Gedicht van Nelson Mandela
 

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.

Het is ons licht, niet onze duisternis,
waar we het allerbangst voor zijn.

We vragen ons af: Wie ben ik dat ik briljant,
buitengewoon getalenteerd en geweldig zou zijn ?

Maar waarom eigenlijk niet ? Je bent toch
een kind van God ? Dat je je kleiner voordoet
dan je bent komt de wereld niet ten goede.

En er is niets verheffends aan je kleiner voor te
doen dan je bent opdat de mensen om je heen
zich vooral niet onzeker gaan voelen.

Wij zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.

Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen
onbewust toestemming om dat ook te doen.

Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst,
bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.


Nelson Mandela, Inaugurele rede, 1994.

Een vriend van mij stuurde mij dit een tijd geleden,
prachtig idd. Ik weet niet of het bedoeld was als gedicht, maar zo mag je het zeker noemen...

Ja,ik vind het wel een gedicht...zo veel moois..

Het was heel raar,
ik moet 7 of 8 geweest zijn toen ik op TV zag dat Nelson Mandela vrijgelaten werd, en ik had maar weinig idee waar het over ging of wat het te betekenen had, maar ik kan me vaagjes herinneren dat ik moest huilen.

Dat is heel bijzonder maar past wel bij jou.

Ik moest de eerste keren dat ik de speech van Martin Luther King hoorde ook huilen, past idd wel bij mij...alhoewel ik niet in het bijzonder iets met racisme heb...

Het heeft met je ziel te maken.

Ja, dat moet wel...:)

Hallo, hier spreekt de forumbaas. Even niet chatten en al helemaal niet in mystiekstijl ajb.

Is chatten in mystiekstijl soms voor jou een lagere gradatie van chatten? :P (n)

Dit gedicht heeft iets mystieks....