[Verhaal] (nog) geen titel
 

Geïrriteerd keek Chantal uit het raam.
Ze hadden haar etui weer eens te pakken en gooiden het treiterend van de ene kant van de klas naar de andere.
Inmiddels was Chantal zo aan het gepest gewend geraakt, dat ze er niet eens meer op reageerde. Sinds groep drie was het steeds weer raak geweest. Dag in, dag uit werd ze gepest.
Behalve op maandag en dinsdag.
Dan was juf Liselot er tenminste. Die pikte het absoluut niet als iemand ergens werd buitengesloten, om wat voor reden dan ook.
Dat had ze aan het begin van het schooljaar dan ook meteen duidelijk gemaakt. Omdat groep acht wist dat de juf het meende, werd Chantal aan het begin van de week nooit gepest, zelfs niet in de pauzes.

“Ik vind het wel zielig voor haar, hoor!” hoorde Chantal Geertje zeggen toen ze naar buiten liep.
“Eén keer een grote bek en het is over, wedden?”
“Durf jij dat?” zei Geertje. “Tegen Christa!?”
“Ja, natuurlijk,” zei Michelle.
“Doe het dan, neem het dan eens voor Chantal op!” zei Geertje uitdagend.
“Ja, dáág! Dat kind maakt het er zelf naar, hoor! Trouwens: jíj bent hier degene die het zielig vindt, hoor!” zei Michelle, die wegliep.
“Je gaat mij niet vertellen dat je het niet met me eens bent, Michelle!” riep Geertje haar vriendin na.
“Oh, nee? Dan vertel ik dat je nu!” riep het arrogante meisje over het schoolplein.
Chantal had het hele gesprek gevolgd, want ze zat zoals gewoonlijk op het muurtje tegenover de ingang van de school. Helemaal alleen.
Haar wangen gloeiden en in haar hoofd was het een warboel van gedachtes.
Iemand wat het stilletjes met haar eens!

Na de pauze zag Chantal dat haar etui gewoon weer op haar tafel lag. Alsof er niets gebeurd was.
Toch was ze hierdoor nog niet helemaal gerustgesteld.
Als het haar etui niet was, hadden de pestkoppen wel weer iets anders bedacht waarmee ze Chantal konden treiteren.
Terwijl juf Joyce kinderen op het bord dubbele vermenigvuldigingen liet uitrekenen, werd Chantals etui opnieuw weggegrist. Ze besteedde er nog steeds geen aandacht aan, maar probeerde zich op de ingewikkelde sommen te concentreren.
Rekenen was verreweg Chantals slechtste vak. Ze begreep er nooit wat van, en zeker niet van dubbele vermenigvuldigingen. Na twee jaar had ze nog geen idee hoe je dat moest uitrekenen en daarom probeerde ze te vermijden dat ze een beurt zou krijgen.
“Chantal, wil jij er één doen?”
Daar had je het al…
Met benen die wel van elastiek leken, liep Chantal naar het bord.
Plotseling zag ze haar etui op Christa’s tafel liggen.
“Geef mijn etui terug.”
“Dat is míjn etui!” loog Christa.
“Niet.”
“Wel.”
“Niet.”
“Wel.”
“Geef gódverdomme mijn etui terug!” schreeuwde Chantal, buiten zichzelf van kwaadheid.
Ook de juf was kwaad, maar niet op Christa.
“Chán-tál Kloos!” riep ze. “Ga op de gang maar eens nadenken over wat je net hebt gezegd!”
“Dat is goed.”
Woedend rende Chantal de klas uit en met een klap smeet ze de deur van het klaslokaal achter zich dicht.

leuk hoor :D
Is het een kinderboek? In ieder geval voor jongere lezers zeker?
Dan is het heel erg leuk! Maar als je het als verhaal voor volwassenen hebt geschreven, denk ik dat het een beetje kinderachtig geschreven is misschien.... :rolleyes: niet kwaad worden ofzo, t is maar een tip.

Nee is idd niet geschreven met een volwassen lezer in mijn achterhoofd... ;) Was gewoon een vage herinnering van mij over mijn tijd op de basisschool die bij me opkwam... :o

Ja het is een leuk verhaal. Lees goed weg. inderdaad een beetje kinderachtig, maar zoals je zelf al zei; het is niet geschreven voor de volwassen lezer. (Niet dat ik volwassen ben)

Maar komt er nog een vervolg op? Of laat je het hierbij?

Het lijkt me dat het verhaal hier nog niet mee af is inderdaad :)

nee, dat is wel zo, maar sommige verhalen van mij gaan niet verder dan een uitgewerkt vaag idee. (in dat geval een soort herinnering)
Het zou best kunnen dat dit zo'n verhaaltje is... ;)

Tsja... Weet je, ik heb pas een recensie over een boek gelezen en die zei: het boek blijft een beetje steken in het idee. Dat heb ik hierbij ook een beetje. Ik bedoel: het idee is leuk, het loopt best lekker en je schrijft ook wel goed, maar... er mist iets, het is nog niet af, of zo...

Misschien moet je het eens overnieuw schrijven, terwijl je beter weet wat je ermee wilt, gewoon een langere, verbeterde versie maken.

Dat is inderdaad wel een ideetje...maar daar moet ik wel even de tijd voor nemen. Binnenkort gelukkig vakantie.. :cool:

Ja hè? Maar je moet je ook nooit overhaasten, altijd rustig bedenken en schrijven, anders gaat het zo opgefokt, niet?

