Niet meer door kunnen gaan
 

Het gevoel dat je niet meer kunt! 't is niet zo dat je dood wil, maar je wil gewoon niet meer verder. Het is te veel geworden. Je valt uit elkaar, je hebt het gevoel dat je nog maar een centimeter van de afgrond af staat en je wankelt... . Jezelf pijn doen. Jezelf haten omdat je depri bent!
Wie herkent dit? Hoe probeer je jezelf vast te houden als het ware? Hoe vergeet je alles? (al is het voor maar een moment)

Hoe? :(

Ken het gevoel. Ik weet het ook niet. :(

Ik ken het gevoel wel, heb er echter al een tijd geen last meer van gehad. Eigenlijk is alles relatief, een mens is wat hij / zij denkt.

Dus als jij denkt dat je voor de afgrond staat, dan sta je er ook kort voor, zo lijkt het althans .. maar het hoeft niet zo te zijn in werkelijkheid.

Wat mij helpt, is altijd de gedachte dat dingen kunnen en zullen veranderen. Maakt niet hoe je ervoor staat, hoe onmogelijk het ook lijkt, vaak is er toch een oplossing.

Maar ja, ik praat hier wel een beetje aan mijn mond voorbij, aangezien ik de ernst van de situatie niet bevatten kan. Daarom rest mij de vraag: waarom voel jij je zo?

Ik las op het L&G forum al dat je last had van vermoeidheid, maar deze kan natuurlijk ook psychische oorzaken hebben :/

Dat heeft mij een tijd ook geholpen maar daar geloof ik nu niet meer in. Zodra het weer goed is gaat het weer mis.
Ik heb veel dingen meegemaakt in m'n leven die ik allemaal verdrongen heb en u komt alles weer in een keer terug (de herinneringen en gevoelens), bovendien gebeuren er vele dingen op dit moment. Alles bij elkaar opgeteld is het gewoon TE veel! Ik voel me schuldig voor dat depressief zijn omdat ik weet dat er andere mensen zijn die het veel slechter hebben dus vind ik mezelf ondankbaar. Maar toch, dat gevoelis niet weg te krijgen
Heeft het waarschijlijk ook!
Dank je!

Hey meissie,

Damnzzzz...wat maak je jezelf het ook moeilijk. Vat dit niet verkeerd op want het is niet verkeerd bedoeld. Ik kan echt wel begrijpen in wat voor situatie je zit; heb er zelf ook in gezeten. En hoe je je woorden gebruikt (ik weet natuurlijk helemaal niet wat er is), merk ik gewoon iets: zo dacht ik eerst ook. Ik kan je natuurlijk niet helpen, ik ken je niet en weet niet wat er met je is. Maar een ding moet je wel onthouden: je kunt het niet alleen. Ik weet dat je internationalist hebt, alleen als jullie samen het niet meer op kunnen lossen moet je wel uitkijken dat je elkaar niet in een gat trekt. Ik zeg niet dat jullie dat doen:" ik wil je alleen waarschuwen. Zet de dingen eens een keer op een rijtje en denk eens rustig na over wat je nu wil in je leven. Zeg niet dat alles kut is want er zijn goede dingen en aan die dingen moet je je vast houden al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Neem rust en tijd om na te denken. Zulke dingen los je niet vanzelf op. Daar heb je tijd en steun van anderen voor nodig. Wil niet alles tegelijk maar ga stap voor stap. Dan kom je er wel, hoe uitzichtloos het nu ook lijkt. Heb vertrouwen in jezelf en zoek een puntje waar je je op kan concentreren zodat je een beetje moet kan verzamelen. Lukt de eerste stap? Dan heb je al veel meer moed voor de tweede. Lukt de eerste stap niet? Jammer dan en gewoon doorgaan! Het klinkt allemaal makkelijk maar het is wel zo... heel veel succes meissie!!!

Ook dat is relatief. Op het moment dat je zo begint te denken, zul je bij elke kleine tegenslag denken dat "het weer mis" gaat..

Hmm, mjah dat is vervelend natuurlijk. Soms lijkt het inderdaad alsof alles iemand tegenzit, maar ja .. je hoeft je er daardoor nog niet schuldig over te voelen.

