:'(
 

het is nu bijna vakantie en ik ben dit schooljaar best erg depressief geweest en had veel problemen een leraares op school heeft me heel erg geholpen en daardoor ging het weer beter met me. maar nu ben ik bang dat ik straks in de vakantie weer dood wil enzo maar dan kan niemand me helpen (want mijn ouders geeft het niks) want die leraar ziet me dan niet meer dus kan ie niks doen. ik ben bang dat het helemaal mis gaat.... wat moet ik nu doen??? ik voel me zo kut :(

ga praten met een psycholoog :)

Hey meis,

Wat vervelend voor je! Ik denk dat het heel belangrijk is dat je iemand anders zoekt om mee te praten, misschien vrienden, buren, familieleden? Zorg iig dat je er over blijft praten en dat je er niet alleen mee komt te zitten en dus niks met je gevoel kunt doen.

Misschien kun je aan die lerares vragen of je haar af en toe eens mag bellen? Of je vraagt haar email-adres, dan kun je af en toe je verhaal alsnog bij haar kwijt. Ik denk niet dat ze dat een probleem vindt, aangezien ze je afgelopen schooljaar ook heeft geholpen. Het is misschien even moelijk om aan haar te vragen, maar ik denk dat het heel goed voor je zou zijn!

Waarom zou het je ouders niks kunnen schelen hoe het met jou gaat? Hebben ze dat gezegd, of denk je dat? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze niet om jou geven, je bent tenslotte hun kind! Hoe moeilijk het ook lijkt, probeer er ook met je ouders over te praten. Ik weet niet of je er wel eens met hun over hebt gepraat, maar ik zou het zeker proberen.

En als dat niks wordt, met je ouders, kun je misschien professionele hulp gaan zoeken. Misschien dat je het daar eens met die lerares over kunt hebben? Zij weet waarschijnlijk wel waar je terecht kunt.

Heel veel succes ermee!
Knuff

hey
k herken je verhaal heel erg, k heb eigenlijk hetzelfde,
met mij gaat het ook heel erg kut en op school werd k(ook) door een lerares geholpen.. k zie haar nu dus ook niet meer, en jah, das best moeilijk, maar je kan dr gewoon bellen denk k , of vraag een mail adres oid.. k vind de vakantie ook best moeilijk, naja niet dat k weer naar school wil maar op school kon k alles kwijt.

Ook werd k op mijn oude school(ben van school veranderd) veel geholpen door(weer een andere) lerares, k heb nu nog steeds contact met haar, dus het kan wel buiten school om,maar k geef toe das wel lastig.

k denk dat je wel hulp moet gaan zoeken voor je problemen, k weet dat dat moeiijk is(ben dr nu zelf ook mee bezig)
maar dat lijkt me wel het beste,
k wens je veel sterkte en k weet echt precies hoe je je voelt...als je nog wat kwijt wilt kan je me pm'en..

kuzzies mir

eyy meissie....

ik zou, zoals al is gezegd, iemand anders zoeken om mee te praten. of... als je nu nog geen vakantie hebt, aan je lerares vragen hoe het dan tijdens en na de vakantie verder moet. misschien bied ze je aan met haar (buiten school om) te blijven praten of misschien geeft ze je het telefoonnummer van een hulpinstantie... of iets anders. ik weet het niet, maar het is het proberen waard.

waarom denk je trouwens dat het je ouders niks kan schelen.
je bent hun dochter, en als ze je niet moesten hadden ze geen kind genomen of het kind (jij dus) voor adoptie opgegeven! dit is wat grof gezegd, maar ik wil alleen maar zeggen dat ze wel van je houden en om je geven hoor!!

:S ik vind dit moeilijk nu, ik probeer het vanavond nog wat duidelijker.

liefs, wendy

heeeeeeey dollie

Das wel heel vervelend, ja..
Misschien kun je mailen met die lerares? :confused:
Dan heb je toch nog contact..
Maar dat je ouders er niet om geven begrijp ik niet..
Misschien moeten je ouders idd met die lerares praten...

Ik wens je heeeel veel sterkte!!!!

*knuffel* Phylicia

neej mijn ouders zeggen eigelijk ook helemaal niet dat het hun nix uitmaakt hoe ik me voel, maar ik heb dat gevoel gewoon bij hun ik weet het ook niet, maar op de een of andere manier kan ik niet echt met hun praten over belangrijke/erge dingen.
ik vind het wel een goed idee van jullie om die lerares te vragen of ik haar mag bellen als het kut gaat.
maar ik doe het dan toch nie denk ik... iemand nog een ander idee om de vakantie door te komen>???? :confused:
*knuff* dollie

ik zit hier nu achter de computer en denk ineens wat áls het toch weer kut gaat??? en ik heb niemand om mee te praten??? ik weet het ik word gek maar alles spookt door mijn hoofd please help me!! ik weet ut ni meer :(

Probeer voor nu even wat afleiding te zoeken. Maakt niet uit op wat voor manier (wel op een positieve manier natuurlijk!!!), maar probeer ergens mee bezig te zijn.

Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer niet op te geven nu. Ik weet zeker dat jij hier uit gaat komen. Misschien dat het nog even duurt, maar je gaat er komen. Probeer daar zelf ook op te vertrouwen!!!

Heel veel sterkte, dikke knuf

Je ouders geeft het niks, wat is dat nou weer voor gelul en als het wel zo is zou ik je maar zo snel mogelijk bij een politiebureau melden of je naar een pleeggezin mag.
Ik zit ook al sinds kind zijnde aan zelfmoord te denken, maar ik doe het uiteindelijk toch niet en dat is nou wat ik haat aan mezelf.
Maar nu ik 18 ben, ben ik meer onafhankelijk van mijn ouders die ik er toch een groot verdriet mee zal doen en zal misschien nog wel een paar jaartjes wachten.
Maar als jou ouders het toch niks kunnen schelen en jij voelt je bij deze beslissing het beste, zou ik zeggen, waarom niet?

Maar, ergens wil je het toch niet anders had je niet zo een topic geopend, want niemand zou zeggen spring nu uit het raam en je problemen zijn nu opgelost.
Het beste wat je nu kan doen als je toch niet dood wilt is naar een psycholoog gaan en vragen voor anti depressie pillen, deze zouden je gevoel een beetje omhoog kunnen takkelen.
Wacht niet lang, probeer zo snel mogelijk wat te regelen anders wordt het alleen maar erger en erger!

Het kan best dat het die ouders niet uitmaakt, terwijl het toch redelijk goede ouders zijn. Nou kan ik voor haar niet spreken natuurlijk, maar mijn ouders zijn toch redelijk fatsoenlijk, d.w.z. ze slaan me niet ofzo, en aan dagelijkse scheldpartijen word ik ook niet onderworpen. Ik kan met ze lachen en echt ruzie hebben we niet bijster vaak. Toch kon het hen niet veel uitmaken toen ik in mijn mindere periode zat. "En Masj, heb je je nog verminkt, de laatste tijd?" Het komt gewoon doordat we nogal langs elkaar heen leven. Ik moet dan ook echt niet denken aan een pleeggezin, het is wel best zo.
Dat kan bij haar ook het geval zijn.

En wat jouw tip betreft: ho! Waarom gelijk zulke drastische maatregelen? Ten eerste is het nutteloos, want die medicatie wordt niet zomaar even voorgeschreven - enkel na een hoop gesprekken en analyses. En ten tweede, medicijnen zijn iets voor als het echt op geen enkele andere manier kan.

@topicstartster: Ik zou naar die lerares toegaan en vragen of ze een mailadres aanmaakt bij bijvoorbeeld Hotmail, als ze er al geen heeft. Dan kunnen jullie alsnog contact houden door over te mailen, en geloof me, dat helpt.

Sterkte. :)

paranoide heeft gelijk bij mij thuis gaat het ongeveer hetzelfde, ik hou wel van mijn ouders ma kan niet met ze praten en volgens mij maakt het hun nix uit wat ik doe.
ik ben ook al naar de psycholoog geweest, maaar ik was best dom ik heb heel veel dingen gelogen tegen haar, naja gelogen eigelijk gewoon dingen niet verteld.ik weet dat het dom was maar toen was ik echt helemaal gek en wilde niet naar een psycholoog omdat ik dacht dta ik het niet nodig had maar dat is dus wel. :(

Kun je niet als nog een afspraak maken bij een psycholoog?
En er dan nu wel echt aan werken ed?

Waarom zou het je ouders niks uitmaken wat je doet?

omdat ik ze eerst ook al een paar dingen had verteld waar ik mee zat, en ze zeiden ''ach meis dat gaat wel weeer over echt!''
en dan waren ze het na 3 dagen alweer vergeten en als ik me dan kut voel zeggen ze ''wat is er met je??'' terwijl ik ze heb verteld wat rr is ma dat zijn ze dan alweer vergeten, omdat het hun (denk ik) nix uit maakt

Dat ze dat zeggen betekend niet dat het ze niet uitmaakt, denk ik. Je zit in de puberleeftijd, dan gaan bepaalde dingen ook vanzelf weer over. Denk jij dat het niet vanzelf weer over gaat, maak ze dat dan duidelijk, ze kunnen het niet aan je zien. (En dingen waar je je op een moment kut over voelt, hoeven niet per se drie dagen later nog precies dezelfde dingen te zijn.) Praat erover met je ouders, ook over dit soort dingen, dat werkt vaak erg verhelderend, voor beiden.

