oud gedicht waarvan ik niet ben of ik het hier ooit heb gepost
 

Ik had geen zin om de zoekfunctie te gebruiken, die loopt altijd vast bij mij.

Gebroken en geboren
gelijk de tijd
dat de vleugels van de nacht
me over het het water
van de vriendschap droegen
De sterren fonkelend
aan de blauwe omkeer-zee
Waarin de maan langzaam
verdrinkt in haar bestaan


Graag een reactie..

Ik kan het mij niet herinneren dat ik dit gedicht heb gelezen:)

Mooi woordgebruik wel. Je gebruikt eerst verleden tijd(droegen) en later tegenwoordige tijd(verdrinkt); vind ik persoonlijk wat minder. Overigens ook niet echt storend.

ooh ik vind het mooi , mooi omscvhreven , omekeer-zee ,! goed gevonden jaa het is echt mooi

Het klinkt erg mooi, ik voel er meteen iets bij, het metrum klopt, je hebt mooie woorden gebruikt, het is nauwelijks cliche, gebroken en geboren passen goed bij elkaar, het zet aan tot nadenken, mooie korte zinnen, niets geforceerd. Ja, goed gedicht.

Ja, zo moet poëzie zijn. Rakend in gevoel en beeld. Gebroken en geboren als de tijd, die eindeloos veel breekt en eindeloos veel geboren wordt, zo danig veel dat je het onderscheid niet meer kan maken tussen de stukjes tijd die samen de spiegel van ons leven vormen. Uit elke breuk volgt een geboorte, een wederopstanding. Uit elk afscheid volgt een nieuwe ontmoeting, uit elk neergevallen druppel vonkt nieuwe energie. En het is de energie die de kracht van de tijd vormt, die voor ons voor het rapen ligt. En hoe tijd en plaats dan samenwerken, om te laten gebeuren datgene waarvoor mensen bestaan, iemand te ontmoeten die je je geliefde kan noemen. En dan volgt het afscheid van de tijd, het moment waarop liefde de overhand neemt en tijd de eeuwigheid wordt. Gedaan met de breuken, alleen nog eenheid. Sorry voor m'n uitspatting, maar jouw gedicht zet aan tot filosoferen :)
Heel erg mooi beschrijvend, maar misschien inhoudelijk wat minder krachtig is het beeld van de maan die verzinkt in de omgekeerde zee van de nacht. Wat minder krachtig, omdat het niet direct, toch niet voor mezelf, lijkt vergelijkende basis te zijn voor een bepaald gevoel. Maar natuurlijk, alleen al het feit dat je op zo'n manier naar de wereld kijkt, apart, dromerig maar vooral doordrongen van liefde, die je naar een hogere wereld brengt.
De stijl tenslotte. Wel, daar heb ik weinig over aan te merken. Moeilijke combinaties, zoals hoe je 'omgekeerde zee' kan ombouwen tot een vlot lopende geheel, heb je perfect opgevangen. Het ritme blijft dan ook erg goed, maar ik geef toe dat ik niet zo goed ben in die dingen, niet bij mezelf en dus zeker ook niet bij anderen. Mooi gedicht.

Groetjes, Dreampoet

kvinnut een erg mooi gedicht :)

Wat geef jij toch altijd fantastische reacties. Ze zetten me weer aan op op een andere manier naar mijn eigen gedichten te kijken. Want meestal komen ze in één keer zo pats boem op in mijn hoofd en denk ik eigenlijk niet na over wat ik schrijf, maar als ik dan dit commentaar er bij krijg, dan kijk ik toch weer beter naar en ontdek zelf ook weer dingen soms. :)