Zelfmoordpogingen
 

hoi hoi

ik heb al een aantal keer een zelmoord poging gedaan.
dat kom omdat ik zwaar depressief ben.
ik word al geholpen door iemand die bij de jeugdzorg werkt
Maar het helpt absoluut niet en voor mij gevoel word het alleen maar erger.
Bijna elke dag heb ik wel ruzie en van die ruzie's komen weer sneden op me lichaam ik kan er niet mee stoppen het is alsof het een verslaving is.

ik heb ruzie omdat ik het niet met me familie kan vinden
vooral met me broertje en zus
Ik heb vroeger te weinig aandacht gehad
en iedereen zegt dat ik nu aandacht wil en dat ik dit daarom doe en als ze dat zeggen doet het alleen meer pijn,

Mijn zelfmoordpogingen zijn niet bekend bij me ouders of de jeugdzorg.
Op school word ik gepest en dat maakt ookniet veel goed,

Die ruzie's kan ik gewoon niet voor komen
ooit heb ik er wel aangedacht om weg te gaan
maar dat ik me ouders gewoon niet aan.
Mijn hebben er al genoeg verdriet om dat het zo slecht met me gaat.
Ik heb ze nooit vertelt dat het groot en deels tog wel aan hun heeft gelegen toen ik 2 jaar geleden aan gaf dat het niet goed met me ging en dat ze toen zeiden dat het de puberteit wel zal zijn.
Daardoor is het alleen maar erger geworden.
En ik wil het hun niet kwalijk nemen maar ik voel me daardoor nog wel steeds erg verdrietig. Want zij geloode mij niet toen ik het hun vertelde en zeiden dat ik me aanstelde dat doet pijn en door mijn verleden is dit nu gekomen.

Die hulp werkt dus niet wat moet, ik voel me hierover echt heel erg rot en schuldig tegen over me ouders!!

groetjes sgoolgirl14

tja topics alleen hierover mogen geloof ik niet

misschien als je verteld waarom je elke dag ruzie heb ofzo dat wij er wat meer mee kunnen

Aankondigingen voor zelfmoord mogen absoluut niet.
Maar misschien kan je je bericht iets aanpassen zodat je het meer hebt over de problemen die je hebt waardoor je die gevoelens krijgt, dan kunnen mensen je ook beter tips geven. Zou je dat willen doen?

maar iig ga ik toch alvast even reageren../ je moetgeen zelfmoord plegen.. Probeer je leven te veranderen zodat het wel weer de moeite waard word.

Als de hulp bij jeugdzorg niet helpt moet je dat tegen die mensen zeggen, dan kunnen zij hulp voor je zoeken die wel hgelpt.. En er is echt niks voor je om je voor te schamen. Je moet het gewoon zeggen als de hulp neit werkt.. Niet verzwijgen voor je ouders, zij willen graag dat je beter word en dat het goed met je gaat.. het is niks om je schuldig voor te voelen, het is toch niet jouw schuld dat de hulp niet werkt.. En wie zegt dat de hulp perse moet hgelpen, ik heb dat nog nooit gehoord. Het kan helpen maar hoeft niet..

en probeer neit in jezelf te snijden, gebruik als alternatief een elastiekje dat je om je arm draagt en dat je tegen je aanschiet als je pijn wil voelen.. OF kras met een pen, maar probeer het mes aub te laten liggen.. Je krijgt dr later spijt van

ik heb ruzie omdat ik het niet met me familie kan vinden
vooral met me broertje en zus
Ik heb vroeger te weinig aandacht gehad
en iedereen zegt dat ik nu aandacht wil en dat ik dit daarom doe en als ze dat zeggen doet het alleen meer pijn,
Mijn zelfmoordpogingen zijn niet bekend bij me ouders of de jeugdzorg.
Op school word ik gepest en dat maakt ookniet veel goed,
Die ruzie's kan ik gewoon nniet voor komen
ooit heb ik er wel aangedacht om weg te gaan
maar dat ik me ouders gewoon niet aan.
Mijn hebben er al genoeg verdriet om dat het zo slecht met me gaat.
Ik heb ze nooit vertelt dat het groot en deels tog wel aan hun heeft gelegen toen ik 2 jaar geleden aan gaf dat het niet goed met me gign en dat ze toen zeiden dat het de puberteit wel zal zijn.
Daardoor is het alleen maar erger geworden.
En ik wil het hun niet kwalijk nemen maar ik voel me daardoor nog wel steeds erg verdrietig. Want zij geloode mij niet toen ik het hun vertelde en zeiden dat ik me aanstelde dat doet pijn en door mijn verleden is dit nu gekomen.

