Schrijversleed...
 

Schrijversleed...

Laat me schrijven over verloren zielen,
Die zijn zoals de ziel die ik verloor.
En geef gehoor, aan wat mijn woord is.
Luister naar de onbesproken zinnen.

Van een gebed buiten kerk en klooster,
van woorden, drogend op papier.
Zie hier, de pen die ik vermoorde.
Buiten woorden kan ik niet winnen.

Op de een of andere manier denk ik tijdens het lezen: Goed! Maar tegelijkertijd zegt mijn gevoel, dat er iets in mist. Het vastklampende effect dat jouw gedichten normaalgesproken op mij hebben, voel ik hier niet zo.

Ik vind het een mooi stukje schrijfsel:), gewoon goed verwoord.(ook al moet ik evn in het ritme komen)

Ik vind het mooi maar krijg bij de laatste zin het gevoel dat die niet erbij hoort. Let wel, dat zegt mijn gevoel, mijn verstand zegt iets anders :D. Ik heb het idee dat er iest anders moet staan.

De woordkeuze vind ik hier echt goed. En dat van die laatste zin komt misschien omdat de ene laatste zin al een beetje aflopend klinkt.

Dat heb ik dus ook.. Hij raakt me niet ofzo..

Nee maar ik vind hem mooi en de woordkeuze goed enzo, en toch dwarrelt mijn gevoel daar tussendoor met dat er iets anders hoort, heel vaag...