zelf
 

he, ik wil gewoon verhaal kwijt, het lukt niet om het aan andere mensen te vertellen, maar ik probeer het hier. misschien gaat het makkelijker bij mensen die ik niet ken en ook niet zie. ik ben heel vaak erg verdrietig, boos, bang of gewoon helemaal niks. dan weet ik niet wat ik voel. ik voel me zo vol en het komt er niet uit. ik halucineer ook, ik kan er niet meer tegen. ik ga niet vertellen wat ik zie maar ik ben zo bang, het komt wanneer ik bang ben maar ook wanneer ik blij ben.
al het gevoel in mij vliegt alle kanten op, ik kan er niet meer tegen. soms dan ben ik heel erg bezig met een persoon en dan denk ik. wat doe ik nou?! ik ben ik en wie houd dat nou vol, wie wil mij nou echt leren kennen, deze in de warre grote overhoopgehaalde rottend mens. dan zonder ik me weer af. ik kan altijd maar even blij zijn en dan bedenk ik weer iets en ben ik niet meer blij. ik heb momenten dat het wel gaat maar meestal dan lijkt het alsof ik nog maar half leef. dan wil ik mijzelf pijnigen maar meestal voel ik dat niet meer. ik wil mijzelf dan dood maken maar dat lukt mij niet, nog niet. het word steeds sterker en sterker en ik word steeds banger voor mijzelf. ik hou dit niet meer vol.
ik ben zelf een heel erg gesloten persoon, ik praat wel met mensen via msn, maar wat er echt in mij zit komt er niet uit. in het echt praat ik nooit met mensen over problemen van mij. meestal praat ik eigenlijk over niks. maar toch vinden mensen mij heel aardig, terwijl ze me geeneens echt kennen. ???
ik zit zelf ook een jaar of meer bij een psychiater maar daar ben ik bang voor, ik ben ook een tijdje opgenomen geweest en dat heeft wel een beetje geholpen, maar ik vind alles zo eng.
soms dan leef ik ook in een andere wereld. daar is het wel fijn, maar wanneer ik weer in deze verotte wereld terug ben, kan ik alleen nog het gevoel herinneren van de andere wereld. ik wil dan zo graag terug, maar dat ik niet zomaar. dat kan alleen maar door Hun.
ik kan mijzelf hier ook niet uitleggen. alles ligt zo overhoop in mijn hoofd, ik denk alles door elkaar, ik wil alles eruit zeggen maar dat lukt. alles zit zo vast.
tegen wat praat ik eigenlijk, wat is het, wie is het?
hoe meer ik praat, hoe meer ik niet meer praat.
er zit nog iets verborgen in mij, maar ik weet niet wat.
nu ga ik weer.

Hey hoi,
Kan je niet met je psychiater praten? (stomme vraag nat) Maar waarom kan je niet meer met je psych praten dan?
Wees niet zo bang voor jezelf. Angst maakt angst.
Waar ben je bang voor?

Greetz me.

hey ,
wat ongelooflijk rot moet het zijn als werkelijk alles je bang maakt.. Ik denk echt dat je 'echt' contact moet zoeken in real-life , ik weet dat deze tekst van je naar jouw idee toch weinig duidelijk maakt , maar zou het een begin kunnen zijn hem aan je psych of andere mensen die 'dicht bij' je staan te laten lezen? Woorden schieten vaak te kort , misschien wil je te veel uitdrukken ,tussen de regels door valt ook heel wat te lezen. Ik ben ook een 'erg gesloten' persoon , mij helpt het nogal eens om me op andere manier te uiten: te gaan tekenen/schilderen , hardlopen o.i.d , dan heb ik tenminste het idee dat ik er de buitenwereld een beetje deel van heb gemaakt ,dat het niet langer alleen van mij is.
Je kunt jezelf als verrot zien, maar je zou jezelf ook als een uitdaging kunnen zien. Je bent hier gekomen en dat is verschrikkelijk , maar er is veel om te doorgronden. Je bent een uniek persoon met zo veel kanten !
Het is niet voor niets cliché , maar life is as hard as you take.......
heel veel sterkte toegewenst !
(dit laatste gedeelte is zowel gericht tot mezelf als jou :D )

Volgens mijn lekenbrein moet je proberen om uit je isolatie te kruipen (zeggen ze me ook vaak, vandaar :) ). Zoek vrienden, ga fietsen, wandelen, teamsporten doen, ga eens winkelen, ga naar feestjes, zet je ergens voor in, ga in een club. In elk geval: doe iets met mensen. Kom buiten! Je zegt dat je al eens opgenomen bent geweest, jezelf pijn wilt doen, aan zelfmoord denkt ed. Keer terug naar deze wereld en probeer lol te maken!
Misschien heb je iets aan e-mailen?
medea00@hotmail.com

jemig wat een herkenning :eek: . ik ben niet zo angstig maar het hopeloze gevoel ken ik maar al te goed.
je zegt dat de opname wel een beetje heeft geholpen. waarmee? wat hebje daar geleerd? waarom hielp het om opgenomen te zijn? misschien dat je daar es achter moet zien te komen om te weten hoe je jezelf verder kunt helpen.
en als je bang bent om naar de psychiater te gaan, moet je dattegen hem/haar zeggen. waarom ben je daar eigenlijk bang voor? is het omdat je zo gesloten bent? of misschien omdat ze naar die wereld vraagt waar je niks over mag zeggen oid?
nja...
heel veel sterkte ermee iig!