Karate, Mystiek?
 

Ik zag vandaag een film: The Next Karate-Kid,
Ik dacht altijd dat het een puur vechtsport is met ontspanningsdingen en zo, maar volgens mij houd het veel meer in, tja iets mystieks leek het wel

Karate is een vechtsport/verdedigingssport. Heeft niets met mystiek te maken. Het enige wat er misschien een klein beetje op zou kunnen lijken is dat karate vanuit jezelf moet komen, dat je je gevoel en hersens moet gebruiken en niet alleen brute kracht.
Is niets mystisch, is iets logisch.

Vooruit, aangezien er zoveel klachten zijn gekomen dat de topic dicht was omdat men wil discusieren over chi, gooi ik em weer open. Maar voortaan, alsjeblieft begin over chi, en niet over de karate die men in een film laat zien.

veel oosterse vechtsporten draaien wel om mystiek: de bewegingen en ademhaling moeten je in balans brengen en uiteindelijk moet je tijdens de sport je energie met de kosmos verbinden: één worden.
Niet alle vechtsporten natuurlijk, maar toch

Ja, ik heb een beetje t'ai chi gedaan ooit, en daar was het ook zo bij. Ik heb toen in een boek over t'ai chi zitten lezen over de filosofie die erachter zat, de vertaalde teksten van een Chinese t'ai chi meester. Ik vond het ontzettend filosofische teksten, vond ze erg mooi, zat met rooie oortjes :o te lezen. Er hoort dus echt wel veel wijsheid bij oosterse zelfverdedigingssporten. Het zijn zelfverdedigingssporten, geen "vechtsporten". En ze zijn voor een goed functioneren van lichaam en geest bedoeld. Doen het volgens mij veel beter dan die Redbull. :D

T'ai chi is dus óók niet echt een "vechtsport". Het is wel een effectieve zelfverdedigingssport, maar in feite is hij bedoeld om je lichaam gezond, soepel en levenskrachtig te houden. Net zoiets als de yoga. Maar de yoga komt uit India. Yoga heb ik een paar jaar lang gedaan. De verschillende yoga-houdingen zijn imitaties van de natuurlijke houdingen van verschillende dieren. Bijv. hoe een kat zich uitrekt. Door yoga-oefeningen te doen, had ik minder slaap nodig, en voelde me helderder en wat rustiger in het dagelijks leven.

De oerkreten die je bij karate hoort, schijnen ook imitaties van dieren te zijn. Maar daar weet ík weer niet van af. Wie wel? (y)

tai chi is net als stilstaan, maar dan sneller.

ik doe aan jiu jitsu, daar komt voor zover ik weet geen mystiek bij kijken.
alleen leer je er jezelf aan al je zwakke en sterke punten op elkaar af te stemmen.
maar dat is pure noodzaak, aangezien ik met mijn 60 kilo, in een "tug of war" niet echt een kans heb tegen iemand van 100 kilo, ik ontwijk hem echter lang genoeg voor ik een "open spot" zie, dat gebruik ik.

Zelf heb ik ook tai chi gedaan. Erg ontspannend en goed voor mijn concentratie. Ik had alleen moeite met de duur van de lessen, ik zat vooral met oudere mensen in een groep die moeite hadden de bewegingen te onthouden. We verspilden dus eigenlijk best veel lessen en dus geld aan het eindeloos herhalen voor diegenen die de beweging nog niet kenden.
Maar als ik me wil ontspannen of geconcentreerd worden, doe ik de oefeningen nog steeds. Ook de muziek vind ik heerlijk.

Da's fijn allemaal, maar de discussie gaat eigenlijk over het vraagstuk: is karate mystiek...
Ik vind persoonlijk van niet want het is gewoonweg een vechtsport, maar misschien dat anderen er anders over denken...

karate is wel meer dan gewoon een vechtsport. ik krijg bij mijn training ook soms boekjes met achtergronden enzo, en er is vaak wel meer mentale kracht dan fysieke