sgoolgirl14

Meis, ik heb het stukje dat je hierboven hebt gezet er even tussen gezet, dan schreeuwt het hele bericht niet meer alles uit van zelfmoord. Mensen kunnen nu hoop ik beter op andere problemen ingaan, waar die gedachten ook wel door veroorzaakt zullen worden.

Ik heb ook wat spelfouten aangepast zodat het wat makkelijker te lezen is. Ik hoop dat je dat niet erg vindt...


Ruzie met je familie komt weleens voor, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Heb je het voor jouw gevoel abnormaal vaak? In dat geval moet er misschien wat aan gedaan worden.

Het is ook belangrijk dat je over je problemen praat. Zomaar je mond houden omdat je bang bent anderen te kwetsen is geen oplossing, dan kan het alleen maar erger worden.
Je ouders staan voor je open, hoewel ze eerder blijkbaar niet de goede dingen hebben gezegd. Heb het ook over hun fouten, daar kunnen ze van leren en doen ze het waarschijnlijk niet weer. Dan kunnen ze je helpen.
Je hoeft niet in één keer alles te vertellen, je hoeft het ook niet per se aan je ouders te vertellen. Maar heb het erover zodat je geholpen kunt worden!

Sterkte!
-x- Nona

Tja, dat is vaak dat mensen zulke problemen afdoen als aandacht vragen. En daarmee jagen ze jou juist de hoek in dat je op den duur alles voor jezelf gaat houden en opkropt. En dat leid ertoe dat je ontploft. Gewoon laten gaan. Laten gaan, laten gaan en nog eens laten gaan. Ze kunnen het niet eeuwig blijven negeren en als ze dat wel doen dan zijn hun eerder de mensen die hulp nodig hebben. :o
Misschien beter dat ze het op zijn minst bij jeugdzorg wel weten. Dan heb je altijd iemand die het weet en waartegen je het dus kunt vertellen zonder dat je bang hoeft te zijn dat ze je gek, vreemd, eng, aandachttrekker of iets anders vinden. Die mensen zijn er om je te helpen zolang je ze de kans maar geeft :)
Pesten ben ik zelf maar al te bekend mee. En je kun roepen van negeren en alles maar dat helpt alleen als je gewoon jezelf kunt omtoveren tot kasplantje kwa gevoelens.
Probeer met iemand van school (decaan, mentor) ofzo te praten over het pesten. Ik heb gewoon door te praten en continu aan te kaarten al iemand van school af weten te werken met zijn gepest (had ik ook 2 schooljaren voor nodig maar toch) dus meld het gewoon bij iemand die er iets tegen kan doen.
Nou neem ik aan dat je leeftijd nu inmiddels al hoger ligt als 14.
Zeg me even als ik het fout heb. Maar inderdaad in op die leeftijd denken ouders vrijwel altijd aan puberteit (en dat is het in veel gevallen ook). Zeker ook omdat ze bijna als een stel religieuze extremisten vast blijven houden aan het beeld van 'mijn kind is zo niet' tot het bijna te laat is.
Dat kun je ze niet kwalijk nemen want daar zijn ze ouders voor. Ze willen niet dat jij iets hebt en daardoor nemen ze nogal eens een verkeerde beslissing. Het feit dat je ze geen verdriet wilt doen geeft toch aan dat je ook genoeg leuke dingen van ze hebt gehad.
Als jij werkelijk een probleem hebt dan kun jij misschien met hulp van Jeugdzorg je ouders betrekken in het zoeken naar een oplossing (in plaats van het in je eentje of met alleen een iemand van jeugdzorg te doen)






