Ontmoeting met mezelf
 

Als ik in de spiegel kijk
zie ik iemand die ik niet ken.
Ze is als een vreemde voor mij.

Haar ogen,
een zee van tranen,
kijken me angstig aan.
Ergens in haar blik
zie ik ook haat.
Haar mond,
slechts één enkele rechte lijn.
Er rolt een traan over haar wang.

Dat komt door haar verdriet,
verborgen verdriet.

En eindelijk, eindelijk
besef ik,
geef ik aan mezelf toe
dat ik dit kleine meisje ben,

want weer drupt er
een traan
op mijn kleine, magere hand...




Wat vinden jullie hiervan???

Is dit dan zó slecht??

Oeioei, maar je gedicht staat hier natuurlijk maar nog een half uurtje op he ;) Nou, als poëtische beeldenliefhebber merk ik natuurlijk onmiddellijk het erg hanteerbare beeld van de spiegel op, waarvoor je of letterlijk staat, maar misschien nog veel mooier niet letterlijk. In dat laatste geval stel ik me voor hoe je eigenlijk deze vergelijking gebruikt om mentaal buiten jezelf te stappen en naar jezelf, als dit tenminste een persoonlijk gedicht is, te kijken. Dat is volgens mij de eerste dimensie, die je dan verruimt door vervolgens in je ogen te kijken, en het meisje te zien dat je bent. Dat is de tweede bodem, en daarom draait het hem waarschijnlijk. Jammer dat je, terwijl we dan toch spreken in lagen, niet een derde keer het gedicht uitdiepte met vergelijkingen over het gevoel zelf. Maar da's een eigen keuze. Zoals zo vaak, is het zo moeilijk te oordelen over een gedicht dat eigenlijk over gevoelens gaat, want wat kan er verkeerd zijn aan iemands gevoel? Gevoel is gevoel, daarover kan niemand oordelen. Het gevoel doet pijn, maar het gedicht doet goed, want het helpt jou, en toont ons jouw talent. Mooi werk, dus helemaal niet slecht ;)

Groetjes, Dreampoet

bedankt :)