Alle letters samen (postmodernistisch gedicht)
 

Ik ben taal.
Enkel alleen en allesomvattend.
Mijn gevoelens: de woorden,
mijn gedachten zijn zinnen.
Een wirwar, een chaos
en alle letters samen: mijn leven.

Puinhoop is taal.
Geheel en allesomvattend.
Rotzooi in lange verhalen,
lijden wordt langzaam gespeld.
Een donker moeras
en alle letters samen: mijn leven.

Ik ben taal.
Enkel alleen en allesomvattend.
Combinaties zijn stuk,
en woorden gaan dwalen.
Een doolhof, oneindig,
en alle letters samen: mijn leven.




Uitleg: vandaag had ik een mondeling, onder andere over het postmodernisme. En ik kwam er niet uit, ik kon alles wat ik bedacht niet meer verwoorden. Vandaar deze gedachte.

komisch, en zeer waar. sluit wel mooi aan op de filosofische gedachte dat taal de allesomvattende structuur is waarin we gevangen zitten.
het ritme is niet je-van-het maar dat maakt in dit gedicht niet zo veel uit, de inhoud maakt heel veel goed :)

Ik ben in een bui waarin ik dit zeer kan waarderen; vraag me niet waarom, maar het is zo. :)

mjah op zich wel te pruimen, maar mij zegt het niet zoveel :confused:

Offtopic: omdat je zo hopeloos was...

:D

Even voor de duidelijkheid: één van de belangrijkste gedachte van het postmodernisme is dat álles taal is. Vandaar dit gedicht.

Ik vind het erg goed, in woordgebruik, qua inhoud en ritme! (y)

(L)
Mar.