scheiden is erger dan sterven
 

Partir, c'est mourir un peu: weggaan is een beetje sterven. Als je het goed beschouwt, is scheiden heel vaak erger dan sterven, dat wil zeggen: het zou vaak beter zijn dat de vertrekkende partij ongrijpbaar wordt door dood te gaan dan dat hij/zij ongrijpbaar wordt door (voorgoed) weg te gaan.

Waar of niet?

Hmm...Nee, ik vind van niet. Mijn vader is bij ons weggegaan en dat is klote, maar ik kan hem wel nog opzoeken zo vaak ik wil. Als iemand dood is, kun je hem/haar nooit meer zien.

Beetje loze stelling...

Is scheiden of sterven erg dan?

stel jij bent met iemand getrouwd en die persoon word gegijzeld... en de gijzelaars geven jou 2 keuzes:

1e keus: jij moet met je vrouw scheiden

2e keus: als jij geen keus maak dan,
word ze recht voor je ogen neer geschoten....


dan heb ik 1 vraag: welke zou jij kiezen?


btw...

stel je bent met iemand getrouwd en je gaat scheiden dan kun je ook 1 ding zeggen: ze was niet de ware...

Ik denk niet dat je dingen kunt vergelijken, het verlies van een partner (op welke manier dan ook) is voor iedereen verschillend en voelt voor iedereen verschillend.
Toch denk ik dat er wel een kern van waarheid in je stelling zit; in sommige gevallen zie ik dat.

Mijn oom is twee jaar geleden overleden aan kanker; vreselijk natuurlijk voor mijn tante, maar ze hebben rustig afscheid kunnen nemen, hielden tot de laatste minuut van elkaar. Mijn tante voelde ontzettend veel pijn en verdriet, maar de herinnering aan hem is een hele mooie. Ze heeft er vrede mee wat er gebeurd is, geeft het een plekje.

Maar stel nu (ik heb het over een vriendin van die tante) dat je man vreemdgaat? Je belazerd, bedriegt, achter je rug om, terwijl je van hem houdt? Je doet alles voor die persoon, en die persoon blijkt niet van je te houden en gaat bij je weg. Jaren heeft ze zich schuldig, verlaten, gekwetst, gepijnigd en belazerd gevoeld, vertrouwd niemand meer, zocht het probleem bij zichzelf (wat is er mis gegaan, hoe kan..) en eindigde bij een psychiater.

Het kan misschien aan de geestelijke toestand van die persoon liggen, maar in bovenstaand geval is de scheiding dramatischer als het overlijden. Er zijn alleen genoeg scheidingen waar men enigszins normaal uit elkaar gaat.

Trouwens; als iemand overlijdt troost iedereen de partner, maar als iemand belazerd word door zijn/haar parnter wordt er vaak gezegd 'ja ach die dingen gebeuren' :o

Scheidingen zijn te common geworden hier vrees ik (zeker in grote steden).. ik denk toch wel dat 70% van mijn vrienden gescheiden ouders heeft.

Jij benaderd t als kind zijnde, dat is denk ik niet waar de stelling over gaat; het gaat over partners. Voor een kind is het natuurlijk veel erger als een vader of moeder dood gaat, ipv als ze gaan scheiden.

Die andere partij is ook nog een mens, het lijkt me niet dat je die het aan wil doen te sterven, al hou je niet meer van hem/haar.

Sterven is erg, maar daar kunnen wij mensen niet aan ontkomen. Het overkomt je.
Scheiden is erger, want 1) je bent zo onverstandig geweest dat je een verkeerde of te impulsieve keuze hebt gemaakt, en 2) partners houden elkaar voor de gek. En dan 3) die arme kinderen...

Het gáát toch om de kinderen? Echtscheiding is één groot theaterstuk voor twee actuers over egoïsme en egocentrisme. Wie denkt er ècht aan de kinderen? Die worden met de verscheurende gevolgen geconfronteerd en moeten daar maar mee leven.
Om nog maar niet te spreken van de afschuwelijke situatie met de mogelijke nieuwe partners van hun ouders.