Er zijn altijd mensen met die het slechter gaat, je leeft dan ook in een subjectieve realiteit. Wat voor jou erg is, ervaart een ander misschien als bijzaak en vice versa.

Geven mensen soms misschien aan dat jij je aanstelt? Dat is namelijk vaak een oorzaak van het schuldige gevoel..

He Iotje!
In die ene periodes dat ik depri was pakte ik altijd pen en papier en probeerde ik altijd te verwoorden wat mij dwars zat (in dichtvorm). Want als je psychische problemen kan verwoorden is het vaak makkelijker om ze te verwerken.
Verder weet ik even niks te schrijven behalve VEEL STERKTE !

Héééél herkenbaar!
Ik kan heel goed met mijn moeder praten en we hebben het er over gehad (allebei janken natuurlijk :D)
En zij heeft dingen gezegt die ik als ik depri ben tegen mezelf zeg:
Je hebt nu genoeg meegemaakt! Het kan bijna niet erger!
Nu moet je alleen de kracht nog vinden om voor je geluk te vechten.
Het komt wel meissie!
Positief blijven denken!
5 jaar hebben we in de shit gezeten en nu is het voorbij we gaan er samen wat moois van maken enzo.
En dat zegt ze dat alles wel weer goed komt enzo.
Dat vond ik heel lief en ik denk dat iedereen iemand nodig heeft die je moed inpraat en zulk soort dingen zegt.
Een positief iemand om je heen.
En op momenten bijvoorbeeld als ik helemaal dubbel lig met mijn vriendin dan vergeet ik alles eventjes, en als ik uitga wil ik het ook nog weleens vergeten.
Ik probeer zo min mogelijk alleen op mijn kamer te zitten want dan ga ik er steeds meer aan denken en me nog kutter voelen enzo.
Ik weet eigenlijk niet echt een zinnig advies...
sorry

sterkte!!!

Dikke Zoen

mmm.

Zusje, je moet niet zo verdrietig zijn.
Er zijn genoeg redenen om je kut te voelen
maar er zijn gelukkig ook genoeg redenen om blij te zijn.
Het ligt volledig aan jezelf om te bepalen welke te negeren.
Ik weet dat het soms ook niet te negeren is en dat je je
dan gewoon te kut voelt en er niks meer aan kan doen.
Ik kan je in ieder geval wel zeggen dat het mischien ook iets te
maken kan hebben met de hoeveelheid wiet die je de laatste tijd
rookt.

Anyway, alles komt uiteindelijk wel weer goed.
And Iluvyoualways...;)

Het leven is niet altijd even makkelijk. In de ene periode maak je veel mee en heb je een rotperiode, in de andere periode ben je weer zielsgelukkig. 't Is nu een kwestie van doorzetten en je problemen oplossen. Je hebt het over dingen die steeds terugkomen, dingen die je niet verwerkt hebt. Die komen steeds terug juist omdat je ze niet verwerkt hebt. Probeer manieren te vinden om die dingen wel te verwerken, zorg dat je eroverheen komt. Als die pijn verwerkt wordt, kun je verder met je leven. Ik weet niet wat het allemaal precies is, en dat zijn mijn zaken ook niet, maar hoe erg het ook is, tijd kan de wonden helen. Het gaat natuurlijk niet vanzelf. Die oude herinneringen kun je niet verdringen, dan blijft het je achtervolgen. Je zult er dus m.i. over na moeten denken, erover praten, en oplossingen moeten vinden voor de problemen die er zijn. Is heus niet makkelijk, maar je kunt het. Zolang je die strijd niet aan gaat blijf je op dat randje leven, zo niet kun je nog wel 'ns van dat randje afvallen en van kwaad tot erger komen.

je gevoel ken ik. het is maar hoe jouw karakter is of je je ergens aan vast kunt houden. dat is heel erg moeilijk. wat ik zelf doe is als ik het echt niet meer red dan bel ik een vriendin op om te vragen of we een paar dagen later wat gaan doen en dan heb je die dagen die daar tussen zitten iets om je aan vast te houden. bij mij werkt het!!!!

Hey, meissje, wil je me alsjeblieft bellen als je je zo voelt? We moeten weer eens met z'n 2en de stad in. Ik hou van je....

Kus, Jet