Offtopic: Sorry, ik moest hierbij gelijk aan Mona denken (en dan niet het desertmerk. Soort 'fancy'-persoon voor volwassenen) (alsof iemand dat nog kent :D)

hey meissie,

ik lees net dat je bericht eerst wat anders in elkaar zat.
ik heb dit al heel vaak in topics geschreven, maar nogmaals:

pleeg geen zelfmoord, hiermee los je niks op, je gaat je problemen alleen maar uit de weg. oplossen is beter. Wie weet wat voor n goed leven je nog te wachten staat.... het is wat je er zelf van maakt..

dit klinkt alsof ik wil zeggen dat ik je dom vind, of niet goedwijs of alsof ik vind dat het je eigen schuld is, maar dat is ABSOLUUT niet waar. Ik heb zelf ook ooit een poging ondernomen.... naja, stond op het punt mijn polsen door te snijden. Toen dacht ik aan de mensen die ik er wél verdrietig mee maakte (ik dacht namelijk, en daarna nog steeds, dat ze op school iig wel opgelucht zouden zijn als ik er niet meer was.... maar mijn ouders en broertje zouden het wél erg vinden.)

ik heb het niet gedaan. En nu is (bijna) alles goedgekomen en moet er niet aan denken dat ik dit alles anders had moeten missen.
dan had ik níet die geweldige vakantie in florida. Dan had ik níet zo'n lieve vriend, en dan had ik het niet gevoeld hoe het was om af en toe eens helemaal gelukkig te zijn.

Deze dingen kan jij ook bereiken! Vecht daarvoor, ipv van het nú op te geven! alsjeblieft?

-xxx- en knuff Wendy

Offtopic: pest mij niet zo met mijn naam... ;)
Ontopic: zoals ...;) al zei, zelfmoord lost niets op. Je kan denken dat niemand erom zal geven, maar als je nu eens realistisch nadenkt weet je heus dat je veel mensen pijn zult doen. Om daarachter te komen hoef je geen zelfmoord te plegen, dat weet je onderbewust al.

ik wil even reageren op iets wat hierboven werd gezegd...

veel mensen zeggen flauwtjes weg en zonder gevoelens 'die wil gewoon aandacht' en in de meeste gevallen hebben ze wel ergens gelijk, de persoon die zich gekwetst voelt en depressief is stapt ook wel eens naar een vertrouwenspersoon omdat die haar begrijpt of probeert te begrijpen en vanuit die functie aandacht geeft, om uit een depressieperiode te geraken heb je aandacht nodig en dikwijls is het een schreeuw naar 'hey, ik voel me rot, ik wil hier uit weg, zie me toch staan, en doe er iets aan' want meestal lukt het zelf niet daar iets aan te doen.. aandacht vragen is dus helemaal niet verkeerd maar hoort er wel bij, het is alleen niet de oorzaak en niet zo onbetekend...

@ Belleke,
volgens mij heeft ook niemand gezegd dat het 'aandacht vragen' verkeerd is. Er word alleen maar onderscheid gemaakt in het 'echt dood willen' en 'laten zien dat het serieus is'. Hiermee zeg ik niet dat het tweede niet ernstig is hoor :)

knuf Wendy

ja, maar ik las hierboven dat anderen wel eens zeggen 'ze wil gewoon aandacht' en dat dat kwetst omdat dat t niet is..

echt dood willen is denk ook niet altijd een feit, ik denk dat veel mensen zeggen dat ze dood willen maar dat helemaal niet willen, daarom is het zeker niet zeggen dat het niet serieus is, integendeel, die mensen willen een schreeuw naar hulp en vanuit die hulp er liefst bovenop komen maar zien momenteel geen uitweg en daarom wordt wel eens gezegd 'ik wil dood' maar dat is niet de prioriteit, aandacht en vanuit die aandacht samenwerken aan nieuw leven kan zoveel meer opbrengen en dat weet die persoon, maar t is niet gemakkelijk... :(

Belleke.
ik begrijp serieus wel wat je bedoeld, dus je moet je ook echt niet gekwetst voelen om de dingen die ik nu zeg.
maar mensen die écht dood willen (écht geen hulp... van niemand, alleen nog maar weg (begrijp je?!)) zullen niet ZEGGEN dat ze dood willen. Daarom gebeurd het ook zo vaak bij mensen waarvan je het níet of niet echt verwacht.

