dingen loslaten
 

Well, een vriend van mij heeft ongeveer 6 maanden geleden nu zelfmoord gepleegd. In het begin voelde ik niks, leegte. Daarna verdriet, soms boosheid. Ik dacht dat dat nu wel over zou gaan, maar het wordt steeds erger. Ik krijg haast het idee alsof ik niet zonder hem kan leven. Als ik bij andere jongens ben krijg ik haast een soort schuldgevoel, alsof hij niet wil dat ik dat doe. Soms denk ik dat ik liever dood ga om hem nog eens te zien dan te blijven leven en zo lang te moeten wachten tot ik hem weer kan zien (ik geloof dat als ik dood ga ik hem weer tegen kom, namelijk). Ik mis hem zo verschrikkelijk, ook doordat ik niet echt goed afscheid van hem heb kunnen nemen, we zijn bijna met ruzie uit elkaar gegaan.
Ik kan hem en de gevoelens er om heen dus niet loslaten. Ik weet ook wel dat het allemaal moet slijten, dat ik af moet wachten en al, maar ik ben zo bang dat ik op een gegeven moment het niet meer zie zitten, dat ik hem zo erg mis dat ik niet kan wachten totdat ik dood ga.

heey lieve meid,

wat erg voor je dat die vriend zelfmoord heeft gepleegd!
echt heel logisch dat je je daar rot om voelt, dat is niet zomaar iets.

ik ben zelf niet gelovig, maar ik zal me proberen in jou te verplaatsen.
Je moet iig geen zelfmoord plegen om dan weer bij hem te kunnen zijn. Ten eerste GELOOF je dat als je dood bent hem weer ziet, het is dus niet iets wat zeker is. Ik begrijp dat je hem mist, dat begrijp ik heel goed zelfs.... maar als je het leven vergelijkt met de dood, dan leef je toch eigenlijk heel kort. Denk eens aan al die eeuwen die (neem ik aan) nog voorbij gaan terwijl jij al dood bent. Als je echt gelooft elkander weer te zien, als je dood bent, heb je dan eeuwigheden. Probeer je dan daar iig aan vast te houden, en nu te blijven leven.

Je moet je ook cker niet schuldig voelen als je met een andere jongen omgaat. Ik denk niet dat die vriend van jou dat erg zou vinden. Vond hij het irl erg als je met anderen jongens omging (btw, het was toch een vriend niet jou vriend, als je begrijpt wat ik bedoel?!)

Meis, hoe hard het ook klinkt, hij is dood, NIET jij.
Jij moet verder gaan met je leven en er wat van maken.
wat jij denkt, dat hij het misschien niet leuk gevonden zou hebben als je met andere jongens staat te praten... ik denk dat hij juist wilde dat je gewoon verder ging met je leven! Hij was toch een vriend van je...?! Vrienden gunnen elkaar het beste hoor! dus jou ook...

Meis, nogmaals, ik begrijp dat dit heel en heel moeilijk voor je is, en als je er niet alleen uit kan komen raad ik je toch aan (als je dat niet al doet) eens met een vertrouwenspersoon / maatschappelijk werkster / psycholoog te gaan praten. Deze kunnen je helpen met het verwerken van zijn dood...

heel veel sterkte!!
knuffel wendy

dankjewel dat je zo meedenkt :)

Ik ben zelf ook niet gelovig, ghe nee. Ik hoop inderdaad alleen dat ik em dan tegen zal komen, als ik dood ben. Het is ook niet zo dat ik heel veel denk aan zelfmoord, ik weet zeker dat ik dat nooit zal doen, maar omdat ik hem zo erg mis ..

Het is gewoon zo dat mn leven steeds meer lijkt te draaien om het missen van hem, ik denk steeds maar dat ik hem mis, dat ik hem wel zien.

Het is wel mijn vriendje geweest. Niet heel lang, maar toch. 2 dagen nadet het uit is gegaan (ik had iets heel stoms gedaan, vandaar dat het uit ging) heeft hij zelfmoord gepleegd. Ik voel me er niet schuldig over, omdat ik weet dat het niet mijn schuld is, hij is gesprongen, niemand anders, maar toch is dat soms even moeilijk om te bedenken.

En dat hulp zoeken, iedereen zegt altijd dat dat helpt, maar ik heb al eens met zo'n psychologenmevrouw gepraat en daar had ik niks aan. natuurlijk zijn ze niet allemaal hetzelfde en kunnen ze mensen best helpen, maar ik kom er toch liever alleen uit, pas als ik echt rare dingen ga doen/denken zal ik daar eens aan denken.