haha geniaal

Karate is wel degelijk "mystiek", hoewel ik niet weet of dit wel het juiste woord is om het te omschrijven. Ik zeg dit, omdat karate weliswaar een vechtsport is, maar de basis, de kern van de sport, ligt nog steeds bij de filosofie. En die filosofie is vele jaren geleden ontwikkeld in aziatische kloosters. De monniken die deze vechtsport en andere hebben ontwikkeld, deden dat omdat ze een manier zochten waarbij ze Zen op een fysieke manier konden oefenen en ontwikkelen. Kyokushinkai karate komt uit Japan en is door japanse leermeesters ontwikkeld. Karate zelf is ontwikkeld door monniken die zichzelf moesten verdedigen tegen de destijds zeer gevaarlijke samurai. Dit waren als het ware Japanse "ridders" die zeer wreed waren. Karate werd daarom in het geheim getraind in kloosters, waardoor de monniken leerden hoe zichzelf te verdedigen èn tegelijkertijd mediteerden door bijvoorbeeld de kata's te lopen en oefeningen te doen. Deze kata's bijvoorbeeld, zijn oefeningen waarbij het van groot belang is dat je "zuiver van geest" bent. Dat betekent dat je je geest als het ware leeg maakt, net als voor een meditatie. Als dat je lukt zul je de kata in volmaakte harmonie lopen, waarbij balans en timing (ritme) perfect op mekaar zijn afgestemd. Wanneer je echter te veel bezig bent met bijvoorbeeld je werk waar je het niet zo naar je zin hebt, zul je zien dat je vaker je concentratie verliest en dat je de bewegingen dus door je gedachten laat beïnvloeden. Door middel van karate kan men dus de geest trainen, het innerlijk, om "leeg" te worden, waardoor je openstaat voor het moment op zich en niet hetgeen er later komt.
De vraag of karate dus werkt met chi, of mystiek is, of hoe je het ook maar wilt noemen, zou ik zeer sterk willen beantwoorden met een JA. Ik denk dat mensen die ook aan karate doen dat beamen, want karate is meer dan een sport: het is een leefwijze. Karate kan je helpen om jezelf in het reine te brengen, om het zo maar te zeggen. Als ik een kata loop, merk ik aan de manier hoe deze kata verloopt in wat voor stemming ik ben. Ik ben nog een leerling en dus komt het helaas nog maar zelden voor dat ik de kata met een "zuivere geest" loop, waarbij ik hem dus in een perfecte harmonie van geest en lichaam uitvoer. Maar ik merk wel dat ik groei; natuurlijk met ups en downs, maar ik wordt steeds stabieler. En niet alleen in het karate en de kata's lopen, maar ook in mijn eigen dagelijkse leven.
Je moet bedenken dat MEESTERS het concept Zen en meditatie NIET zo maar even hebben bedacht. Deze leer is gebaseerd op jarenlange, wat zeg ik, eeuwenlange wijsheid van meesters die ieder wat toevoegden aan de al bestaande kennis, waardoor het zó volledig en allesomvattend is geworden, dat ieder mens zich met deze leer kan ontwikkelen en zichzelf erin kan herkennen. En ook de mensen om zich heen leert begrijpen. De leer is dus gegroeid, heeft zichzelf ontwikkeld en is daardoor de volledige waarheid geworden: zonder pretenties, zonder vooropgezette plannen; de pure waarheid.
Het karate is slechts een manier. Je hebt vele manieren om jezelf op zo'n manier te ontwikkelen en bij ieder mens is een bepaalde manier het beste. Bij mij is dit het Karate. Ik ben me met karate bezig gaan houden zonder dat ik wist wat het precies allemaal inhield. Ik ben wel altijd al veel bezig geweest met het Zen-boedhisme, omdat mij dit hoge mate interesseert. Toen ik dus het karate ging beoefenen merkte ik dat veel van de theorie die ik in boeken had gelezen over het zen- boedhisme, bij Kyokushin in de praktijk werd toegepast. En dat is geweldig, mystiek, bijna onbegrijpelijk. Maar ook heerlijk.

Sorry trouwens dat het zo'n verschrikkelijk lang verhaal is geworden!!! :D :D :p

Jij doet aan karate? :p Ben het wel met je verhaal eens

maar komop, in de westerse wereld is karate veelal verbasterd tot een ordinaire vechtsport.

trouwens over ki/chi (en de hogere energie psi $$ :p) gesproken. "taaaaaai chi" is ook zo'n 'vechtsport' heb ik ij laten vertellen :).

Ik doe zelf al 10 jaar aan judo, jiu-jitsu en karate.
Van karate heb ik bruine band en ben ik Nederlands Kampioen geweest van de Wado-stijl. Ook heb ik op ONK's diverse prijzen gewonnen. (genoeg opgeschept, nu)

Wat ik belangrijk vind, maar wat iedereen over het hoofd ziet, is dat je op verschillende manieren karate kan beoefenen.

Sansonnet beoefent, oordelend naar haar verhaal, karate op een heel spirituele wijze, terwijl ik me eigenlijk uitsluitend bezighoud met het lichamelijke.

Dat komt omdat ik een zogenaamde wedstrijdkarateka ben. Het moderne, wedstrijdkarate heeft niets meer met de achterliggende filosofie te maken en is eerder te vergelijken met een sport als boxen of tennis dan met tai'chi.

