nare man |
27-06-2003 20:41 |
Citaat:
*Burning water* schreef op 27-06-2003 @ 20:23:
Sja, wat hebben we daar nu weer aan. Nu weet ik toch nog niet waarom dit een slecht voorstel is. Ik was juist benieuwd naar jouw verlichtende woorden :p
|
:)
Het doel van het hoger beroep is voor de hand liggend. Met een rechtsprocedure wordt beoogd een definitief einde aan een vaak al lang tussen partijen slepende kwestie. Een rechterlijke uitspraak heeft gezag en is bindend voor niet alleen partijen maar voor een ieder. Rechterlijke uitspraken zijn, net als de wet, geldend recht. Vast staat dat het hoger beroep dus niet alleen nut heeft voor partijen. Het draagt ook bij aan de rechtsontwikkeling.
Juist omdat een rechterlijke uitspraak bindend is, moet er de mogelijkheid zijn om de zaak door een andere rechter helemaal overnieuw te laten beoordelen. Het is een waarborg. De partijen moeten zich allebei kunnen vinden in het vonnis, dat komt de naleving van het vonnis ten goede. Als een van de partijen of allebei het er niet mee eens zijn, moet er de mogelijkheid zijn om de zaak aan een andere rechter voor te leggen.
Tevens is er nog de rechtseenheid. Het is duidelijk dat hoe meer verschillende rechters er zijn, hoe groter de kans is dat er onderling verschillen zijn. Het beste zou zijn om een rechter te hebben voor alle zaken, maar dat is natuurlijk praktisch onwerkbaar. Daarom is gekozen voor dit getrapte systeem. Nederland is onderverdeeld in arondissementen, negentien stuks om precies te zijn. In elk arondissement is er een rechtbank en een of meerdere sectoren kanton (deze berechten wat simpeler zaken). In hoger beroep zijn er vijf gerechtshoven, die kennis nemen van de zaken die eerst voor de rechtbanken zijn gekomen.
In laatste instantie hebben we de Hoge Raad. De Hoge Raad oordeelt niet over de feiten maar alleen over het recht. Dat wil zeggen dat alles wat bij de lagere rechters gesteld is en niet of onvoldoende is weersproken, voor waar wordt aangenomen (het kan dus zijn dat de 'proceswerkelijkheid' verschilt van de eigenlijke gang van zaken, maar dat is de verantwoordelijkheid van partijen). De Hoge Raad kijkt alleen of het recht goed is toegepast en heeft maar twee mogelijkheden in zijn uitspraak: verwerpen (zodat de aangevochten uitspraak in stand blijft en de procedure is afgelopen) of vernietigen (in welk geval de aangevochten uitspraak haar kracht verliest en de zaak opnieuw door een lagere rechter behandeld wordt).
De Hoge Raad draagt als hoogste rechterlijk college zorg voor de rechtseenheid, rechtsgelijkheid en rechtszekerheid. Het is de ultieme waarborg voor een uniforme toepassing van het recht, en op dezelfde gedachte is het gewone hoger beroep ook gebaseerd. Het is ook niet zo dat het hoger beroep altijd maar wordt ingesteld: slechts in zo'n 15% van de civiele zaken wordt hoger beroep ingesteld en bij strafzaken ligt dit zelfs nog lager, zo rond de 10%. Bovendien worden er eisen gesteld aan het instellen van hoger beroep om ervoor te zorgen dat er niet te lichtvaardig gebruik van wordt gemaakt.
|