cello
 

Neem me als een cello tussen je dijen
Laat je handen als een strijkstok
melodieus, over mijn snaren glijden.

Klem me vast tussen je benen
Zodat ik voor je zing
En voor je het weet
Is mijn houterigheid verdwenen.

Of hoe je het moment kan omschrijven wanneer jouw geliefde/ liefste jou in armen omsluit. Dit gedicht is erg fijn, stijgt zeker boven de middelmaat uit, in de rijke zee van de goede gedichten waarin het zeker een plaatsje verdient, zonder te overdrijven. Plezier om te lezen.

Groetjes, Dreampoet

dit komt mij heel erg bekend voor, mag ik weten waar jij je inspiratie vandaan hebt gehaald? mulisch misschien?

ik heb hem juist vanochtend geschreven, en het is niet zo zeer mulish, meer een persoon die ik wat persoonlijker ken.

mathijs!

ik doelde meer op de beschrijving van het strelen en lichtelijk betasten van de cello, was dat niet die passage met Ada uit de ontdekking van de hemel, wanneer ze Janacek speelt?

niet mathijs, jammer.


ja, dat weet ik, maar dat is het niet zo zeer. die vergelijking ken ik al langer, bijvoorbeeld door de clip van de poema's, houten hart. het is een veel gebruikte en de zin zat in mijn hoofd.