Verhaal, nog geen titel
 

Zachtjes aaide ze het witte bobbeltje van het litteken op haar pols. Voorzichtig bracht ze het dichter bij haar gezicht en rook eraan. Het rook naar niets, het smaakte ook naar niets. En toch was het prettig zo, het was van haar!
Lisa bekeek het nog eens aandachtig. Ze vond dit litteken mooi, veel mooier dan alle andere. Een paar dagen geleden was het kleine, roze plekje gestopt met jeuken. Het was zo gezegt 'genezen'. Nu was er alleen nog een wit boobeltje over in de vorm van een half maantje.
Ze aaide het plekje, wat haar zo dierbaar was. Net als alle andere littekens. Ze dacht aan de heerlijke pijn, de opluchting. Dat was van haar...
Lachend dacht ze na over de dwazen die er alles aan deden om aan hun onsierlijke plekken af te komen. Elke oneffenheid, pigmentvlek, bult, wiltgroei of wat dan ook moest vakkundig chirurgisch worden bewerkt. En dat natuurlijk op aanraden van een of ander dom damesblad.
Oh, nee, dit alles bij Lisa niet, bij Lisa moest het blijven! Het was van haar! Van haar alleen!
Lisa's littekens.
Oh nee, nu deed ze het weer! Die klojo van een De Vries had het er nog zo ingeramd.
Ze mocht zichzelf niet beschouwen als een derde persoon. Ze was ... IK! IK! Ik.. ik...ik...
Jeetje wat deed dit pijn, vreselijk pijn. Alsof ze zichzelf in stukken sneed. Meteen kromp ze ineen een de onzichtbare hadn maakte zich weer klaar om haar te slaan. Behoedzaam richtte ze zich op en haar rechterhand tastte automatisch naar het litteken op haar pols. Het was zo'n vertrouwd gebaar. Lief litteken...
Ze kon het niet laten, ze moest er wéér aan ruiken. Hmm... ze rook Lisa...
Het plekje was nog zo mooi roze van kleir. Veel mooier dan de rest van haar lichaam. Dat had geen kleur. Haar huid was bleek en vaal. Maar het plekje op haar pols was mooi roze. Kleurboekenroze, marspeinroze, varkensroze, lipopenstiftroze, Barbie-roze...

Tafel is het dak en poten rond de mat zijn muren en op het rood zit ik.
Als ik niet blaas, blijft alles stil, komt niemand binnen, blijft de tafel mijn dak en mijn muren. Blijf ik de bol. Opgerold. Mijn armen en benen liggen in een knoop. Door mij. Lekker. Kunnen niet meer uit elkaar. Nooit meer. Ook niet door hem.
Ik bijt in mijn benen. Dan blijf ik wakker.
Ik proef mezelf. Ik bijt weer. Het maakt geen lawaai.
Ik duw mijn vuisten keihard tegen mijn ogen. Ik kan nu in mijn ogen kijken. Ik heb behangpapier vanbinnen. Sterretjes en strepen, maar ik kan ze niet volgen. Ze bewegen, lopen van me weg naar de hoek van mijn oog. Ik wil ze zien en vangen en duw nog harder met mijn handen tegen mij ogen. Het doet pijn. De sterren veranderen. Ze zijn soms licht, soms fel rood. Zo rood als de mat en het bloed op mijn benen.
Als ik mijn ogen opendoe, is alles groen.
Het dak van de tafel en de muren van de poten en de vlekken bloed op mijn been. Sssst. Stil. Ik moet stil zijn...
... want alles is groen.

Mooi, ik vind het altijd erg gaaf als je van die gedachten tussen je verhaal stopt. Je kan het blijven lezen en het is gewoon goed! (y)

Ik vind het erg goed, vooral dat laatste stukje en met name 'Tafel is het dak en poten rond de mat zijn muren en op het rood zit ik.' heeft in positieve zin bezit van mij genomen!