Ik ben het grotendeels eens met Monrath, je verhaal heeft een leuk idee, een goede gedachte, maar dat moet je echt eens goed uitwerken. :)

"Iemand wat het stilletjes met haar eens! "
Was.

hehe leuk !!
waarom koos je juist voor die namen?

Daar heb ik overheen gelezen... ;) Bedankt!
kan hem alleen niet meer aanpassen, zit limiet op...;)

Dankje... :o
Geen idee waarom ik voor die namen heb gekozen, eigenlijk... ;) Sommige komen wel van mijn basisschool maar andere...kwamen zomaar in me op... :)

Hey nien, leuk verhaal ga zo door!

Ben eigenlijk wel benieuwd naar het vervolg!

Ja, ik ook!!!

Ik ook! :p

Verzin maar eens iets dan!

HeEy...

Iedereen is hier eigenlijk heel positief over je verhaal. Dat is wel een goed teken natuurlijk :) .
Persoonlijk kan het verhaal me (nog!!!) niet erg boeien. Misschien omdat er talloze boeken geschreven zijn over pesten. Dit stukje vind ik dus gewoon een stukje dat 'er niet uit springt'.
Verder vind ik dat je inderdaad wel een leuke, begrijpelijke schrijfstijl hebt, die dus juist erg geschikt is voor kinderen.

Maar als je het verhaaltje goed uitwerkt, kan het zeker wel interessant worden (y) ...

iig succes

ik ben het wel eens met ImeZ, pesten is al zo vaak als onderwerp genomen, maar als je het op een leuek manier uitwerkt is daar weinig over te zeggen.
Ik vind dat je leuk schrijft, en wil zeker wel meer lezen :)

Ik ben weer verder gaan schrijven, maar ben er nog niet echt tevreden over. Commentaar is natuurlijk welkom! :)


Chantal zat op het trapje voor het lokaal.
Stilletjes keek ze voor zich uit. Het was niet eerlijk!
Tranen van kwaadheid prikten achter haar ogen. Met gebalde vuisten probeerde ze te voorkomen dat ze hier zou gaan huilen.
Dat mocht niet; als Christa het zou zien…
Na een tijdje zwiepte de deur van de klas open. Het was Geertje en niet de juf, zoals Chantal verwacht had.
Vrolijk huppelde het meisje het trapje af, richting de toiletten.
“Juf Joyce wil zo met je praten,” zei ze toen ze terugkwam.
“Oh,” zei Chantal, terwijl ze haar schouders ophaalde. Het kon haar niet zoveel schelen.
”Maar ik vind het wel…-”
”Geertje Hollander!” onderbrak de juf het meisje dwingend. “Zit je hier een beetje met Chantal te praten! Dat kan natuurlijk niet. Gauw terug naar de klas, dametje!”
Dat deed ze en het werd weer rustig op de gang.
“Goed, Chantal…”
Het klonk neerbuigend toen de juf dat zei. Ze pauzeerde even en keek Chantal streng aan over de rand van haar brilletje.
“Het is nergens voor nodig om met Onze Lieve Heer te spotten. Dat verdient Hij niet.”
De hoofdletters klonken door in de stem van juf Joyce.
“Ik wil mensen nog wel eens ontzien die Zijn naam in negatieve zin gebruiken,” vervolgde ze, “maar jij maakt het de laatste tijd wel erg bont.” “Dat is niet waar!” reageerde Chantal verontwaardigt.
“Ontken het nu maar niet, dame,” zei de juf. “Ik zie het toch.”
Haar stem klonk nu gevaarlijk zacht en Chantal wist dat ze op moest passen.
“Dat ziet u dan verkeerd,” flapte ze er toch uit.
“Mijn ogen bedriegen mij nooit.”
“U hebt anders wel een bril,” zei Chantal.
Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond. Wat had ze nu weer gezegd!
“Dit vind ik wel erg zwak van je, Chantal. Eerst beweer je dat Christa’s etui van jou is, vervolgens beledig je de Heer en tenslotte gedraag je je behoorlijk brutaal tegen mij.”
Nu kookte Chantal echt van kwaadheid. Hoe durfde juf Joyce te beweren dat ze loog!
“Het is mijn etui.”
“In plaats van dat je dan maar toegeeft dat het inderdaad niet jouw etui is, blijf je volhouden… Zwak, hoor.”
De juf keek Chantal kwaad aan.
“Dat wordt dus strafwerk.”
Gelaten liet Chantal het over zich heenkomen. Het had al geen zin meer om te protesteren, wist ze.
Dubbele vermenigvuldigingen…elke pauze een week lang.
Het duizelde haar nu al, maar gelukkig was juf Liselot er maandag weer…

leuk verhaal, maar wat de anderen ook al zeiden. Het is vooral voor jongere lezers

ik vin het wel een leuk verhaal.....

Ik vind het een beetje typisch dat Chantal wordt gepest, terwijl ze in het stukje dat je net geschreven hebt toch best wel opstandig lijkt te zijn. Meestal kidneren die gepest worden niet kinderen die er makkelijk van alles uitflappen. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen, zit daar nog logica achter Nieni?

Nee dat ligt niet aan jou. :) Daarom ben ik er ook niet tevreden over enzo, want het klopt niet.
Ik denk dat ik het gewoon bij dat eerste stuk moet laten, dat was gewoon een vage herinnering van mij aan mijn basisschool-tijd. ;)