Uit deze reactie blijkt volgens mij dat je mijn stelling niet hebt begrepen.

Of de scheidende partijen trouwens nog mensen zijn, is me niet geheel duidelijk. Volgens mij zijn het geen mensen meer, maar ego's (die over lijken gaan).

Dit is een onzinnig dilemma. Maar goed, ik speel het spelletje mee. In dat geval zou ik met mijn vrouw afspreken dat we (voor de staat) zouden scheiden, om onmiddellijk na de vrijlating weer te trouwen. Die scheiding is namelijk slechts een formele, en zegt niets over de ware liefde.

1) In zo'n geval was het overlijden van de man een zegen geweest.
2) Ja, dat is een schandelijke concretisering van het gedoogbeleid.
3) Zou het zin hebben om er eens een heel hoog prijskaartje en nog een serietje maatregelen aan te hangen?

Mensen komen bij elkaar omdat ze iets voelden voor elkaar. Maar soms komen ze er nog wel eens achter dat de meningen toch te veel verschillend zijn. Tenslotte is er bij (bijna) iedereen zo dat mensen leren van hun fouten, dat is nou zo belangrijk als mens zijnde.
Meestal komen de kinderen er in zo'n huwelijk er nog wel bij. Maar stel je voor dat JIJ zo'n kind was die voortdurent tussen die ruzie zit. Je zou gek worden en denken dat JIJ de probleem bent van de ruzies. Dat kan onwijs slopend zijn.

Bij een scheiding zitten er juist meer voordelen aan dan nadelen. Meestal zie je dat de spanning heel snel wegloopt tussen beide partijen. En voor het kind is dat natuurlijk veel prettiger. Het zorgt alleen voor wat meer ademruimte. Dat is duidelijk voor alle partijen beter en denken daarbij ook duidelijk na over hun partner. Zo te zien respecteren ze elkaar dan ook, ze laten de moed zien dat ze zich zeker wel gewillig zijn dat ze zich toch willen scheiden van elkaar om elkaar te helpen uit de moeilijkheden te komen.

Zoals al bekend was, jouw stelling is makkelijk te begrijpen maar je 'verkracht' simpelweg gewoon de woorden van de anderen.


Ennne.... het zou toch al wel duidelijk hebben moeten zijn dat de meeste stellen die bij elkaar bleven uiteindelijk een vd 2 hen partner heeft vermoord?? Lees eerst de kranten.

NIETS is erger dan sterven. Sterven is gewoon datgene wat je zo lang mogelijk uit dient te stellen. En ik sluit me aan bij Darkened Sky.
Niet dat ik in zo'n situatie zit maar ik weet hoe het is om je verantwoordelijk te voelen bij dergelijke conflicten en hoe vervelend het is als je geen 'ademruimte' hebt.

En dat weggaan een beetje sterven is ligt aan de natuur van het trouwen. Als je trouwt en bij elkaar blijft dan is het gevoel van verliefdheid toch na verloop van tijd weg. Als je dan bij elkaar blijft dan wen je gewoon aan elkaar en is het normaal dat je je leven met diegene deelt. (en daarbij je enige echte vrijheid, je keuzevrijheid, inlevert). Als diegene die dan op die manier onderdeel van je leven is geworden verdwijnt dan lijkt me dat in 1e instantie wel een klap zijn. Maar als je dan in staat bent om die dingen van je af te zetten dan is het geen probleem meer, en in sommige gevallen mogelijk zelfs een opluchting.

En dat dingen van je af kunnen zetten zie ik als zéér belangrijk. Je leeft maar één keer en je moet permanente fysieke en mentale beschadigingen voorkomen.

Dan leg je de stelling voor mij nog maar een keer uit. Alvast bedankt :D

Hoezo een hele groep over 1 kam scheren...

