[Verhaal] Dagboek van een Engel
 

Niet alle dagen zijn gelukkig. Zelfs niet voor een Engel. Of misschien juist niet voor een Engel.

Vandaag was ik in het ziekenhuis op ziekenbezoek. Ik had een bloem bij me. Geen echte, dat mag niet op de I.C, maar hij was toch mooi.
Ik ging op zoek bij een meisje. Een meisje van 19. Ze heeft kanker en gaat binnenkort dood. Ik zal er maar niet omheen draaien.
Ze is mijn beste vriendin. We vertellen elkaar doorgaans alles, al heb ik haar nooit verteld dat ik een Engel ben.

Ze was heel bleek toen ik binnenkwam. Fluisterend zei ze gedag en om de serene stilte niet te verbreken fluisterde ik terug.
Ik kustte haar op beide wangen en fluisterde dat ze er verdomd goed uit zag. En het was me weer gelukt; ze grijnsde. We keken elkaar recht in de ogen en op dat moment was dat genoeg.
Maar toen zocht een traan, afkomstig uit haar oog, zijn weg naar beneden. "Ik wil niet dood."
Ik keek haar nog steeds recht aan toen ik vroeg waarom ze dan niet dood wilde.
"Ik ben bang. En ik weet de weg niet."
"Ik zal elke dag een kaars voor je branden, zodat je wat kunt zien mocht het erg donker zijn. En ik weet zeker dat, als je verdwaald, een Engel je de weg zal wijzen."
Alhoewel ik graag sterk wilde zijn, voor haar, kon ik niet voorkomen dat mijn stem trilde.
Er stonden nog steeds tranen in haar ogen, maar de bekende spot weerlonk alweer in haar stem toen ze vroeg of ik serieus in Engelen geloofde.
Ik zuchtte diep, "Ja", en toen ze me aankeek met een blik vol spot lachtte ik opeens weer: "Ik kan het toch ook niet helpen?"

Het was een tijdje stil. Ik was op haar bed gekropen en zat in kleermakerszit op haar voeteneind. Beiden namen we de persoon tegenoverons in ons op alsof we de ander voor eeuwig in onze gedachten wilden prenten.
Natuurlijk moest ik de stilte verbreken.
"Wat denk jij dan dat er is na de dood?"
"Daar wil ik het niet over hebben". Ze keek koppig.
"Je begon er toch echt zelf over..."
"Vertel me wat er allemaal gebeurd buiten het ziekenhuis." Haar stem trilde, maar zo snel laat ik me niet uit het veld slaan.
"Ik denk niet dat het erg is om dood te gaan. Ik word in ieder geval niet ongelukkig of verdrietig bij de gedachte dat ik op een dag zal sterven."
Ze huilde nu echt. Tranen stroomden over haar wangen.
Er sprak zoveel wanhoop, angst, verdriet uit haar houding dat het me pijn deed.
Terwijl nu ook bij mij de tranen het verloren van de zwaartekracht, pakte ik haar hand en deed een laatste bekentenis.
Een glimlach brak door en ik zag aan haar dat ze me geloofde.

Hand in hand liepen we het ziekenhuis uit, de ziekte achterlatend in het bed. In mijn park zaten we met blote voeten in het gras.
Niet veel later werd ik omringd door het verdriet van de levenden.

Dit is een verhaal dat eigenlijk bij een 'serie' hoort, maar zelf vind ik dit tot nu toe de mooiste... Het park waarnaar verwezen wordt in de laatste alinea is een begraafplaats waar de ik-persoon werkt, alleen is het een begraafplaats die veel wegheeft van een park.

mooooooooooooooooi :D
Zeker weten, echt heel mooi!

is het niet het voeteneind, in plaat van haar voeteneind?
Jah, ik had geen commentaar, dus ik moes toch wat verzinnen :rolleyes:

wouwwwwwwww dis echt vet mooi man

je hebt gelijk, anders zou het over haar voeten gaan en dat klopt dus niet :)

verder bedankt voor de positieve reacties :):D

Mooi! (y)

Wow, dit is echt een van de betere verhalen hier. Heel knap hoe je met weinig woorden veel kunt zeggen!

Ik zou graag de rest willen lezen als dat zou mogen. Als je het niet wil posten, zou je het dan prive naar me kunnen sturen? (Als je het wilt!)

wow echt leuk dat ik zulke positieve reacties krijg! had ik eigenlijk niet verwacht :).

maar als je meer wilt lezen, het meerendeel heb ik op mijn homepage staan (ik moet het nieuwste deel nog op inet zetten):

http://hosting.downloaden.com/amusing/Engel.html

"Vertel me wat er allemaal gebeurd"
GebeurT

Leuk geschreven. Je vertelt het verhaal mooi. :)

Wow, echt geweldig mooi! Werd er helemaal stil van, zeker toen ik de rest las op je homepage. Echt super goed van je! Vooral mee door gaan zou ik zeggen....

ik heb weer een nieuw verhaaltje erbij. Maar ik weet het zelf niet echt. Ik wilde een x een stuk schrijven waar niet de dood in centraal staat, mar ik weet niet, vind het zelf niet echt denderend. Dus meningen (en evt adviezen :)) zijn meer dan welkom.

Vandaag is niet de dood, maar het leven een keer aan de beurt.
Alhoewel ik ook de dood iets moois vind, kan ook het leven mij met vreugdevolle energie vervullen.
Bij ons op de begraafplaats is de urn van een vrouw begraven. Ze was nog maar in de veertig toen ze, twee jaar na haar man, stierf aan de verwondingen van een auto-ongeluk. Ze liet een dochter van 20 achter.
Sinds de crematie drie jaar geleden komt die dochter wekelijks het graf van haar moeder bezoeken. Ik heb veel gesprekken met haar gehad, de afgelopen jaren en ik heb haar geestelijk ontzettend zien groeien.
Na de dood van haar moeder was ze psychisch de weg kwijt. Ze wist het niet meer, begreep het leven niet langer. Maar rijdens onze gesprekken merkte ik dat het langzaam maar zeker beter met haar ging. Ze werd sterker en kreeg weer hoop.
Ruim een jaar geleden trouwde ze en niet lang daarna raakte ze in verwachting. En vanmorgen bracht ze voor de eerste keer haar dochtertje mee naar het graf. Het kind draagt de naam van haar oma. Ze straalt zoveel levenskracht uit, ze omarmt het leven uitbundig en maakt dat haar moeder dat ook doet. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik ze samen zag staan. Sommige dagen stromen over van leven en vreugde, je moet het alleen willen en kunnen zien.

dus. wat vind men er van?? Zelf heb ik enigzins het gevoel dat het een beetje té is. Ik kan het niet goed uitleggen. Dus kom maar gewoon op met de kritieken :);)

"als je verdwaald"
verdwaalT

;)

Verder erg mooi... De gevoelens vind ik goed omschreven :)

Echt mooi geschreven, tweede stuk vind ik ook zeker goed! Heb geen commentaar eigenlijk :)
Ik kreeg gewoon bijna kippenvel bij het lezen... Doe je goed!
Ik ben wel benieuwd naar meer, en ga dan ook zeker even op je site kijken :)

(y)

bedankt nogmaals voor de positieve reacties allemaal :)

ben in mn hoofd al weer hard bezig met nieuwe verhalen....

heb net ff op je site je verhalen gelezen... ik vind het echt lijken alsof je meekijkt in de dagelijkse gebeurtenissen van een engel... echt GOED!!! *klapt en wil graag meer*

liefs Maeglin