manisch depressieve moeder
 

echt ellende kan ik het wel noemen intussen...
zon 2 jaar geleden is die diagnose gesteld...
nu is ze intussen voor de 4de keer opgenomen omdat ze dr medicijnen niet inneemt zodra ze uit die inrichting komt. naar niemand luistert ze en op t moment dat er een arts in de buurt is doet ze zoooo normaal, en dan na een maand niet innemen krijgt ze weer n psychose, tis heel moeilijk hiermee om te gaan watn ik kan moeilijk die medicijnen in de strot duwen...
ze ontkent ook gewoon dat ze ze niet inneemt. tot ze dan een psychose krijgt en weer doordraaid... tis heel moeiljk om met dr te praten want ALLES valt verkeerd bij dr... en die psychiatrische instelling heeft ook totaal geen nut want na een week daar te zijn mag ze gewoon weg naar buiten zo lang als ze wilt, ze doet neit mee aan therapie, maar dat vinden ze allemaal goed daar.. wij zitten nu weer met het vooruitzicht dat ze waarschijniljk over n maand alweer naar huis mag, en dat ze over n paar maanden weer doordraaid.... het beinvloed ook mijn leven enorm zelfs nu ik al een half jaar ofzo bij mn vriend inwoon... want je maakt je gwoon verschrikkelijke zorgen en je kunt t niet van je afzetten..
en die mensen bij die instelling zeggen dan: we gaan strenger zijn bla bla bla maar dat gebeurd gewoon niet... terwijl ze dus gewoon al 3 keer zelfmoord bijna heeft gepleegd en al maanden roept dat ze alleen dood wil... bijna is gelukkig niet helemaal maar iedereen van de fam heeft nu wel tegen me gezegd dat t echt een aflopende zaak is end at we er niet van moeten staan te kijken als ze dus op een dag wel van de flat springt ofzo...
ikw eet echt niet meer wat ik ermee aan moet!!!

xxx

Jeesus, wat een klote situatie! Ik weet eigenlijks niks te zeggen, alleen dat mijn vader ook vaak is opgenomen...Ik ben nu 16 en ik was 10 toen het allemaal aan de gnag was...Te jong denk ik om alles goed te begrijpen, maar als je er over wil praten, mag je me altijd pmen als je vragen hebt ofzo...

Tjah, ik weet niet waartoe je moeder in staat is, maar probeer toch er voor haar te zijn, voor zover je dat nog kan, want ik weet dat dat moeilijk is...

Je noemt je vader er niet echt bij of eventuele broers/zusjes?
Hoe gaan die er mee om?

Sterkte ermee!
xxx

Jeetje, wat moet dat moeilijk zijn... Natuurlijk blijf je je zorgen maken, of je nou thuis woont of niet... Bij die psych instelling zeggen ze dus dat ze beter zullen gaan opletten. Dat horen ze toch ook te doen, of zie ik dat nou verkeerd? Ik weet niet of je vader een keer bij ze kan gaan praten? Misn dat je zelfs nog juridische stappen kunt ondernemen, zodat je zeker weet dat ze goed in de gaten gehouden wordt? Of desnoods een heel andere instelling, want het is toch te gek voor woorden dat ze je moeder niet doorhebben en r gewoon laten gaan! Ik heb r helemaal geen verstand van oid, misn hebben jullie al lang zoiets geprobeerd, maar ik wilde alleen laten weten dat ik t echt rot voor jou en je fam vind. Dit kan zo niet doorgaan...
Heel veel sterkte, ik weet verder ook nix nuttigs te zeggen :o
Heleen.

k weet ff niet wat k moet zeggen, het is echt ontzettend klote, k zou echt niet weten wat je moet doen, maar k wou toch ff reageren..
sterkte iig, en sorry voor deze nutteloze reply

kuzzies mir ({)(})

Tja, zelf gewoon streng zijn zou ik zeggen en als ze niet wil gewoon gaan klikken bij iemand die er wel wat aan kan doen.

Zorg goed voor jezelf meis, dat is echt belangrijk. Als je het even niet meer aan kan laat je het aan anderen over he!

Grtz, Kruimel

ik ben alleen met haar en we hebben maar een kleine familie dus.. en die hebben t nu ook wel een beetje gehad want ze neemt zelf haar medicijnen niet in waarna ze dan wel verw8 dat de hele fam elke keer langskomt in die instelling als t haar uitkomt. en op een gegeven moment houd t op de fam heeft ook een eigen leven...maar ze denkt echt alleen aan haarzelf...
maar tis gewoon heel moeilijk om er voor haar te zijn want alles wat we zeggen of doen is verkeerd :S

mn vader is al lang nie meer in ons leven dus dat valt af. mn tante heeft wel tevergeefs pogingen gedaan maar dan zeggen ze: alles in belang vd patient... maar ze hebben dus dat vorige week beloofd om strenger te zijn en dat doen ze dus idd gewon niet ze is n gevaar voor drzelf dus is niet verantwoord waar ze mee bezig zijn... ze zouden daar na 4 keer toch doorheen moeten kijken (haar nepgedrag)

jah dat is alleen zo moeilijk, ik ben heel kwaad op dr echt heel kwaad want elke keer gebeurd dit dus weer en moet ik vooral maar alles opzij zetten om haar hachje te redden (net als brieven van deurwaarders en aanmaningen) en dat word dan nog neit eens gewaardeerd :mad:
das heel moeilijk!! en vooral als je dan nog een snauw krijgt en als ze dan zegt dat alles door mij komt omdat ik een moeilijk kind ben geweest vroeger... (terwijl t al een paar jaar goed ging) ik voel me echt moeder niet kind... en dat is in deze situatie heel vervelend....omdat het gewoon niet gewaardeerd word.. zij denkt als ik die rekeningen nie topenmaak dan weet ik er niks van en dat lost vanzelf op maar zo is het niet... :mad:

meismeis...
ik weet het niet..
alles wat ik evt. zou kunnen zeggen is hierboven al genoemd.
ik vind het een klotesituatie voor je.
kan je alleen maar heel veel sterkte wensen!!!
dikke knuf, wendy

dankje in elk geval, tis soms gewoon ff fijn om het van je af te schrijven... :) dat lucht ff op dan...

xxx

Het is niet jouw schuld! Denk je dat alle moeders met een beetje moeilijke kinderen depressief worden? Het klinkt misschien hard, maar het is gewoon niet zo. Moeilijk zijn hoort bij het opgroeien.