onwerkelijk
 

Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden. Alles voelt de laatste tijd verschrikkelijk onwerkelijk aan. Ik heb het idee dat ik alles en iedereen om me heen zelf in mijn fantasie heb geschapen en eigenlijk helemaal alleen ben. Mijn lichaam lijkt niet meer bij me te horen , mijn ziel lijkt er los van te staan en ik lijk vaak op de 1 of andere manier uit te treden en vervolgens van bovenaf naar 'mijn' wereld te kijken en dit komt allemaal heel vervreemd over. Ik weet ook niet meer wat ik precies zeg en wat ik enkel denk .
Dit klinkt misschien allemaal wat warrig , maar herkent iemand dit? En heeft iemand enig idee hoe er mee om te gaan ?

mjah ik herken het zeker, als ik op straat loop of fiets denk ik dat ik in bed lig te slapen en het verschil tussen werkelijkheid en slaap is voor mij nog zoekend oid:confused:...

ik weet er niet mee om te gaan, want door de gevoelens die ik heb als ik twijfel of ik nou echt op straat loop of veilig in mijn bed lig maakt me schrikachtig en redelijk bang...

ken et gevoel wel ja......, maar op zich voelt het wel goed.., dus ik laat het maar een beetje. Zal wel zo horen :D

Dat herken ik wel een beetje ........alles lijkt 1 grote droom.

Ik herken het wel een beetje ja, ik heb het soms. Maar wat je er aan kan doen ik weet het niet. Ik heb wel eens dat ik niet meer weet wat ik doe of denk, maar dan word ik soms weer een beetje wakker geschud ofzo, ik weet ook niet wat je er aan kan doen...

wow.. meer mensen hebben dit dus.. ik heb het soms ook dan ga ik echt aan mezelf en aan alles twijfelen..

word de laatste tijd wel minder dat ik het heb

ik ben dus niet de enigste , alleen heb ik het voortdurend.
idiote vraag misschien , maar kan een persoon aan mij bewijzen dat hij/zij geen hersenschim is?

Off; gefeliciteerd! xxxx

*schrik* Amai, zoveel mensen die het ook hebben, ik dacht dat dit eerder uitzonderlijk was.

Ik heb het dus ook (in perioden), dan weet ik niet meer of ik dat nu gezegd heb of niet, of ik het gedroomd heb of ik het nu enkel zitten denken heb....
Het gevoel alleen te zijn het ik dan ook eigenlijk. Het is net alsof ik al dood ben en als geest naar iedereen zit te kijken.
Ik zit dan ook wel veel te dromen en zo...mensen moeten me meestal een paar keer roepen voor ik reageer.
Misschien is het wel omdat ik me niet zo lekker voel in me vel, geen behoefte heb aan gesprek en met (onbewust) terug trek in mijn eigen wereldje, zoals ik als kind al deed.
Als kind had ik dan perioden (weken) dat ik met poppetjes, lego (zoiets) een eigen wereldje had gemaakt en daar 's morgens vroeg mee begon te spelen en te fantaseren tot 's avonds laat.
(en dit mag je letterlijk opnemen).

Ik weet ook niet wat je eraan kan doen.

had 't woensdag nog...liep door de stad en het leek net of ik de enigste was die daar door een lege stad liep, maar waren toch wel paar honderd mensen aanwezig :confused:

Ik heb het een hele tijd gehad en wist niet wat ik moest doen, ik had er met een vriendin over gesproken en zij had net hetzelfde! :eek: We hebben onze ervaringen gewisseld dan is het nog een eindje gebleven maar als je der niet echt op denkt dan gaat het wel over, bij mij toch :o , sterkte!

nu ik erover nadenk idd, misschien is het wel iets van 'dromerige typjes', ik 'dagdroom' meestal, en ik zit met mijn hoofd ook altijd ergens anders dan waar ik werkelijk ben, wat me dan weer confused, omdat ik dan niet zeker ben of ik nou daar ben of in dat plekje in mijn hoofd zeg maar...

en zoals mijn moeder altijd zegt; bijna alles wat je meemaakt doormaakt is heel normaal, zo zie je maar hoeveel mensen hier er 'last' van hebben...