Vaak is het, naar mijn mening ook zo, dat mensen die zeggen dat ze dood willen, dat eerder bedoelen in de zin van 'Als het zo doorgaat wil ik dood!' Dus als ze geen hulp krijgen. Daarom zeggen ze dan dat ze doodwillen (en die gedachten spelen vaak ook echt) maar toch nog íets zien om erboven op te komen.

Nogmaals, ik zie een schreeuw om hulp wanneer je het niet meer ziet zitten HELEMAAL niet als negatief, in tegendeel...

*en ga nou niet zeggen dat ik niet begrijp hoe zo'n iemand zich voelt...*

-xxx- Wendy

Moet je niet doen..
Wat je het beste kunt doen is nog een keer met je ouders gaan praten en het hele verhaal nog een keer vertellen en ze eventueel van die zelfmoord pogingen vertellen. Ik weet dat dit heel moeilijk klinkt maar als je niets doet dan blijft de situatie zoals ie nu is.

Ik zie zelfmoord als vrijheid, je ontsnapt uit de boze wereld en zal geen zorgen of storingen meer hebben die je gedachten triest maken.

Dat eeuwige "dat moet je niet doen". Ik zou NOOIT een vriend tegenhouden indien hij tot zelfmoord zou besluiten. Hoe kun je pretenderen om iemand te geven als je diegene zijn eigen dood ontzegt??

Indien je iemand er vanaf kunt praten zou hij in de eerste plaats toch al geen zelfmoord hebben gepleegd. Zo makkelijk is het niet om je eigen leven te nemen...daar is veel moed en vastberadenheid voor nodig. Indien iemand zo'n beslissing heeft gemaakt is het simpelweg wreed om diegene tegen te houden.

hier ben ik het niet met je eens.
mensen die zelfmoord willen plegen zien vaak geen uitweg meer.
mensen die er verder vanaf staan zien vaak wél een uitweg en kunnen diegene daarop wijzen (dit is simpel gezegd, maar het is laat... :p)

Je spreekt hier duidelijk niet uit ervaring

volgens mij had ik jou een pm gestuurd.
ik speek wél uit ervaring :o

Mmm nee toch maar niet ;)

uhm, ik vind dat niet grappig...

Helaas zijn er weinig mensen die begrijpen dat de angst niet te kunnen sterven groter kan zijn dan de angst te sterven.

ik vind het een beetje moeilijk discussie onderwerp. gewoon omdat het voor iedereen anders is.
als je zegt dat het voor weinig mensen te begrijpen is, dat angst om niet te kunnen sterven groter is dan de angst te sterven, mag ik dan ook een ander voorbeeld nemen dan iemand die zelfmoord wil plegen / gepleegd heeft? want toen mijn oma namelijk zo ziek was, was ze juíst bang niet dood te kunnen gaan. Ze had heel veel pijn waar ze al ruim een jaar mee liep en wilde dood, ze wilde niet meer leven, maar ze was bang dat haar lichaam nog te lang vol zou houden (inmiddels is zij overleden)

Zelfmoord wil ik soms nog wel, maar doe het uiteindelijk niet.

eigenlijk vind ik het heel moeilijk, om hierop te reageren, maar ik wil het wel graag proberen... ruzie's. depressief zijn. heb er zelf geen last van, ik ben eigenlijk altijd vrolijk. maar ik kan het me wel indenken. zo'n gevoel hebben van: waar leef ik voor? niemand begrijpt me toch? niemand houd van mij. ik ben niemand tot nut. misschien kun je daar wat aan doen? probeer iemand tot nut te zijn! misschien kun je dan wat meer plezier in het leven krijgen! probeer ook niet al te depressief te worden. dwing jezelf ook eens vrolijk te zijn, al valt het niet mee (denk ik). kijk eens om je heen, dan ben je niet alleen. de wereld is zo mooi, toch?! (hannekeboon@dolfijn.nl)

Als je je kut voelt dan is het maar zo.
Het is niet egoistisch ofzo tegen je familie.
Wel tegen de rest van de wereld.
Jij als westerling moet je lichaam niet doden;
Jij wil dood, in de zin van, de persoon die jij nu van binnen bent.
Waarom moet jouw lichaam dood, verhuis naar Brazilie en help arme mensen, een wedergeboorte van jouw geest kan ook.
Snap je, dood jezelf geestelijk maar.
Verhuis, laat jezelf opnieuw worden.
Vergeet in hoever dat kan, er zijn veel leuke dingen op de wereld.
Als je er niet van wil genieten, ok...
Maar help dan anderen die dat wel willen, maar niet kunnen.

hoe dan ook
zelfmoord is NOOIT een oplossing

zal je mischien wel denken "ja jij hebt makkelijk praten"
Maar wat je ook doet, pleeg geen zelfmoord....

