volwassen worden??..vreemd gevoel..wie herkent dit?
 

Hallo,

Nou... de laatste tijd voelt eigenlijk alles anders dan normaal.. En dat zijn kleine dingetjes, maar ook grote, zoals bijv. mn gevoel naar bepaalde mensen toe (vriendinnen). En dat voelt zo raar . Ik dacht echt:wat gebeurt er toch allemaal met me.Het leek niet meer vertrouwd. Dit jaar was zowiezo anders dan andere jaren: gestopt met studie, verschillende baantjes gehad, andere mensen om me heen.
Ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen, maar het lijkt alsof ik heel erg aan het veranderen ben, en daardoor ga je ook anders "om je heen kijken" . Hierdoor voel ik me best eenzaam. Ik heb voor het eerst het gevoel dat ik langzaamaan op mezelf aangewezen ben. En weet gewoon even niet hoe ik mn leven moet aanpakken.(ik wil bijv. vanalles(bep. dingen doen/ondernemen) , maar dat gaat gewoon niet allemaal, of ik "durf" misschien niet Alles staat voor mn gevoel eigenlijk stil. Is dit zo'n soort levensfase misschien??... Aan de ene kant heb ik behoefte aan nieuwe dingen, maar aan de andere kant vind ik het ook eng en wil ik alles graag bij het oude laten.
sorrrieee, klinkt allemaal een beetje vaag...:)

Hopelijk herkent iemand dit???????

Groetjes,

Babet

Het klinkt niet vaag, ja, ik herken het en ja, ik denk dat het een soort van levensfase is die je door moet maken. :) Kwestie van wennen ed, denk ik ook. Niet zo'n nuttige reply, maar je bent iig niet de enige die er last van heeft en/of heeft gehad. :)

Ik heb nog helemaal niet echt baantjes gehad (ja beetje vakantiebaantjes) en ik ga beginnen met studie komend jaar, dus ik weet niet hoeveel het hetzelfde is maar ik herken het al wel. (handige post weer)
Maar het is dus helemaal niet vaag iig.

Ik vind, voor mezelf dat ik nog lang niet volwassen hoef te zijn, maar aan de andere kant vind ik het wel een uitdaging om met dingen volwassen om te gaan. Toch vind ik het wel een eng idee, of in ieder geval een wrang gevoel, om over een paar jaar ook echt volwassen toe moeten worden, om het leven wat ik nu heb achter me te laten, omdat ik het nu ook zo gezellig heb altijd.

Hmm, ik denk wel dat ik het (her)ken. Ik vind het in ieder geval heel eng om aan iets nieuws te beginnen, en ik weet ook niet zeker of ik er nu aan toe ben ja of nee, maar aan de andere kant wil ik het wel graag en kan ik beter eens echt wat gaan doen. Dus heb ik bijna zeker besloten volgend jaar op taalreis te gaan naar Spanje, dus in mijn eentje naar het buitenland, en hoe eng ik het ook vind (echt heel eng), ALS het een supertijd wordt heb ik er heel veel van geleerd en aan gehad. Volgensmij is dat een geweldige manier voor mij om zelfverzekerder te worden, meer te durven proberen. Je moet gewoon risico's durven nemen. Anders blijf je op de bank hangen met al die dingen die je nog wilt doen maar waar je over twijfelt.

Ja ik herken het ook, vooral door mijn studie werd ik gedwongen me wat volwassener te gedragen..
Iedereen in mijn klas en zo is altijd 1 of 2 jaar ouder..
En ik heb stage gelopen op een basisschool met kinderen van 10-13 jaar. Kwam ik als 15-jarige, natuurlijk niet laten merken hoe onzeker ik eigenlijk nog was. Uiteindelijk was ik echt een 'juf' en heel zelfstandig en zo.

Volgend jaar moet ik een uur reizen naar een nieuwe school of misschien zelfs al op kamers, dat zijn voor mij nog best moeilijke nieuwe dingen. Maar het voelt ook goed, ik kan het nu wel aan heb ik het gevoel.

Ik merk het ook met vrienden, ik zoek andere vrienden, ik ben ze ontgroeid en zo.

Hmm, het zal bij jou wel anders zijn, maar ik denk dat het wel een beetje op elkaar lijkt.

ken het ook. kga volgend jaar beginnen met studeren, ben net 18 en nu komt er echt zoveel op me af, allemaal dingen die ik nu zelf moet gaan regelen. en dat vind ik dus eigenlijk wel doodeng. Opzich lijkt het me hel leuk om te gaan studeren en op kamers te gaan wonen en weer een hele nieuwe fase van mn leven in te slaan, maar tegelijkertijd verlang ik de laatste tijd heel erg terug naar mn kindertijd, toen alles nog makkelijk, blij en ongecompliceerd was.......

Ja... ik herken het heel goed. Volgende maand wordt ik 21, en dan ben je op alle mogelijke vlakken volwassen, tenminste dat word je geacht te zijn. Eigenlijk ben ik er de laatste tijd pas een beetje over aan het nadenken. Dit jaar ben ik begonnen met een studie geschiedenis aan de universiteit en ik merk dat er een hoop bij komt kijken wat betreft regelen, zelfstandigheid, leren met geld om te gaan. Ik ben aan het bedenken wat ik allemaal wil doen en bereiken in mn leven, iets waar ik voorheen nooit bij stilstond omdat ik nog jong was en alle tijd had om te doen wat ik maar zou willen. Het idee dat ik niet alles kan doen en dat mn jeugd in zekere zin voorbij is maakt me wel eens bang.
Ook in mn directe omgeving merk ik het. Het vertrouwde uitgaan in mn geboorteplaats wordt steeds minder leuk en ik merk gewoon dat ik steeds vaker 'jongeren' om me heen heb, en ik merk vooral dat ik zelf geen 'jongere' meer ben. Vrienden veranderen, iedereen krijgt een vaste relatie en ik merk zelf dat ik daar ook steeds meer aan toe ben.

Dit is echt zo ongelooflijk herkenbaar. Ik wil ook heel graag verandering en ik ben daar ook zeker aan toe, maar aan de andere kant ben ik bang. Bang om afscheid te nemen van het vertrouwde. Bang om weg te gaan uit mn geboorteplaats en een nieuw leven te beginnen in Amsterdam, de stad waar ik studeer. Maar aan de andere kant weet ik ook dat verandering onvermijdelijk is, en in mijn geval ook zelfs noodzakelijk. Ik ben klaar, ik heb mn jeugd afgesloten en ben misschien wel groot en volwassen geworden. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. De tijd gaat zo snel als je het op deze manier bekijkt. Het is niet zo dat alles afgelopen is als je 21 wordt, maar een zekere fase van je leven heb je toch wel achter je gelaten. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook wel leuk, omdat er allerlei nieuwe grenzen voor je open gaan.

ik herken het zeker
behalve dat er bij mij niet zo heel veel veranderd behalve ik
het zal wel een levensfase zijn waar je weer eerst heel kut door heen moet lopen om er vervolgens van te leren
laat het lekker over je heen komen en maak je niet te druk
ja okeej klinkt heel makkelijk maar ja wat moet je anders
sterkte
p.s sorry als ik shago over kom

thanx voor jullie reacties..
Tsja, blijkbaar is het toch gewoon onvermijdelijk.. je MOET er wel doorheen .. Je bent geen kind meer , maar ook geen "echte" volwassene..je zit op een soort drempel .. vreemde fase is het..
iig jullie ook succes/sterkte ermee!

Groetjes!!
Babet