vraag
 

Eigenlijk een dome vraag ik ben nog niet ongesteldgeweest maar als ik dat word hoe vertel ik het dan aan mn ouder(s) ik ben niet iemand die alles aan ze vertelt.... hoe ging dat bij jullie????

Ik heb het gewoon meteen aan m'n moeder verteld...ging niet zo moeilijk want we vertellen elkaar alles!! Ik denk dat je het het beste gewoon meteen kunt vertellen, want je moeder kan je dan helpen en als je het uitstelt heeft dat ook geen zin!!

(Bijna) elke vrouw wordt ongesteld, je moeder weet
echt wel wat het is, dus ze zal heus niet raar opkijken oid.

En je vader krijgt het vast wel van je moeder te horen,
hoef je niet over te beginnen. ;)

Ik was 10 (jong ja) en ik zag opeens bloed dus ik helemaal in paniek m'n moeder roepen. Zo ging dat bij mij dus. M'n moeder heeft me snel gerustgesteld :). Ach ja, wist ik veel wat er aan de hand was? M'n zus kreeg het pas later (15 jaar) en van haar had ik er dus nog niks over gehoord dus ik dacht dat ik dood zou bloeden of weet ik veel wat

Precies.

'Mam, ik geloof dat ik ongesteld geworden ben.' of 'Mam, waar ligt het maandverband?' ofzo...en ze weet echt wel dat je het een keer zult worden, ik verwacht niet dat ze er heel vreemd van op zal kijken als je zo iets tegen haar zegt.

ik vertel m'n ouders ook vrij weinig, maar ik moest toen wel, we zaten op de camping en ik had geen geld... :rolleyes: dus ze moest dokken voor maandverband, haha.

Ik vertel m'n ouders haast niks. Maar dit moet je wel vertellen, het zijn niet je diepste geheimen ofzo. Je moeder komt er heus wel achter, want ze zal wel maandverband/tampons voor je moeten kopen. En als je het nou supergoed kan verbergen (zelfs je chagerijnig zijn enzo) dan gaat ze vanzelf wel 's denken van "moet ze niet eens ongesteld worden?"

bij mij ging het wel heel apart:
me broers (4 broers) vroegen al jaren erom.. en toen ik het was zei ik het tegen me moeder en vader (k was nog al blij wnt ik werd het beetje laat) en me vader kocht een slagroomtaart!! :o
en me broer draaide een nummer van 'girl you be a woman soon' haha :rolleyes:

lief joh :)
Ik riep gewoon: maaaam kben ongesteld!!!!!!! :p

bij mij was 't niet gelijk bloed ofzo, eerst nogal bruinig.
toen zei ik dus 's avonds met een rood hoofd 'mama, m'n onderbroek is nogal vies geworden. t lijkt net of ik in m'n broek heb gepoept, maar dat heb ik niet hoor. misschien word ik ziek ofzo?'. M'n moeder zei dat ze het niet zo erg vond. Kwam ze vijf minuten later terug (naar de wasmand gelopen) 'volgens mij ben je niet ziek, maar ongesteld!'
haha, dat was best wel raar.

Maar mocht je het nou echt niet aan je moeder durven te vertellen, dan ziet ze het vanzelf wel in je slipje, of doet zij de was niet? Bij ons iig wel, dus geheim houden kon ik het toch niet.

Ik herkende het eerst niet echt, omdat het wat bruin was en niet rood zoals dat in mijn beleving zou horen te zijn. Ik had de vieze onderbroek in de wasmand gestopt en mijn moeder kwam er later mee aanzetten toen ze de was wilde gaan doen: 'Ben je ongesteld geworden?'

oh heel erg, ik schaamde me kapot en omdat niemand het mjocht weten gebruikte ik wc papier ipv inlegkruijes.... Heel pijnlijk en niet erg handig (als ik inlegkruisjes gebruikte merkte mijn moeder het, dacht ik) tja en na 2/3 keer begon t wel op te vallen... (rode vlekken in onderbroeken etc) men moeder begon me aan te spreken enzo ik schaaamde me kapot! echt niet normaal.... Tiz een jaar zo erg geweest (en als ik dan was doorgelekt dee ik de ellende niet gewoon in de was maar zat ik op de wc te handwassen :o )

Nu (na 3 jaar) is het normaal dat mijn moeder/vader/broertjes/vriendje/beste vrienden te horen krijgen dat ik ongesteld ben... of ze willen of neit :)

Ik zei gewoon: Mam, ik heb niet meegegymd vandaag want ik ben ongesteld geworden...(met een rood hoofd)

Mijn moeder was wel blij, maar ik heb geen slagroomtaart gekregen :(

Zo ging het bij mij ook ongeveer. Toen ging m'n moeder mee naar boven om me maandverband te geven (dat ik weigerde haha, "ik ga echt niet die grote lappen in m'n broek doen!!" )

Mij leek het echt cool om ongesteld te zijn, al mijn vriendinnen in groep 8 waren het al. (ja hoor je niet vaak :p) Dus steeds: "Mama is dit dat ik ongesteld ben?" :o
*Nieni showt stoer haar onderbroek*
"Nee, hoor. Nee, je bent het nog niet helemaal..."
Dat ging na een tijdje ook wel over, maar ik zat in de tweede in toen opeens: "Volgens mij ben ik ongesteld."
En ja dat was dus zo. Ik vond het toen helemaal niet zo interessant meer.
:D
Beetje vaag en heel anders dan het doorsnee-verhaal hier. :)