Een jaar geleden of zo heeft een vriend me gezegd dat hij zelfmoord wilde plegen. Ik was heel erg bezorgd maar besloot dat ikzelf niets kon doen en heb met een leerkracht erover gesproken. Die hebben hem komen oppikken in de les en niemand begreep wat er aan de hand was, en hij was razend. Hij heeft me uitgescholden voor de iedereen 's neus en mijn vriendinnen waren kwaad omdat ik het HEN niet gezegd had. Misschien rottig dat ik naar een leerkracht gestapt ben, maar meerdere vrienden van mij zagen dat er met hem iets aan de hand was maar dachten dat het een stunt voor aandacht was, hij zoekt vaak aandacht. Ik kende hem toen wel heel goed en toen hij me vertelde dat hij zelfmoord wilde plegen heb ik geen moment meer geaarzeld en heb hulp voor hem gezocht. Hij heeft een aantal keer met een psychologe moeten praten en zo en zijn ouders waren van niets op de hoogte. Hij had stemmetjes in zijn hoofd en wilde er van af. Ik kon hem zelf niet helpen, maar ik zag wel dat hij het meende, wat moest ik dan doen hé... Hij heeft me achteraf wel bedankt en zei dat hij het echt van plan was.
Je moet het die persoon van jeugdzorg of zo echt wel vertellen. Als niemand ervan op de hoogte is dan kan ook niemand je helpen!! Een depressie wordt vaak veroorzaakt door een stof die te weinig aangemaakt wordt in je hersenen, dus meestal kun je er zelf niets aan doen ( dit weet ik wel niet met zekerheid...). Je moet echt hulp zoeken en het WILLEN oplossen, dan lukt het je zeker wel!! Je staat er niet alleen voor!

Wat gaat er naar jouw gevoel niet goed wat betreft de gesprekken (binnen de jeugdzorg)?, waardoor wordt het erger, wat zou je wél willen?. Zou je het daar over kunnen hebben met de betreffende persoon van de jeugdzorg?

Ik ondersteun de mening van hatefukk (y)

leven is erg, maar niet kunnen sterven terwijl je er bijna om smeekt is nog erger

maar daar heeft mevrouw de topicstarter niet veel aan...dussuh

Als je echt er voor kiest om te willen leven, moet je openstaan, je open stellen. Allereerst voor de hulpverleners en gezien je leeftijd is het ook verstandig hetzelfde bij je ouders te doen.

Als je motivatie hebt om beter te worden, is er een mogelijkheid. Neem deze mogelijkheid en ervaar later de wonderen die deze beslissing met zich meebrengt.

Een vriendin van mij heeft hetzelfde 'gehad' als jij nu... het ging echt van slecht naar nog slechter en veel mensen hadden er op een gegeven moment geen hoop meer in dat het ooit nog helemaal goed zou komen. Toch is dat gebeurd. Ze heeft een jaar in een psychiatrisch centrum gezeten en ze heeft daar echt zo ontzettend veel geleerd. Ik durf zelfs te zeggen dat het nog beter met haar gaat dan voordat ze depressief werd, ik ben daar echt zo blij om.

Nouja, misschien heb je hier verder niet echt iets aan, maar ik wil alleen even zeggen dat de mogelijkheid tot verandering er is. Maar je zal het wel eerst zelf echt moeten willen: je moet er aan willen werken, ervoor vechten. En dit klinkt misschien cliche, maar het leven heeft nog zoveel meer te brengen, naast de rotte dingen, zijn er ook heel veel mooie dingen. Vergeet dat niet.