Ik hoop serieus dat jij het later zo treft dat je moet scheiden (ahoewel ik het je vrouw dan weer niet gun), en dan lag ik je vierkant uit.
En zeg niet dat dat bij jou niet gebeurd, want je weet niet of jij over twintig jaar nog steeds van je vrouw houdt, of wordt lekker doodongelukkig is ook een optie!

ff ontopic, ook deze stelling is weer bullshit, ik zal het even onderbouwen met normale argumenten (aangezien jij die 9 van de 10 keer niet geeft)
1 Kinderen kunnen goed vrede hebben dat ze twee huizen hebben, ik ken zat kinderen die het zelfs leuk vinden
2 Constant ruzies en merken dat je ouders niet meer van lekaar houden, doet veel meer pijn dan dat ze scheiden.
3 Als jij iemand verliest kun je die nooit meer zien, en als het plotseling is,geen ruzies meer bijleggen, bij een scheiding wel, dat kan dus een vreedzamer weg zijn.
4 als kinderen weten dat ze hun ouders kunnen opzoeken wanneer ze willen, zla dat in het bgin wel even wennen zijn, maar het is beter dan dat ze een van hun ouders nooit meer zulllen zien.

En trouwens wie van beide ouders wil je laten sterven? Of wil je het kind wees laten worden? Ja daar wordt ie vast wel beter van ja :rolleyes:

Ik zou heeeel graag nog even op je reactie regaeren, maar helaas vertrek ik vandaag naar rome, dus ja.....

Best leuk dat iedereen zo vriendelijk tegen me doet.

Maar ik ben niet van plan te trouwen dus jouw toewensing is niet van toepassing. Mocht ik wel trouwen dan hoop ik dat je gelijk krijgt.

nee ben het er niet mee eens... mijn ouders zijn afgelopen jaar gescheiden en in datzelfde jaar is de vader van een van m'n beste vriendinnen overleden... iemand verliezen is dus echt wel veel erger dan een scheiding! ok, het is allebei vervelend maar wanneer je ouders zijn gescheiden kun je ze nog beide opzoeken, dat gaat niet wanneer er iemand overlijdt.

Wel voor de persoon van wie gescheiden wordt en die de ander nog leuk vindt, maar niet voor buitenstaanders.

Ik heb toch eigenlijk liever dat iemand waar ik van houd me dumpt dan dat ie dood gaat. Over liefdesverdriet kom je heen, terwijl het verdriet dat ik zou hebben als mijn grote liefde zou sterven altijd (iig heel lang) zou blijven.

Heel dramatisch, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel ;)

Zo zie je maar weer Abt, jouw stelling is weer eens http://www.smilies.nl/rough/behead.gif.

Ik probeer met al mijn stellingen voor mezelf en voor anderen iets duidelijk te maken.
Daarom vind ik het jammer, of liever: ongepast, dat mensen zó persoonlijk worden dat ze me iets toewensen als wat me hierboven wordt toegewenst. Het zou niet in me opkomen om iemand zoiets toe te wensen.
Ik wens jou in ieder geval niets slechts toe. Een prettig verblijf in Rome, dat wel.

Mischien moet u eens wat minder simplificeren

sorry hoor maar aan sommige mensen kan ik me doodergeren of eigenlijk hun opmerkingen.

scheiden erg: :rolleyes:
mijn ouders zijn na een serie van knallende ruzies op mijn 6e uitelkaar gegaan die ruzies waren het ergst rond kerst!!!
ze praten alleen tegen elkaar als het moet
ik zie mijn vader 1x in de 2 weken

nee hoor is helemaal niet erg hoe kom je erbij

ik heb nog nooit iemand verloren waar ik heel veel om geef heb dus helemaal geen id hoe dat is/voelt

maar ik denk dat het per situatie verschilt wat het ergst is

Wat wil je nu met deze warrige reactie?

