pijnloos my ass als ik het verhaal van een vriendin mag geloven...

Die zal wel niet meer haar pil vergeten te nemen


Om op de vraag terug te komen: ik zou ook een abortus overwegen. Klinkt mss wel tegenstrijdig, maar een kind te vroeg op de wereld brengen, is ook niet alles, denk ik. Liever wachten tot de tijd er rijp voor is

//edit: ze was te laat voor abortuspil -> zuigcurettage..

Als alles is gedaan om het niet te krijgen dan wil dat zeggen dat ik het niet wil.

Ik kan mezelf niet onderhouden.
Mijn ouders kunnen de hele boel hier zelf net onderhouden.
Dus dan zou ze er zelf met haar ouders voor op moeten draaien.
Want mijn ouders kunnen niet bijspringen en ikzelf evenmin.

Het zou gewoon een misdaad zijn als het zou gebeuren en ze zou het houden.
Want we kunnen geen van beide er zelf voor zorgen.

Mijn reactie an sich zou echt zijn:
1: Ik zie even heel de wereld vergaan
2: totale black-out
3: halfuur wartaal uitslaan en voor me uit staren
4: poging tot eerste rustige gesprek van wat we gaan doen en wat ze wil
(en vanaf daar zien we wel verder)

Ik zou zelf aandringen op abortus.

Ik zou er ernstig op aandringen dat mijn vriendin een abortus laat doen, maar als dat werkelijk geen effect heeft dan moet je toch je verantwoordelijkheid nemen en dan zul je voor het kind moeten gaan zorgen met alle gevolgen van dien.

Een abortus had in de vreselijke breinaalden tijd nog wel eens fatale gevolgen, maar nu niet meer. Ik weet niet wat jij er nog voor slagerstaferelen bij ziet, maar zeker een vroege abortus, die wordt opgewekt door een stoot hormonen(de abortuspil) is weinig meer dan een zware ongesteldheid.


Bekijk het van zijn kant: het is niet zijn lichaam, hij kan niet beslissen. Als hij het er echt niet mee eens is dat zij het kind laat komen, heeft hij wel gelijk als hij wegrent. Jemig, zwanger zijn is niet de straf die je krijgt voor het hebben van sex voor het huwelijk. Dat is echt nog een erfenis uit de jaren 50.

Ach ja.. Eerst een optie tot abortus bekijken, en anders mijn verantwoordelijkheid nemen. Mijn geweten kan het niet verdragen anders te doen :))

Vrouwen worden tijdens de zwangerschap al voorbereid op het krijgen van een kind. Logisch. Er komen hormonen vrij waardoor je emotioneler wordt. Bovendien is 'het' iets wat in jouw lichaam groeit. Een klein wonder.
Je hebt dus al voor de geboorte een band met degene in jouw lichaam.

Voor mannen is het heel iets anders. Het groeit in haar lichaam en het is maar een ding. Pas als ze het aan kunnen raken is het een kind.

Een abortus is pijnlijk en de emotionele gevolgen zijn groot.
"Nu was mijn kind 10 geweest...."

Over mezelf:
vroeger dacht ik altijd: als je een kind verwekt moet je het houden. Nu vind ik dat niet zo realistisch meer. Want wat heeft een baby aan een moeder van 18? Ik ben financieel en emotioneel niet in staat om voor zo'n kind te zorgen.

m'n vriendin steunen, en laten blijken dat ik liever abortus zie, maar met haar keuze meegaan, en 'r daar ook in steunen.

Mocht ik op dit moment zwanger raken, zou ik het laten aborteren. Het lijkt me verschrikkelijk om te doen, maar het lijkt me nog verschrikkelijker om mijn kind geen goede opvoeding te kunnen geven. Wat heeft ze aan een moeder van 16?

Ik zou nog geen kind willen, maar als me vriendin het zou willen houden, dan houden we het....en zal ik me natuurlijk als vader gaan gedragen...me leven zou dan echt wel op z'n kop gaan staan....zou er eigenlijk niet eens aan moeten denken...maar goed.....

Mocht ik zwanger raken, dan zou ik een abortus laten plegen. Tenminste; dat denk ik.
Ik ben voorlopig niet in staat om een kind op te voeden en een goede jeugd te geven, aangezien ik daar zelf nog in zit.

Het lijkt me heel erg om een einde aan een leven te maken, maar het zou beter zijn voor zowel het kindje als voor mij en mijn vriend.

jullie denken hier bijna allemaal alleen maar aan je zelf. Maar als je sex hebt ben je met zn 2en dus moet je ook met zn 2en beslissen wat je doet.

Wat zou een kind hebben aan een moeder van 15 en een vader van 18 die allebei financieel en emotioneel nog lang niet in staat zijn zo'n kind op te voeden?
Noem mij dan maar een egoist als ik aandring op een abortus maar ik denk in dat geval ook aan dat kind.

Omg, wat zou ik gek van jou worden wat betreft dit onderwerp :rolleyes:

IK ZOU HET KINDJE HOUDEN!!!!!!!
Ben ik dan de enige???

het is wel een potentieel kindje wat een meisje daar in dr baarmoeder heeft zitten!
Voor meisjes is dat vaak moeilijker dan voor jongens, maar je bent bij voorbaat al aan het beslissen over leven en dood.. Ook al is zo'n kindje nog lang niet volgroeit..
En door alle hormonen ben je dan toch al emotioneler en gevoeliger..

En je stelt je bij zwanger zijn toch iets moois voor, dat je moeder zult worden je vriend/man vader, gelukkig gezinnetje.. Maar niet dat je onverwacht en ongewenst al zwanger wordt op jonge leeftijd.. Dan ben je zwanger, iets waarvan jij dacht dat het een mooie en blijde (nouja, dat zal zowiezo wel tegenvallen) periode zou zijn en dan laat je het weghalen, want je bent te jong om voor een kind te zorgen, hebt er de financiele middelen niet voor, enz..

Nou ik denk dat het zeker wel wat met je doet!