Crisis
 

Crisis
Iedereen maakt in zijn of haar leven bepaalde 'crisissen' mee (laten we het dan al maar gewoon hebben over het overlijden van een dierbaar persoon, afscheid nemen, ongelukken... hoewel ik zeker ben dat er ook extremere crisissen worden beleefd).

Mijn stelling:
Een crisis in je leven kan een risico zijn, maar ook een kans.

Risico in de vorm van, je raakt in de put, raakt verward, je psychisch funtcioneren gaat zo sterk achteruit dat je de richting van een stoornis (depressie, manie, ...) uitgaat.

Kans in de vorm van, je grijpt je ergens op vast. Denkt na over de dingen, en haalt het goede eruit. Je wordt er sterk van.


Eens/oneens?
En eigen ervaringen?

Eens. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was en daar ben ik best wel depressief van geweest en dat ben ik soms nog. Dat is dan het risico.
Aan de andere (positieve) kant ben ik door die scheiding ook sneller volwassen en zelfstandiger geworden. Ik heb ook leren voor mezelf op te komen dus ik heb ook genoeg kansen gehad. Ik denk dat je een crisis niet altijd als iets negatiefs moet zien, het mes snijdt altijd aan twee kanten. Natuurlijk zie je soms alleen maar negatieve dingen maar je doet sowieso een hoop levenservaring op.

Eens.

Denk dat allebei de opties goed zijn, of je nou
risico loopt of de kans grijpt, je krijgt er levenservaring door.
Denk dat dat in feite ook het doel van een crisis is..

Ik denk dat je als je een crisis ervaart, na een bepaalde tijd moet stilstaan bij de keuze die je maakt. Risico (ik blijf negatief denken en het loopt niet goed af) of ik grijp een kans en ....

ik denk dat dus enkel de kans een goede optie is

Eens, persoonlijke verhaal ga ik hier niet neerzetten...

denk trouwens dat je het niet met de stelling oneens kan zijn

Niet iedereen staat na een bepaalde tijd
stil, en blijft hangen in het negatieve.
Hoeft natuurlijk niet, en ik denk dat het grootste
deel ook wel tot inkeer komt, maar de kans
dat mensen blijven hangen in het negatieve,
(met de kans dat het niet goed afloopt) is er wel..

Denk dat risico voor een tijdje best leerzaam kan zijn,
maar dan mòet je de kans (later?) ook wel
met beide handen grijpen..
Achteraf leer je misschien nog wel het meeste ervan..

ja, ik ben het zoals de anderen met je eens
eigen ervaringen?
ik zal het kort beschrijven.

ongeveer twee jaar geleden, maakt ik een vrij moeilijke periode mee (oke, er zullen wellicht anderen zijn die ergere dingen meemaken, maar dat houd je altijd...) Op school werd ik gepest, ik had een enorme faalangst en daarbij een best groot minderwaardigheidscomplex. Ik werd door niemand begrepen en begon toen een hekel aan mezelf te krijgen. Ik begon ook met mezelf pijn te doen, (met mn hoofd tegen de muur bonken, en later met snijden...) heb zelfmoordgedachten gehad en 1 poging ondernomen... mislukt. Naja.... het had 'goed' kunnen gaan, want ik sneed gewoon in mn polsen, maar toen ik het had gedaan wilde ik het niet.... Dat was de ommekeer voor mij. Ik kroop langzaam uit mijn dal. Als ik tegenwoordig onzeker ben probeer ik daaraan terug te denken, en denk ik ' Dat wil ik nooit meer!'