Wauw, dit is echt een gaaf verhaal....
Het is over een onderwerp geschreven waar ik ook vaak over schrijf, en in een stijl die ook zo graag zou willen bezitten. Dit zijn de verhalen die ik wil schrijven!!!
Ja, ik vind hem echt mooi...

Meteen kromp ze ineen een de onzichtbare hadn maakte zich weer klaar om haar te slaan
Dat klopt alleen niet helemaal

Echt heel goed!! :)
Wat Sustulum inderdaad al zei: die gedachtes er tussendoor zijn heel mooi. Ik vind het leuk om dat te lezen, want zo kun je je makkelijker in de hoofdpersoon verplaatsen.
Echt (y)!!

echt een vet mooi verhaal ik wil meer lezen.......snelllll

Ja, heb je eigenlijk nog meer geschreven want ik ben wel geïnteresseerd dan...:o

Wat leuk dat je met een vervolg komt!! Je schrijft echt geweldig!

Dankje, ik ga het ff typen..

Nou, hier komt het dan hoor:

De bekende golf van pijn kwam eraan. Pijn die haar optilde en op de grond gooide. Pijn als ongevraagde gast, vertrouwd maar niet gewenst. Pijn kon scheuren maken. Pijn kon krassen, net als op oude vinylplaten. Pijn kon loeien. Pijn kon tieren. Pijn trok uit alle macht de ziel uit je lijf. Pijn trok de mens eruit en duwde het beest door je strot. Het enige medicijn… was andere pijn.

“… Je hoeft niet bang te zijn, Wit Konijn. Ik zorg voor je. Ik doe je geen pijn. Ik wil je allen maar aaien. Je bent zo lief. Zal ik je wiegen? Voel maar, mijn armen zijn warm en zacht. Weet je wat? We spelen mamma en kind… Goed?… Ik was dan de mamma en jij was dan het kind en we woonden alleen in een huis aan de andere kant van de wereld en er was niemand die het slot van de deur kon opendoen en wij konden altijd naar buiten kijken door de vensters maan niemand kon naar binnen kijken en niemand wist dan dat ik al een kind had waar ik voor moest zorgen. En jij was dan het liefste en braafste kind van de hele wereld. Jij huilde nooit en was alleen maar zacht…”

In haar roze nylonshirt liep Lisa naar de werkplaats.
Ze hoestte; ze had te snel de stiekeme sigaret opgerookt die ze van Tessa had gebietst. In ruil voor drie nagerechten. Maar eigenlijk wilde ze helemaal niet roken.
Tessa was moddervet en zou een moord doen voor die vieze, fletse puddinkjes. Lisa had een vreselijke hekel aan nagerechten. Zeker pudding. Ze was er vies van.
Haar gummi voetstappen klonken kleverig. Haar rechtervoet kwam steeds op de witte tegel, de linker op de zwarte. Konden ze in dit zothuis geen effen kleur leggen?! Verdomme! Die zwart-witte tegels riepen dwangmatigheid op. Altijd weer, bij elke stap, voelde ze het wit onder haar rechtervoet, het zwart onder haar linker. Aan het einde van de gang leek het alsof haar linkervoet het zwaarste woog. Ze had al geprobeerd om anders te lopen, met kleine, vinnige pasjes, maar ze kreeg er kramp van. En als ze grote stappen nam, raakte ze buiten adem.

Vervolg??? waar is het eerste deel dan?

Ik vind het ook een heel goed verhaal. Mooie, 'clickende' vertelstijl. Het 'past' gewoon allemaal in elkaar. Prachtig.

Het eerste deel is mijn eerste bericht, het tweede deel het bericht voor jouw bericht.
Ik had Riconoscente al verteld dat ik een vervolg aan het schrijven was...

(y) Je schrijft erg leuk! :)

ik vind dit een erg mooi verhaal en het is herkenbaar :)

:confused:

dat is doodgewoon overschreven van het boek "de moedervlek" van Kristien Dieltiens... alleen heb je de naam Sara vervangen door Lisa...

Foei! Jij stout meisje!