Wat wil jij nu? Met je domme stellingen en je zogenaamde wijze topics?:rolleyes: :confused:

Keb nog ooit 's gehoord bij Bio op school dat als mannen gecastreerd zijn dat hun creatieviteit en inlevingsvermogen zeeer erg verkleint worden.
Ik dacht, misschien past dit er wel bij :p:)

Ik zie het anders: ik vind eerder sommige reacties dommig, onder meer deze reactie van jou. Waarom? Omdat je niet bereid/in staat bent om over een stelling na te denken die niet direct in je straatje past.

Een duidelijk neurologisch stoornis, t is nog niet zo lang bekend. Maar als ik het goed heb lijd jij aan het Fortuyn-Syndroom. :p

Het komt niet vaak voor maar kben het helemaal met je eens...
Dan heb je niet het gevoel dat je er iets aan hebt kunnen doen (of jij moet degene zijn die hem onder heeft gereden ofzo :D)

Maar kben het wel met je eens, en dat mag in de krant ;)

Je doet de naam abt van sion wel eer aan zeg!

Als je echt van iemand houdt heb je liever dat ie bij je weggaat dan dat ie doodgaat, of niet?

Hoe bedoel je? Je gaat me toch niet vertellen dat je weet wie de (echte, historische) Abt van Sion was?

Ik ben het ermee eens. Mijn ouders gaan scheiden en dat heb ik inderdaad wel es tegen mijn beste vriendin gezegd, dat ik het zo voel. Mijn vader gaat namelijk op Terschelling wonen, omdat hij daar ook vandaan komt, en daardoor wordt ie voor mij en mijn broertje nogal onbereikbaar, hij belt veel, dus elke avond met 'm bellen is ook niet echt te doen, hij heeft daar geen internet, elk weekend naar hem toereizen is ook niet haalbaar. Dat zie ik gewoon niet zitten om elk weekend voor heen en weer te reizen. Dus je weet gewoon dat hij er is, maar je kan hem niet bereiken. 'T is gewoon niet meer als bektergen. Een onbereikbaar koekje voorhouden.

Ik zit vaak tussen de ruzie's in, en ik zie ook wel hoe mijn beide ouders eronder lijden. Mijn vader is zeeeeeeeeeeeeer boos op mijn moeder omdat ze vreemdgaat, mijn moeder is zeeeeeeer boos op mijn vader omdat zij niet begrijpt dat vreemdgaan verkeerd is of zo:confused: Mijn vader is tegen zijn vijftigste gewoon gedumpt voor een ander. Hij had best door willen gaan, hij had nergens problemen mee. Dan kan ik me voorstellen dat hij ook wel het gevoel heeft van sterven is beter dan scheiden. Ik zou dat misschien wel denken.

En nog iets. Volgens mij kom je in zekere zin sneller over een sterfgeval heen dan over een scheiding. Immers bij de scheiding heb je geprobeerd een relatie te onderhouden, en die is gewoon op de klippen gelopen. Als je dan na een tijdje een andere vriend(in) hebt, loop je volgens mij vrij snel met het idee rond dat het bij de andere partner niet gelukt is, waarom bij deze dan wel. Volgens mij wordt je er relatie-faalangstig van of zo.

Veel van jullie spreken over kan en als. Jullie wijzen de mogelijke scenario's aan. En dan alleen de positieve. Jullie vergeten dat een scheiding ook slecht af kan lopen. En Abt van Sion is erg radicaal in zijn ideeën, maar sommige stellingen slaan alleen dan aan. Als hij de stelling andersom had geformuleerd, dan had de helft van jullie niet eens gereageerd.

Ik moet trouwens vermelden dat ik nog nooit een echt heel dierbaar iemand heb verloren.

PS ik vind dat sommigen van jullie erg zielig reageren.

Ik ben het helemaal met Kupu eens. Hij formuleert exact wat ik bedoel.

Je draagt zijn naam maar je weet niet wie hij was???:rolleyes:

Natuurlijk weet ik wie de echte Abt van Sion was, anders zou ik zijn naam nooit gebruiken.

Wie was dat?

Inderdaad, dat zijn de moderne opvolgers/volgelingen van de Abt van Sion.

