terugkerende ellende
 

2 jaar geleden heb ik me een hele tijd heel somber gevoeld. Ik voelde me echt heel ongelukkig en was heel onzeker over mezelf. Toen het zomervakantie werd besloot ik dat ik heel veel af moest vallen. Ik heb mezelf toen helemaal uitgehongerd. Later ben ik daar gelukkig weer mee gestopt. Het schooljaar dat daarop volgde ging het eigenlijk heel goed met me. Ik kon ineens veel beter voor mezelf opkomen en was minder onzeker. Maar aan het eind van dat schooljaar ging het ineens weer heel erg achteruit. Ik haatte mezelf ineens weer! Ik ging mezelf weer uithongeren en voelde me echt vreselijk. Dit hele schooljaar is dat gevoel gebleven en lijkt het alsof ik gevangen zit in mezelf. Als ik iets wil zeggen komt er gewoon niets zinnigs uit mijn mond en heb ik het gevoel dat ik gewoon totaal nutteloos ben. Ik heb hier zoveel last van dat het me niet eens lukt om een normaal leven te leiden zoals leeftijdsgenoten dat doen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.

Misschien kun je hulp zoeken, iig iemand om mee te praten, kan ook één van je ouders, een broer of zus, een docent, oom of tante, vriend of vriendin of wat dan ook zijn. Ik denk dat je dan ook zult merken dat er meer mensen dit soort dingen mee maken. Als je jezelf uithongert is het zeker belangrijk om (proffesionele) hulp te zoeken.

dat 'terugvallen' herken ik zeker.
op het forum kwam ik het volgende zinnetje tegen:

'if you're going trough hell, keep going' (sorry voor diegene, maar ik vind hem echt zo goed. als je niet meer wilt dat ik ze aan anderen vertel moet je het zeggen... maar mij helpt dat zinnetje)

ofwel, blijf vechten, blijf doorgaan!
ik weet dat het niet makkelijk is, en ik herken het dan ook.
zoals leonoor zegt, zou je eens kunnen gaan praten met een prof.

-xxx- Wendy

Het leven gaat nu eenmaal niet alleen maar berg op, was het maar waar. In het leven zitten bergen en dalen, de ene keer gaat het goed, een andere keer gaat het klote. Dat is bij ieder mens zo, bij de één alleen wat extremer dan bij de ander en de één ervaart het anders dan de ander.

Het mooie van in een dal zitten is dan wel weer dat het daarna alleen maar beter kan gaan. ;)

Ik heb een aantal nare dingen meegemaakt dus het valt echt niet mee. Ik ben al in therapie voor mijn onzekerheid. En over het uithongeren durf ik niet goed te praten.

vandaar ook dat zinnetje ja.
@ snoops.
ik geloof best dat je nare dingen hebt meegemaakt.
ik wil dan ook helemaal niet overkomen alsof het niks is.
maarja, ik ben nou eenmaal ontactisch bezig vandaag :o

Zo bedoelde ik het niet hoor!

ook hiervoor oppassen:

Tuurlijk valt het niet mee, maar het is wel mogelijk. En als je al hulp hebt, dan ben je al op de goede weg. Misschien proberen om er ook met leeftijdsgenoten over te praten, dan zul je merken dat ook bij hen niet alles altijd zo soepel verloopt als je in eerste instantie misschien zult denken.

Ik denk btw dat je over dat uithongeren wel over 'moet' praten.
Hoe eerder hoe beter. Het wordt alleen maar moeilijker nl, denk ik.

Ik ben bang dat ik al in die spiraal ben terechtgekomen. Er hoeft maar iets naars te gebeuren en het gaat weer (n)

het vreemde is dat ik me steeds weer voor mezelf moet bewijzen om door te kunnen gaan.

Misschien proberen om er ook met leeftijdsgenoten over te praten, dan zul je merken dat ook bij hen niet alles altijd zo soepel verloopt als je in eerste instantie misschien zult denken.

Omdat ik mezelf al zo van hun heb afgesloten is dat ook geen makkie. Ik heb wel een goede vriendin waarmee ik erover praat maar ik wil haar ook niet steeds opzadelen met mijn ellende...

Ik zie mezelf ook nergens zeggen dat het een makkie is of zal zijn, ik zeg alleen dat ik denk dat dat goed/belangrijk is en waarom ik dat denk. Of en wat je er mee doet, moet jezelf weten.

Als je al in die spiraal terecht bent gekomen: zorg dat je er weer uitkomt. Klinkt nogal simpel en dat is het zeker niet, maar het is wel de enige manier. Waar een weg is naar beneden, is er ook weer één terug. Vallen is helaas alleen altijd makkelijker dan weer overeind klimmen en weer omhoog gaan.