Ik heb een tijd terug nog wel een paar keer gesneden, maar echt minder dan eerst, en ik wil serieus stoppen. De littekens zijn een waarschuwing geworden....

murwari, is dit ongeveer wat je bedoeld?

kus! Wendy

Om toch maar iedereen tegen te zitten omdat anders de discussie vrij snel afloopt en dan alsnog niemand er echt over na gaat denken: oneens.
Onder kans staat ook: je denkt na over dingen, dat zie ik liever onder risico. Net zoals ergens aan vast houden een van de gevaarlijkste dingen is. Een voorbeeld tegen beter weten in: een kennis van mij had, om het erg zwakjes te zeggen: een familie probleem. Deze kennis was redelijk slim en dacht over vrijwel alles na, hij kon met je discussiëren over psychologie, filosofie, politiek, biologie, natuurkunde, muziek etc. Zijn zus, wie niet de slimste noch de domste, verspilde haar tijd niet aan lang na te denken, ze was meer van het type "pluk de dag: zonder er bij na te denken". Na het familie probleempje begon de jongen steeds verder zichzelf terug te denken, mogelijke oorzaken en conclusies zoekend sloot hij zich op de dag meer af van de buiten wereld. Op den duur verloor ik contact met hem, maar ik hoorde van zijn zus dat hij dat zelfde contact ook onderhand kwijt was: zijn zus heeft het tegenwoordig overigens prima :).
Ignorance is a bliss.

Het gene wat jij beschrijft als een 'kans' zie ik als een even grote risico als jouw risico zelf. Ik zou zelf zeggen dat een klein dipje beter is als het erg zieke beeld dat je beschrijft onder kans. Je word niet sterk van crisissen, het geeft je alleen meer informatie. Het gaat niet om het grijpen van de kans, het gaat er om op welke manier/of je deze informatie aan kan.


Nu is het nog maar de vraag of het ik de juiste punten heb "aangevallen".

Natuurlijk, hoe denk je dat het adagium 'what doesn't kill you makes you stronger' is ontstaan?

In elke crisissituatie kun je ten onder gaan, maar je kunt er ook lering uit trekken. Het mes snijdt aan twee kanten.

Ik heb regelmatig crisissen, tenminste, zo noemen anderen het. Ik noem het meer een nooduitgang, want wat ik zelf inslik, kan er niet via de normale deur uit. Dan neem ik weer een overdosis en dan ben ik weer een paar uur misselijk en dan ben ik weer in het ziekenhuis, maar 1 ding heb ik dan wel: Rust

Je hebt dus het risico eruit beleefd..?

Ja, je bent er ook nog een roze van gaan schrijven... :p

Ik ben het met de stelling eens. Niet alleen ga je beter nadenken over dingen, van een crisis kan je ook sterker worden. Dan bedoel ik sterker in je schoenen staan en bij het volgende probleem dat wellicht kleiner is er niet zo'n punt van maken. Je kunt vaak beter begrijpen wat belangrijk is voor je en je leert jezelf kennen.
Ja, alleen tijdens de crisis is het een beetje lastig he...

Ik heb eigenlijk precies hetzelfde meegemaakt, alleen zijn mijn ouders vorig jaar gescheiden. Ik ben daarna door een rotperiode gegaan, maar dat is eigenlijk ook goed geweest. Ik heb bijvoorbeeld geleerd me beter te uiten als ik me rot voel, erover praten enzo in plaats van het opkroppen.
Ik denk dat je beter weleens een crisis kunt meemaken dan helemaal niet want je leert ervan, hoe je ermee om moet gaan.

Ook ik ben het, net als de rest, met de stelling eens.

Er zijn vlak na elkaar drie mensen overleden die voor mij heel veel betekenden. Aan de ene had het dus "een risico-gedeelte", ik raakte wel diep in de put, maar echt tot deprissiviteit sloeg het niet door hoor (gelukkig :))

Aan de ander kant ben ik er wel op vooruitgegaan. Ik kan nu beter met dit soort nare situaties ed omgaan en krijg vaak het compliment dat ik me zo volwassen gedraag. en ga nu niet zeuren je bent pas 15 ed .

Tuurlijk niet. Je hebt heus de leeftijd waarop je een stuk volwassener kunt worden. En bij de één gaat dat sneller dan bij de ander. Ik kan het heus wel geloven hoor. Zeker als je nog eens iets meemaakt; dan ga je al snel 'volwassener' tegen dingen aankijken.

dankje :)