Sterkte in ieder geval

Heyy,

Om maar te beginnen met een algemeen zinnetje... Wat leven we in een rotmaatschappij.. en dan bedoel ik niet de posters hier.. maar vele andere mensen.. Die niet eens anderen in hun waarde kunnen laten... :mad:

Maar goed.. ff ontopic

Meisje.. (sgoolgirl14) je staat nog aan het begin van een leven wat weliswaar getekend word door je nu al veels te volle verleden maar probeer dit toch een plaatsje te geven. Praat erover.. Praat erover.. Praat erover.. Als je het niet bij jeugdzorg kwijt wilt.. Mail dan met iemand.. Hier van het forum of iemand die je vertrouwd want echt.. dat helpt!!.. Goed dat je je topic plaatste.. Om toch nog even op de zelfmoord terug te komen:

Het is niet terug te draaien..

Zelfmoord is een definitieve oplossing voor een tijdelijk probleem.

voor 90% van de gevallen wel jah..goeie opmerking Dhr Hee Kay (y)

Bij mij niet.
Het is niet tijdelijk, het speelt al me hele leven.
Ik heb ouders die me gevangen houden en me geen vrijheid geven en mijn moeder die alleen maar verdriet om mij heeft.
Ik ben zo belachelijk, ik doe alles fout en niks goed.
Ik doe ook voor de rest in mijn leven geen nuttige dingen.
Social kom ik wel volwassen over tot de meeste mensen, maar het lijkt wel of ik de tijd 14 t/m 18 heb overgeslagen terwijl dat juist een van de leukste momenten van je leven zouden moeten zijn.
Het klinkt misschien raar, maar ik geef me ouders hiervan de schuld volgens mij komt dat ook een beetje door mijn psycholoog.
Maar het heeft ook veel met mijzelf te maken, maar op dit moment zijn het mijn ouders.
Ik ben moe, moe en nog eens moe.
Alles wat ik doe ga verkeerd, alles wat ik doe is verkeerd, alles wat ik zeg is verkeerd.
Ik ben liever niet thuis, maar heb bijna nergens anders om heen te gaan.
Ik weet het echt niet en het houd me eeuwig bezig en als ik probeer te ontsnappen van het feit dat ik het anders wil ontstaat er alleen maar verdriet omdat ik het anders wil.

@ l00k at me:
Je moet eens serieus gaan werken aan je zelfbeeld. Hoe kom je er ooit bij dat alles wat jij doet toch wel fout gaat? Dat heb je zelf in de hand en bovendien kijk je er als je jezelf zo ziet helemaal fout tegenaan.
14-18 jaar is niet altijd de leukste tijd uit iemands leven. Het kan wel zo zijn, omdat mensen op die leeftijd dingen gaan ontdekken en nieuwe dingen uit gaan proberen, maar het is over het algemeen ook een erg moeilijke tijd vanwege de puberteit en nieuwe, soms te zware verantwoordelijkheden.

Ik heb geen zin in lieve, troostende woordjes. Trouwens, het zou bij jou toch niet helpen. Alles wat ik kan zeggen is dat ik bewondering voor jou zal hebben als je jezelf hieruit weet te werken. Veel meer bewondering dan als je zelfmoord pleegt. En zo zal je ook tegen jezelf aankijken.

Toch vergis je je in een aantal dingen. Dat nu alles superslecht gaat is voor jouw een feit, maar daar kan verandering in komen. Hoe alles nu thuis gaat is de situatie van nu, je kent het ook niet anders, dus denk je dat het ook nooit anders zal worden, maar dat is nog maar de vraag.

Voor de rest doe je niet alles fout, lukt het om je tanden te poetsen? schoenen aan te doen? Haar in model te brengen? Uit een beker te drinken? Zoja...dan doe je niet alles fout, ookal zijn dan maar kleine dingen die van geen belangen hoeven te zijn, toch doe je ze goed.

Ik zelf ben liever ook niet thuis, maar ik heb weinig of eigenlijk geen andere plaatsen waar ik terecht kan. Zoals ik het zie is voor mij een opname de beste oplossing, maar mijn psychiater heeft dat idee voledig de grond ingeboord vanmiddag. Hij vind studeren een vereiste voor mijn leven, maar ik denk dat ik daarvoor te weinig controle over mijzelf heb en binnen de kortste keren onder een trein lig. Hoe het nu verder moet weet ik helemaal niet, wordt alleen steeds moeilijker en moeilijker