Of karate mystiek is of niet, hangt dus 100% af van de beoefenaar.

Wat ik daarnet was vergeten:
Als je aan de grootste karatemeesters ter wereld vraagt wat het streven is van karate, hoor je vaak:
"Het verbeteren van de persoonlijkheid van de beoefenaar."

Hier ben ik het echt totaal niet mee eens. Ik ken enkele ervaren karateka's met enorm opgeblazen ego's en weinig respect voor de medemens.

Ik ben benieuwd wat Sansonnet daarover te zeggen heeft, zij heeft er volgens mij namelijk nogal wat verstand van.
Lees jij ook de taiko?

Nou, zeg maar geen sorry. Ik heb het van begin tot eind doorgelezen en ben blij met deze informatie. Hierboven zie je dat ik wat t'ai chi betreft ook geloof in de spirituele en filosofische basis hiervan. Als ik trouwens karatefilms op tv zie (weet je wel, met die oude man met grijze haren) dan leeft die filosofie óók voor mij op een of andere manier. Dat maakt die films voor mij ook interessant, normaal kijk ik nooit naar vechtfilms.

Maar karate enz. lijkt als het soepel gaat ook meer op een soort "dansen" en "in een stroming zijn" dan op het botvieren van agressie op andere mensen. Er zijn weinig mensen die het echt soepel kunnen doen, maar als ze het kunnen, is het de moeite waard.

groeten, peter.

Dat geld inderdaad voor het meeste wedstrijdkarate, maar reken maar dat er ook veel mensen het karate beoefenen vanuit interesse voor de filosofie die er achter het karate zit. Helaas is veel van deze filosofie tegenwoordig bij het overgrote deel van de vechtsporten ver te zoeken. Dit komt waarschijnlijk doordat de mensen die het wedstrijdkarate beoefenen zich op een gegeven moment alleen nog maar richten op het winnen van de wedstrijd. Ze zijn dus bezig met het uiterlijk vertoon terwijl ze het wezenlijke karate steeds verder achter zich laten en vergeten zich innerlijk te ontwikkelen. En dat is vooral door de westerse invloeden, omdat deze het wedstrijdkarate zo stimuleren. Deze invloeden zorgen ervoor dat de wedstrijden alleen op sensatie zijn gebaseerd en dat het grootste en belangrijkste deel van het karate wordt vergeten of verzuimd, namelijk de gedachte àchter de vechtsport.

Ik heb lang niet zo veel verstand van karate als anderen, maar ik heb wel een mening over deze opmerking.
Het feit dat grote meesters in het karate zeggen dat het hierbovengenoemde het streven is van karate is zeker waar. Je moet niet vergeten dat een meester een meester is, omdat hij de lange weg die een ieder van ons gedeeltelijk of helemaal nog moet afleggen al ervaren heeft. Dat veel karateka's die aan de top staan gigantische ego's hebben is heel logisch. Want aangezien zij aan de top staan hebben zij het idee dat ze niks meer te leren hebben. En dat maakt meteen duidelijk dat zij nog veel te leren hebben!!
Iedereen gaat meestal wel een keer dezelfde periode door. Hoogstwaarschijnlijk heb je zelf ook wel eens de gedachte gehad dat je niks kan leren van iemand met bijvoorbeeld een lagere band dan jij. Precies op het moment van die gedachte moet jouw sensei je aan een lagere bander koppelen om bijvoorbeeld te sparren, opdat je bemerkt dat je nog toch nog lang niet zo goed bent als je zelf denkt of zou willen.
En dat is nou precies het verschil tussen het wedstrijdkarate en het authentieke karate. Het feit dat sommige karateka's zo'n ego hebben, komt doordat niemand ze eens een keer flink op de tenen trapt. Zij hebben geen sensei die op een subtiele wijze de karateka laat merken dat hij nog niets voorsteld. En dus denken ze dat ze niks meer te leren hebben en worden ze arrogant. En dat is jammer.
Het moeilijkste maar wel belangrijkste om te leren is denk ik nederigheid. De weg om dat te leren is erg moeilijk en lang, maar wel zeer waardevol als je deze eenmaal hebt afgelegd. Je moet nooit vergeten hoe te leren. Don't learn how to teach and then forget how to learn.

ik denk niet dat karate echt iets mystieks is. het is een vechtsport, maar het is wel dat het ook heel rustgevend kan zijn denk ik. Je moet je energie gebruiken en daarvoor moet je het karategebeuren uit je hart laten komen. Je hebt een geweldige balans in je lichaam. MIsschien is het wel vergelijkbaar met een soort yoga. Je hebt je lichaam volledig onder controle.

maar mystiek... nee dat is het niet