Maar nu weer terug naar het topic.

ik denk dat scheiden toch minder erg is dan sterven,
bij sterven kun je helemaal geen contact meer zoeken met diegene als je bv. ruzie hebt gehad of dingen hebt gezegd waar je spijt van hebt.Bij scheiden kun je dat nog wel....

Ik bedoel meer dat de verwerking van een scheiding te vergelijken is met een rouwproces.

Ik ben het grotendeels met je eens en ook met de abt of sion.
Een sterfgeval kan je verwerken en accepteren. Je bent niet je gezin kwijt, je mist alleen iemand. Bij een scheiding gaat een gezin uit elkaar, je hele wereld (gezin is je basis) gaat uit elkaar. Alles wat zeker was is weg. Bij een scheiding leef je in twee werelden. En de personen waar je het meest van houd houden niet meer van elkaar. Je hele id van relaties is naar de klote. Je enige voorbeeld is verpest. En bij een sterfgeval kan je de situatie accepteren. Hij verandert niet, hoogstens dat de overblijver een nieuwe vriend(in) krijgt. Kijk als een ouder plotseling doodgaat is het wat anders. Maar als een ouder ziek is en sterft ben ik het met de stelling eens. Tuurlijk kan je niets meer zeggen tegen die persoon, maar ik heb liever dat mn moeder bijv dood was gegaan (klinkt misschien hard) dan dat mn ouders waren gescheiden, want dat was het id van een gezin en relaties niet verpest, had je geen ruzies, of zwartmaken van ouders, en had je niet 2 huizen. En een sterfgeval brengt mensen dichter bij elkaar, een scheiding drijft mensen uit elkaar. En je hoeft dan niet door de pijn heen dat je ouders niet van elkaar houden en je hoeft niet zo onzeker te zijn in relaties, je weet dan nog wat houden van is, omdat je het gekent heb, omdat je ouders van elkaar hielden, ookal is een van de twee nu overleden...

Uit de reacties van degenen die een scheiding hebben meegemaakt, blijkt een duidelijkere affiniteit met mijn stelling dan uit die van mensen die denken dat een scheiding niet zo erg is.

Idd, het lijkt absoluut niet zo erg een scheiding. Maar als je er logisch over nadenkt zo het ook niet zo erg moeten zijn. Het enige wat er gebeurt is dat je in 2 huizen gaat wonen, so what? Ik heb niet alle reacties gelezen, ik weet ook niet of er mensen hebben gereageerd waarvan een ouder is overleden... ik moet het topic maar eens helemaal lezen :)...

Ik ben weer terug, en het was heerlijk!

Maar ff ontopic
Ik wens jou het niet toe om pijn te lijden, ik wens jou het toe zodat jij leert dat scheiden niet zo simpel en onvermijdelijk is als jij denkt. Ik denk dan dat jij die stellingen hier weg zult laten!

Waarom snap ik nu niet wat je hier bedoelt?

absoluut mee eens
je begrijpt vaak niet waarom iemand weg gaat, het ken verdomd pijn doen en die persoon die je verlaten heeft kan je 10 jaar later nog steeds pijn doen, in mijn ogen had m`n vader beter kunnen overlijden, dan had ik die pijn niet meer gehad die ik nu nog steeds heb. het doet echt pijn zoiets, en die vent blijft me kwetsen :(... maar jah kheb de liefste mamma van de wereld :D hahahaha (dat ook weer nie maar ze steunt me al al die jaren...) maar stel dat je nog goed contact heb met je pa/ma die bij je weg is gegaan dan is dat wel cool, maar is dat niet het geval, dan kennen ze beter sterven
groetuhhh

Sterven is iets ongrijpbaars, dat wil zeggen: er is niets aan te doen, het overkomt je. Wanneer iemand sterft, is dat gemakkelijker en beter te accepteren dan wanneer iemand uit het oog verdwijnt, terwijl je weet dat hij/zij er nog is. Dat blijft dan wringen.