Ik ben er dus ook voor dat je met een psycholoog gaat praten en dat je zulke dingen uitpraat met je ouders. Het was goed voor jou dat je op school een lerares had waar je met zulke dingen terecht kon, maar je merkt nu wel dat je eigenlijk afhankelijk bent geworden van haar en dat is dus (n). Probeer echt om er met je ouders en een psycholoog door te komen en lukt het niet altijd met je ouders, geef ze dan toch een kans. Jou helpen is iets dat ook zij moeten leren.

@Medea: Maar dan raakt ze afhankelijk van de psycholoog. Of juist niet, ze kan het ook een waardeloze drol vinden en er met tegenzin naartoe gaan. Waardoor ze dingen gaat verzwijgen, wat ook helemaal niet goed is.
Daarom zou ik sowieso even wachten met het erbij halen van een psych. Bovendien doet het soms meer kwaad dan goed, omdat je dan het help-ik-ben-zo-gek-als-een-deur-gevoel kunt krijgen. Als ze een lerares heeft die haar goed kan helpen, en die lerares vindt het ook niet erg om dat te doen, dan is er op dat vlak toch niet echt een probleem? Je moet onthouden dat dingen vaak zo groot zijn als je ze maakt. Een relatief klein dingetje kun je opblazen tot onoverwinnelijke proporties. En ik ben maar wat blij dat ze mij niet destijds blijvend naar een psycholoog gestuurd hebben, dat zou me alleen kwaad gedaan hebben.

Al zeg ik natuurlijk niet dat 't altijd zo moet zijn, helemaal niet zelfs. Maar in dit geval zou ik er even mee wachten.

[edit] Mm, even het topic er nog eens op nagelezen, en ik zag dat dollie zelf ook vindt dat ze een psych nodig heeft. In dat geval is er natuurlijk geen probleem en moet ze juist naar een hulpinstatie. Ik ben nog niet helemaal wakker. ;)

probeer mensen te zoeken die je helpen?
heb ik ook moeten doen
heb beseft dat het niets uithaalt dat ik thuiszit en daar wat zit te kniezen
en men ouders dan ook nog eens dubbel zo erg doen
als je toch dood wil kan je dan niet beter doen wat je ook maar wil doen?

ja, mee eens idd.
een medicijn pakt in dit geval het 'gevolg' aan.
terwijl je beter de aanleiding aan kan pakken.

ga NIET praten meteen psicholoog.. heb iik ook gedan.. moet 5 pille per dag slikken tegen anti depressi en die dingen helpen voor geen meter.. praat er over met vrienden, en ga gewoon zo veel mogelijk leuke dinge doen. t gaat met mij ook al veel beter dus
naja t kan ook aan mij liggen natuurlijk ;)
nou suc6 he

Pillen kun je weigeren, das je eigen verantwoordelijkheid. En ik ken zat mensen waarbij praten met een psych (en event. pillen) wel helpen. Je moet er wel voor open staan en beseffen dat een psych en/of pillen ook geen wondermiddelen zijn en/of kunnen toveren. Leuke dingen doen is idd altijd wel handig, van alleen op je kamer in bed liggen wordt niemand beter (tenzij je bv. griep hebt oid natuurlijk ;)).

ja maar pille helpen niet die heb ik nu ook oke misschien werkt ut een beetje, maar niet dat je zegt WAUW dat is goed spul!!!
en leuke dingen doen is wel slim zal ik es gaan proberen..... :)

Wat ik al zei: 't zijn geen wondermiddelen of wat dan ook. 'Beter worden' zul je toch echt zelf moeten doen. Pillen en een psych kunnen je er alleen bij helpen.

ja dat weet ik, ma ik zou ni weten hoe ik ut zelf moet doen :( :(

Dus moet je hulp zoeken, bv. bij een psycholoog. Alleen pillen veranderen sowieso weinig, denk ik. Waarom heb je eigenlijk alleen pillen gekregen en niet pillen in combinatie met therapie?

of doe beide.
praat met vriendinnen, gewoon vanwege het vertrouwen. en doe met hen leuke dingen. maar een psych kan ook helpen. dus, waarom niet combineren?! en voor de pillen... die kan je idd weiger.

*sorry, nutteloos*

Misschien heb je haar in de vakantie veel minder nodig omdat je dan ook afleiding hebt misschien. Als je allemaal leuke dingen doet in je vakantie heb je minder tijd om na te denken en dan voel je je ook minder depressief waarschijnlijk.

Je kan idd om haar e-mailadres vragen zodat je haar kan meelen als het nodig is. Anders moet je op zoek gaan naar iemand anders die je vertrouwd, dat hoeft niet perse een psycholoog te zijn, een familielid, vrienden van je. Het maakt niet uit als je diegene maar vertrouwd.

Groetjes Dana